ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«Έτσι ήμουνα κι εγώ κάποτε, όπως το κοριτσάκι της φωτογραφίας. Πολλές φορές έβλεπα το σώμα μου και ήθελα να αρχίσω να ψαλιδίζω ότι περιττό υπάρχει», εξομολογείται η Μαρία… Ήθελα να είμαι σαν τις σέξι παιδικές κούκλες, να έχω αψεγάδιαστο σώμα σαν αυτό που βλέπουμε στα περιοδικά. Ξεκίνησα να βάζω τον εαυτό μου σε καραντίνα απέναντι στο φαγητό. Ήταν κάτι το απαγορευμένο για μένα. Πρόσθετα και αφαιρούσα θερμίδες.
«Το ανώτατο όριο μου ήταν οι 600 θερμίδες τη μέρα. Απέφευγα να γευματίζω ή να δειπνώ με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας μου κι όταν δεν είχα άλλη λύση, μόλις τελείωνα το φαγητό έτρεχα ευθύς στην τουαλέτα για δάχτυλο και εμετό…Όταν πάλι ήταν καθορισμένη η μερίδα στο πιάτο μου, και έβρισκα την ευκαιρία να μείνω έστω και για λίγο μόνη μου στο τραπέζι, τύλιγα το φαγητό σε αλουμινόχαρτο και το πετούσα στον κάδο των αχρήστων… Θυμάμαι περνούσα ατελείωτες ώρες στον καθρέφτη μου. Κοιτούσα τον εαυτό μου συνέχεια, μόνο που δεν έβλεπα αυτό που έβλεπαν οι άλλοι».
Έρευνες αποκαλύπτουν πως η ανορεξία και η βουλιμία δεν είναι τίποτα άλλο παρά από ακραίες μορφές μίσους εναντίον του εαυτού μας . Λένε πως η τροφή είναι το σύμβολο της ανατροφής από τη μάνα γη. Οι ανορεκτικοί απορρίπτοντας λοιπόν την τροφή, απορρίπτουν και τη μητέρα τους, το πρωταρχικό γυναικείο πρότυπο, ή τη δική τους γυναικεία πλευρά. Πρέπει το κάθε κορίτσι ή γυναίκα να αγκαλιάσει τη θηλυκότητα της και να κατανοήσει ότι η μητέρα της έκανε ότι καλύτερο μπορούσε για την ανατροφή της, ανάλογα πάντα με τις ικανότητες της και τις γνώσεις της. Σεβαστείτε την και αποδεχτείτε την ως ένα ανθρώπινο ον με τους φόβους της και όρια της.
Η κλινική ψυχολόγος Χριστίνα Σταματάκη, εξηγεί και ρίχνει περισσότερο φως στη σχέση οικογένεια και παιδί… «Η ανορεξία συνδέεται άμεσα με τις σχέσεις του παιδιού μέσα στην οικογένεια. Συνήθως οι μητέρες είναι ψυχρές, άκαμπτες, υπερπροστατευτικές και στο βάθος τους καταθλιπτικές λόγω των κακών σχέσεων με τους συζύγους τους. Είναι ενοχικές. Πιστεύουν πως ίσως δεν είναι και επαρκείς στο ρόλο τους, με αποτέλεσμα να πιέζουν διατροφικά το παιδί τους.
Ο πατέρας είναι συνήθως παρών – απών, υποταγμένος και παθητικός ή ακόμα και σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, ιδιαίτερα πιεστικός με την εμφάνιση της έφηβης κόρης. Επικριτικός και ίσως και χλευαστικός. Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι ένα μοντέλο που δεν ισχύει για όλες τις οικογένειες που έχουν παιδιά με συμπτώματα ανορεξίας, αφού κάθε οικογένεια έχει τη δική της δυναμική…», αναφέρει.
Προσωπικά πέρυσι μετά από ένα ιδιαίτερα δύσκολο καλοκαίρι. Είδα τον εαυτό μου να πλησιάζει αρκετά στα όρια της ανορεξίας από οξεία γαστρίτιδα και νεύρωση στομάχου. Τρόμαξα μόνο με την ιδέα ότι μπορεί και να έφτανα στον εφιάλτη της ανορεξίας. Έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και έφευγα. Τον απέφευγα.
Έβλεπα το φαγητό ως ένα τέρας που έπρεπε να το νικήσω αλλά και να το αγαπήσω και πάλι, όπως και πριν για να μην καταλήξω σε κάποια κλινική ή σε κάποιο νοσοκομείο που πολλές θα ήταν οι πιθανότητες ο δρόμος μου εκτός από πολλά αγκάθια να μην είχε και επιστροφή…Φορούσα πάντα φαρδιά ρούχα για να κρυφτώ τόσο από τους άλλους μα κυρίως από μένα.
Δε βούτηξα ούτε και για μία μέρα στη θάλασσα. Μόλις είδα το ουράνιο τόξο, έκατσα με μένα. Αποφάσισα ότι έπρεπε να παλέψω και να μηδενίσω το κοντέρ και να πάω πάλι απ’ την αρχή. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν ν’ ακολουθήσω πιστά τις οδηγίες του γαστρεντερολόγου μου και να ξεκινήσω επίσης ειδικές βιταμίνες διατροφής ως συμπλήρωμα μετά το φαγητό. Ανακάτεψα συρτάρια και βρήκα παλιές δικές μου φωτογραφίες.
