Κοινωνία που δε σώζει τα παιδιά της, ίσως και να μην αξίζει να σωθεί… Σώστε το ακτινοθεραπευτικό παίδων τώρα…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
«Δεν θυμάμαι και πολλά από το πρώτο διάστημα της αρρώστιας. Ήταν, άλλωστε, πολύ ξαφνικό όλο αυτό. Δεν είχε συμπτώματα, τίποτα δεν μας είχε χτυπήσει καμπανάκι ότι κάτι δεν πάει καλά με το παιδί μας. Ακόμη κι όταν βγήκαν τα πρώτα αποτελέσματα και μου είπε η παιδίατρος της ότι έχει λευχαιμία, δεν ήξερα τι σήμαινε αυτό. Ακόμη κι όταν το ασθενοφόρο μας πήγε στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων «Ελπίδα», δεν είχα καταλάβει που πηγαίναμε. Θυμάμαι που είδα την ταμπέλα αλλά έλεγα ότι αυτό δεν αφορά το δικό μου παιδί! Κι ας ήταν το δικό μου παιδί που πέρασε αυτή την πόρτα…
Δεν θυμάμαι τη διάγνωση. Θυμάμαι μόνο τα λόγια του γιατρού της: «Μιλάμε για ίαση και όχι για ποσοστά επιβίωσης»! Μετά δεν θυμάμαι τίποτα.
Δε θέλω να μιλήσω για τις άσχημες στιγμές. Αρνούμαι!!! Όταν ένα παιδί κλαίει, φοβάται, είναι άρρωστο, είναι σε ένα νοσοκομείο, δε χρειάζεται να πεις και πολλά. Ο πόνος όταν αφορά ένα παιδί είναι έξω από την ανθρώπινη λογική. Ο πόνος ενός γονιού που δεν μπορεί να βοηθήσει το ίδιο του το παιδί, είναι αφόρητος και απερίγραπτος. Το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να του κρατάς το χέρι, να του λες ότι όλα θα πάνε καλά κι ας μην είσαι σίγουρος γι’ αυτό, να λες πως όλα θα περάσουν κι ας μη ξέρεις πότε θα γίνει αυτό -όλα αυτά είναι έξω από την ανθρώπινη δύναμη σου!!!
Όταν μου έπαιρναν τη Νεφέλη για να πάει στο χειρουργείο, χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, στην αίθουσα αναμονής, έσκιζαν τα κομμάτια μου. Ήθελα, όμως, το παιδί μου να γίνει καλά! Κι ας μην είχα φωνή να ουρλιάξω κι ας μην είχα δύναμη να σταθώ στα ποδιά μου κι ας μη θυμάμαι και πολλά», εξομολογήθηκε τότε η Μένια Κουκουγιάννη, η μητέρα της Νεφέλης…
Η Νεφέλη σήμερα είναι πέντε ετών. Απαλλαγμένη και νικήτρια από τον κακό δράκο του παραμυθιού, όπως η Ελένη, ο Αντρέας, ο Γιάννης, ο Βασίλης, η Μαρία και άλλοι πολλοί μικροί ήρωες που δεν είχα μέχρι στιγμής την ευκαιρία να γνωρίσω. Παιδιά με γυμνά κεφαλάκια μα πιστέψτε με είναι τους τελευταίο που τους νοιάζει…
«ΘΥΜΑΜΑΙ τις πρώτες μέρες… Εικόνες από μικρά παιδιά ακόμη και βρεφη… να τριγυρνάνε με ένα ορό στο χέρι μέσα στο θάλαμο.
Θυμάμαι στο διπλανό κρεβάτι, το φίλο μου Χριστόδουλο , ένα δίχρονο αγόρι, να προσπαθεί με τον ορό στο χέρι να παίξει με τα παιχνιδάκια του. Στο απέναντι κρεβάτι, έβλεπα το φίλο μου Νικόλα, να είναι σαν μπαλόνι με τη φουςκωμένη κοιλίτσα του και να αναρωτιέμαι γιατί.. “Γιατί μάμα όλα τα παιδάκια είναι χωρίς μαλλιά;;; Θα πέσουν και τα δικά μου;;;; Αφού είμαι και εγώ εδώ.” Τελικά τα μαλλιά που έπεσαν, μα ήταν το λιγότερο σε όλο αυτό πέρασα!!!
Θυμάμαι τις πρώτες λέξεις που άκουγα χωρίς να γνωρίζω το νόημα τους. Μυελός, παρακέντιση, χειμοθεραπείες , χικ μαν..Δυστυχώς όμως όλες αυτές οι άγνωστες, προηγουμένως λέξεις, δεν άργησαν να γίνονται γνωστές…Πράξεις, διαδικασίες καθημερινές, συχνές, απαραίτητες και αναγκαίες. Το ταξίδι στον πόνο, μόλις είχε ξεκινήσει και για μένα. Ήταν πάντα αφόρητος.
Θυμάμαι οι πιο οδυνηρές στιγμές ήταν αυτές της παρακέντησης και του μυελού. Ο πατέρας μου, με είχε πάντα στην αγκαλιά του.
Επίσης θυμάμαι ποσό έντονες και αγχώδης ήταν οι στιγμές που έπρεπε να μπω στο χειρουργείο. Για μένα ήταν το χειρότερο. Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η μέρα που μαζί με την Έλενα, τη μητέρα του φίλου μου του Βαγγέλη, περπατήσαμε αμέτρητες φορές, το διάδρομο του θαλάμου κάνοντας με να ξεχαστώ.
Οι παρενέργειες από τις χημειοθεραπείες, ήταν πολλές. Αδυνάτισα, μα και κυρίως τα πόδια μου. Σχεδόν δεν μπορούσα να περπατήσω», έγραψε για μας το χειμώνα η δωδεκάχρονη πια Ελένη Θωμά.
Και σήμερα, εν έτη 2015 το ακτινοθεραπευτικό τμήμα, που δίνει ζωή και ελπίδα σε χιλιάδες παιδιά με καρκίνο, παλεύει να κρατηθεί στη ζωή, χάρη στο σάπιο ελληνικό σύστημα υγείας που καθημερινά λυμαίνεται ολοένα και περισσότερο. Το υπουργείο υγείας, βέβαια υποσχέθηκε ότι το Ακτινοθεραπευτικό τμήμα, θα συνεχίσει κανονικά τη λειτουργία του , θα παραταθεί η σύμβαση του Επικουρικού ιατρού του Κεελπνο και θα πραγματοποιηθεί και άμεση πρόσληψη και τρίτου επικουρικού ιατρού, εξειδικευμένου στην ακτινοθεραπεία, με σύμβαση διάρκειας 2 ετών…
Εύχομαι και ελπίζω, το υπουργείο υγείας να προχωρήσει και να υλοποιήσει άμεσα τις δεσμεύσεις του. Το ακτινοθεραπευτικό παίδων επιβάλλεται να σωθεί και μάλιστα σύντομα, αν υπάρχει έστω και λίγη σε αυτή τη χώρα και σε αυτή την κυβέρνηση, γιατί κοινωνία που δε σώζει τα παιδιά της ίσως και να μην αξίζει να σωθεί…