Γελαστοί και γελασμένοι… Το δραματικό δεκαπενθήμερο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της Λίνας Παπαδάκη*
Εκείνο το δραματικό δεκαπενθήμερο που μεσολάβησε από την προκήρυξη του Δημοψηφίσματος μέχρι τη Σύνοδο Κορυφής, μου φώτισε μια πλευρά του εαυτού μας που την ήξερα αλλά δεν μπορούσα να την ερμηνεύσω.
Δεν είναι μόνο που μας είχε κατακλύσει φόβος και μεγάλος θυμός, είναι που αυτός ο θυμός δεν κατευθυνόταν μόνο προς τους πολιτικούς ταγούς αλλά και προς αυτούς που τους είχαν ψηφίσει. Δεν θέλαμε να δούμε μπροστά μας κανέναν φίλο, συγγενή ή γνωστό που ήταν ψηφοφόρος του «άλλου» κόμματος γιατί θα πλήρωνε τη νύφη σαν να ήταν προσωπικά υπεύθυνος. Όλο τον δικό μου τρόμο επί παραδείγματι για τη δραχμή και την οργή μου για τις κλειστές τράπεζες, τα χρεώνονταν και οι απλοί πολίτες. Λάθος ασφαλώς.
Όταν το κατάλαβα, κατάλαβα ξαφνικά κι εκείνους. Τα πέντε χρόνια που προηγήθηκαν ήταν πολλοί αυτοί που ξεσπούσαν το θυμό τους στους γνωστούς τους, που θεωρούσαν μνημονιακούς. Δεν είχαν την ευθυκρισία να αντιληφθούν ότι επειδή δεν βλέπαμε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο, δεν θα πει ότι οφείλαμε να γίνουμε απολογητές του Σόιμπλε και των Μνημονίων. Θεωρούσαν τον απέναντί τους άμεσα υπεύθυνο για τη δουλειά που έχασαν, το μισθό που περικόπηκε, τη σύνταξη που εξανεμίστηκε, τους φόρους που τους έπνιξαν. Όλα αυτά ήταν που τροφοδότησαν τη διχόνοια στην κοινωνία – παρέες διαλύθηκαν, φίλοι μάλωσαν, οικογένειες έχασαν την ομόνοιά τους. Έφταιγε η λάθος χρέωση του λογαριασμού.
Τώρα καταλάβαμε όλοι ότι μπορεί να σου έρθει το μνημόνιο και χωρίς να το έχεις επιλέξει, ότι το ίδιο το αντιμνημονιακό κόμμα σου μπορεί να υποχρεωθεί να το φέρει, ότι εύκολες λύσεις δεν υπήρξαν ποτέ, ότι δεν ήμασταν εμείς οι αναξιοπρεπείς και εθελόδουλοι κι εκείνοι οι υπερήφανοι και ασυμβίβαστοι. Έχω την ελπίδα ότι θα βρούμε πάλι κοινούς τόπους, ήδη υπάρχουν τα πρώτα δείγματα. Και η δική μου οργή έχει καταλαγιάσει (φαντάζομαι το ίδιο συμβαίνει και σε ομοίους μου) και η δική τους έχει αρχίσει να στρέφεται εκεί που πρέπει. Στους πολιτικούς που τους πρόδωσαν. Όπως συνέβαινε και με μένα δηλαδή τα προηγούμενα χρόνια.
Είναι από τα λίγα όμορφα πράγματα αυτών των δύσκολων και επίφοβων ημερών. Πάλι μιλάμε για πολιτική και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, αλλά είμαστε όλο και περισσότεροι από την ίδια πλευρά. Οι διαφωνίες μας ασφαλώς υπάρχουν και τώρα αλλά είναι μόνο πολιτικές. Κρίνουμε γεγονότα και πραγματικότητα και όχι προθέσεις, ανθρώπους και υποστάσεις. Ξαναγίναμε δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, αριστεροί και όχι γερμανοτσολιάδες, προδότες και Μερκελιστές. Στις παρέες είμαστε πιο γελαστοί, γιατί πια είμαστε όλοι γελασμένοι.
(*) Η Λίνα Παπαδάκη είναι δημοσιογράφος
ΑΠΕ-ΜΠΕ, ΑΘΗΝΑ