Ήθελα να γίνω και πάλι η Έλλη του χτες και όχι η άγνωστη Έλλη του σήμερα. Έβαλα στόχους κι αφού είδα ότι κατάφερα να φτάσω αλλά και να πετύχω τον πρώτο στόχο προχώρησα στον επόμενο και στον επόμενο… Προσπαθούσα καθημερινά να αυξάνω τις ποσότητες μου στο φαγητό χωρίς να πιέζω τον εαυτό μου.
Αφαίρεσα πολλά από τα «πρέπει» και τα «μη» της ζωής μου και σιγά, σιγά άρχισα να βρίσκω τα «σημάδια για το κλειδί». Αποφάσισα πως θα πρέπει να παραμερίσω για λίγο τις γόβες μου, να φορέσω αθλητικά και να ακολουθήσω ένα πιστό πρόγραμμα γυμναστικής για ενδυνάμωση. Ναι, εγώ η κυρία του καναπέ που στο μαθητικό έλεγχο η γυμναστική ήταν ο χαμηλότερος μου βαθμός, κατάφερα και αγάπησα τόσο το σώμα μου όσο και τη γυμναστική.
Και εκεί ήταν που συνάντησα τη γυμνάστρια Βάσω Πέτρου που με το συνάδελφο της Πίτερ – Έρικ Αντωνίου ήταν οι άνθρωποι που με τράβηξαν από το χέρι και με βοήθησαν να αγαπήσω το σώμα μου αλλά και να συνειδητοποιήσω ότι μέσα στο σώμα μου κατοικεί η ψυχή μου αλλά και αύριο μέσα απ’ αυτό το σώμα μπορεί να επιλέξει να κατοικήσει μια άλλη ψυχή για να έρθει στον κόσμο, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μεγαλύτερη ευλογία και το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να μας συμβεί σε τούτη τη ζωή…
«Τόσο ως γυμνάστρια, όσο και ως άνθρωπος έχω δει σώματα να αρρωσταίνουν και να γερνούν πρόωρα είτε μέσα από εξαντλητικές δίαιτες είτε από υπερβολικό φαγητό. Παλαιότερα οι περιπτώσεις παχυσαρκίας ή αυξημένου βάρους ήταν περισσότερες. Το τελευταίο διάστημα όμως διαπιστώνω ότι οι περιπτώσεις ανορεξίας ή όρια ανορεξίας έχουν αυξηθεί ιδιαίτερα.
Και μεγάλη ευθύνη, για μένα δε φέρει μόνο η οικογένεια αλλά και τα πρότυπα, τα στερεότυπα όπως και η κατάντια της τηλεόρασης που προβάλει μόνο σώματα και όχι ταλέντα αλλά και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γενικότερα. Πολλά ήταν τα κορίτσια που με επισκέφτηκαν και μου είπαν θέλω να γίνω έτσι. Χωρίς να έχουν σκεφτεί καθόλου, ότι σώμα της φωτογραφίας είναι ψεύτικο αφού έχει ήδη περάσει από τη διαδικασία του ρετουσαρίσματος.
Το κλειδί δε βρίσκεται πουθενά αλλού, παρά μόνο πίσω από μία λέξη, «ισορροπία» … Ισορροπία συναισθηματική και σωματική. Γυμναζόμαστε και φροντίζουμε το σώμα μας γιατί μόνο έτσι θα το γνωρίσουμε και θα το αγαπήσουμε. Πιστέψτε με πως μέσα από την άθληση μπορείς να βρεις ξανά τον εαυτό σου αλλά και να επιλύσεις θέματα με καθαρότερο μυαλό.
Για τα κορίτσια, για τις γυναίκες αλλά ακόμα και για τα αγόρια ή και για τους άντρες (σε μειωμένο βέβαια βαθμό), που νοσούν από ανορεξία ή βουλιμία ή αντιληφθούν είτε οι ίδιοι είτε τα αγαπημένα τους πρόσωπα ότι πλησιάζουν τη λεπτή κόκκινη γραμμή, η πρόταση μου είναι να ενταχθούν σε πρόγραμμα ενδυνάμωσης (αφού τους επιτρέψει ο ιατρός τους).
Θα γνωρίσουν το σώμα τους, θα το αγαπήσουν και ψυχολογικά θα αισθανθούν καλύτερα. Η γυμναστική μη ξεχνάς πως λειτουργεί και ως ένα είδος ψυχοθεραπείας. Στόχος μας είναι η αύξηση μυϊκής μάζας. Προσοχή κιλά μυϊκά και όχι λίπους», εξηγεί και προτείνει η γυμνάστρια Βάσω Πέτρου.
Η μάστιγα των διατροφικών διαταραχών μπορεί να σπάσει, όπως και οι φόβοι που μας αλυσοδένουν και μας βασανίζουν. Σπάσε τον πρώτο φόβο και αμέσως τρέξε για τον επόμενο. Μπορείς και τότε θα αντιληφθείς πως επιτέλους ζεις… Και λένε πως η επιτυχία, η ευτυχία βρίσκεται σε όλα εκείνα που φοβάσαι ή δεν τόλμησες να πας… Πήγαινε… Φτάσε… Ζήσε…!!!