Και τώρα τι γίνεται; Εσωτερική παραγωγική ανάπτυξη είναι η απάντηση




Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ

Το πώς φτάσαμε έως εδώ δεν είναι τόσο γνωστό. Οι ευθύνες δεν έχουν αποδοθεί και όλοι βολεύονται, γιατί ο ένας τα ρίχνει στον άλλο. Η ψευδεπίγραφη ανάπτυξη και ο υπερδανεισμός δημιούργησαν έναν υπερκαταναλωτισμό, που άλλαξε εν πολλοίς την καθημερινή συμπεριφορά των πολιτών.

Η συσσώρευση των χρεών ήρθε πριν από πέντε χρόνια, ήρθε για να σκάσει στα χέρια μας. Τα μνημόνια τα υπογράψαμε με την απειλή των τροϊκανών, που μεταμορφώθηκαν σε θεσμικά εργαλεία, για τη σωτηρία της πατρίδας μας. Ολοι κόπτονται και οι πρώην και οι νυν πως είναι υπεράνω των κομμάτων τους, αρκεί να μη βρεθούμε έξω από την Ευρώπη, έξω από την Ευρωζώνη, έξω από το ευρώ και πέσουμε στην κακομοίρα τη δραχμή, που θα μας οδηγήσει στην άτακτη χρεοκοπία.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ψηφίστηκαν τα προαπαιτούμενα, που κατά ομολογία όλων είναι επώδυνα και θα τα πληρώσουν πάλι τα συνήθη υποζύγια. Το πρόβλημα είναι τεράστιο, καθότι η ανάσα των τριών χρόνων δεν θα μας δώσει ζωή, αφού θα αρχίσουν οι δανειστές – επικυρίαρχοι να μας ζητούν και άλλα μνημόνια για να ξεχρεώνουμε τα δάνεια και να αποπληρώνουμε το παράνομο, «αναδιαρθρωμένο» αν γίνει, χρέος. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ριζικά και αποφασιστικά η παρούσα κατάσταση; Είτε με το ευρώ, είτε με τη δραχμή, η ζωή των νεοελλήνων έχει υποτιμηθεί. Χρειάζονται επεξεργασία θέσεων και προετοιμασία για το χειρότερο. Το μαχαίρι και το πεπόνι, μαζί με τη θηλιά στον λαιμό μας τα κρατούν αυτοί που έρχονται να μας «σώσουν». Τα κομματάκια και οι φέτες δεν φτάνουν. Θα ζούμε για να πληρώνουμε τους τόκους. Οι αναδιαρθρώσεις και οι μεταρρυθμίσεις δεν λύνουν το μέγιστο πρόβλημα της ανεργίας. Οσο θα δανειζόμαστε, άλλο τόσο θα γινόμαστε περισσότερο σκλάβοι…

Χρειάζεται εσωτερική, παραγωγική ανάπτυξη. Η χώρα μας διαθέτει πλουτοπαραγωγικές πηγές και στη γεωργία και στον τουρισμό και στον πολιτισμό. Το υπέδαφός της είναι πλούσιο σε υδρογονάνθρακες, σε φυσικό αέριο και σε σπάνιες γαίες. Από την Κύπρο – Κρήτη μέχρι την Ανατολική Μακεδονία τα κοιτάσματα εκτιμώνται σε 400 δισ. ευρώ! Οι τιμές αυτών των ορυκτών ανέρχονται σε 30.000 και 60.000 ευρώ το γραμμάριο. Ή θα επαναστατήσουμε για να ελευθερωθούμε ή θα είμαστε για πάντα εξαρτημένοι. Εχουμε φτάσει στο σημείο της ρήξης και ο πρωθυπουργός παραδέχτηκε πως είχε ψευδαισθήσεις. Και οι διαπραγματευτές σκληρύνανε τις θέσεις τους, γιατί φοβήθηκαν μη διαλυθεί η Ευρωζώνη τους και το σαθρό οικοδόμημα της ενωμένης Ευρώπης της Γερμανίας καταρρεύσει. Το πρώτο χτύπημα το δώσαμε στη καρδιά της ΕΕ.

Το «Οχι», όμως, ξεπέρασε τα κόμματα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ηταν ιστορικής σημασίας και υπαρξιακής. Το νόημά του παραμένει ζωντανό, δεν μπορεί να πέσει στην αγκαλιά του «Ναι» για να ξεκουραστεί. Δεν ήταν ευκαιριακό. Το «Οχι» είναι το νέο πολιτικό υποκείμενο που δημιουργείται μέσα στην κοινωνία.

Είναι το εθνικοταξικοπατριωτικό και απελευθερωτικό μέτωπο που έχει ανάγκη η χώρα μας. Ο αγώνας συνεχίζεται, με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας μας. Οι πολιτικοκομματικές ανακατατάξεις ήδη συντελούνται. Τα υπάρχοντα κόμματα έκλεισαν τον κύκλο τους. Η σύνολη Αριστερά θα πρέπει να ανασυνταχθεί με όπλο την ενότητα και να απελευθερωθεί από τα κάθε λογής παραπετάσματα.

Ο Δημήτρης Παπαχρήστος είναι συγγραφέας

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: