Του Γιώργου Χαρβαλιά*

Τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς που ψήφισαν «όχι» τη περασμένη Κυριακή γνώριζαν καλά ότι ο δρόμος της επόμενης μέρας δεν θα’ ταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Είχαν απόλυτη επίγνωση ότι αυτή η πράξη βαριάς απείθειας προς τους δανειστές θα ερέθιζε τα ανακλαστικά της τιμωρητικής τους διάθεσης. Κι ας έλεγε η κυβέρνηση ότι θα ενίσχυε τη διαπραγματευτική της θέση.

Όμως κι οι περισσότεροι που ψήφισαν «ναι» με μισή καρδιά, αυτές τις περιπέτειες ήθελαν να αποφύγουν. Δεν τους έπιασε ξαφνικός έρωτας με τον Γιούνκερ και τις «ιδέες» του.

Το πρόβλημα που μάλλον δεν έχουν καταλάβει και οι μεν και οι δε, καθώς και όλοι όσοι έτρεξαν να δαιμονοποιήσουν το δημοψήφισμα και την έκβαση του, είναι ότι τους μπελάδες δεν υπήρχε περίπτωση να τους γλυτώσουμε. Παρά μόνο με δύο τρόπους: Είτε με άνευ όρων συνθηκολόγηση στις αξιώσεις των δανειστών είτε με αλλαγή συνομιλητή μέσω παραίτησης/ανατροπής της κυβέρνησης Τσίπρα. Αφήστε που το Βερολίνο θα προτιμούσε ως βέλτιστη λύση ένα συνδυασμό και των δύο.

Τελικά σε αυτό ακριβώς το τελεσίγραφο κλήθηκε να απαντήσει ο ελληνικός λαός. Και με το αναπάντεχο «no pasaran», άρχισαν τα δύσκολα.

Ας υποθέσουμε όμως, προς χάριν της συζήτησης, ότι το δημοψήφισμα δεν είχε γίνει. Πόσο διαφορετικά θα ήταν άραγε τα πράγματα σήμερα; Μήπως θα ζούσαμε τις ίδιες ακριβώς καταστάσεις; Για σκεφτείτε καλά πριν απαντήσετε.

Στη μία εκδοχή, ο Τσίπρας θα είχε γυρίσει τσαλακωμένος από τις Βρυξέλλες με μια συμφωνία-όνειδος στη βαλίτσα, η οποία δεν θα περνούσε ποτέ από την κοινοβουλευτική του ομάδα. Επομένως θα έχανε τη δεδηλωμένη, και θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές μεσ’ στο κατακαλόκαιρο. Το πρόγραμμα θα είχε λήξει χωρίς υπογραφή νέας συμφωνίας και σύμφωνα με τους κανονισμούς της ΕΚΤ, η Ελλάδα θα βρισκόταν και πάλι με capital controls.

Αν πάλι ο Τσίπρας είχε προχωρήσει σε μία μετωπική ρήξη με τους δανειστές, που θα την χρεωνόταν ως προσωπική βεντέτα και θα αναζωπύρωνε τις βλακώδεις θεωρίες περί «σχεδίου δραχμής», θα είχαμε επίσης τα σημερινά αποτέλεσματα. Ή και πολύ χειρότερα. Χωρίς εναλλακτική λύση, εκτός πάλι από τις εκλογές μέσα στις χαοτικές συνθήκες που σας περιέγραψα.

Θα μπορούσε κάποιος να ρωτήσει: Και γιατί περίμενε να κάνει το δημοψήφισμα στη λήξη του χρόνου; Εύλογη η απορία. Έχω όμως την εντύπωση ότι προσπαθούσε να εξαντλήσει όλα τα περιθώρια για μια καλύτερη συμφωνία κι όταν κάλυψε τα τρία πέμπτα της διαδρομής προς τις απαιτήσεις των δανειστών ανακάλυψε ότι οι τελευταίοι είχαν αλλάξει τη γραμμή της αφετηρίας!

Οι θεσμοί μετακινούσαν διαρκώς τα «γκολπόστ», όπως προσφυώς επισήμανε σε ένα πρόσφατο άρθρο του ο Πωλ Κρούγκμαν, γι’ αυτό ο Τσίπρας αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τις Βρυξέλλες και να απευθυνθεί στο λαό. Δεν είχε εντολή για κάτι διαφορετικό.

Όμως, με ή χωρίς δημοψήφισμα, η Ελλάδα θα βρισκόταν στημένη στο απόσπασμα. Υπήρχε σχέδιο εκτέλεσης της. Και μόνον ίσως μια παραίτηση της κυβέρνησης θα ανέστελλε τη χαριστική βολή.

Η τραγική ειρωνεία είναι ότι αυτοί που κάνουν κουμάντο στις τάξεις των δανειστών προτιμούν μια Ελλάδα ημιθανή εντός ευρώ, παρά νεκρή ή ζωντανή εκτός ευρώ. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι με μία συμφωνία τύπου Γιούνκερ, η ελληνική οικονομία θα μείνει για χρόνια διασωληνωμένη. Με 28% φορολογία στις επιχειρήσεις και 100% προκαταβολή φόρου για το τελευταίο μικρομάγαζο, δεν θα μείνει κολυμπηθρόξυλο στην ήδη ισοπεδωμένη αγορά. Αλλά θα είμαστε εντός ευρώ.

Πιθανόν οι Ευρωπαίοι να προσβλέπουν σε αυτό. Mε δεδομένες τις αναταράξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου (Τυνησία, Τουρκία, Αίγυπτος κλπ) δεν επιθυμούν την Ελλάδα μία ακόμη no-go area. Γιατί απλούστατα, θέλουν να απολαμβάνουν με ασφάλεια τις μοναδικές ομορφιές της. Θέλουν έναν κοντινό τουριστικό προορισμό, ελκυστικό, φτηνό, αλλά ταυτόχρονα πολιτισμένο και ευνομούμενο. Ακόμη καλύτερα, μια τουριστική αποικία χρέους, πλήρως ελεγχόμενη. Η σημερινή κυβέρνηση απλώς χαλούσε τη σούπα σε αυτό το σχέδιο. Τουλάχιστον πριν τη συμφωνία της Κυριακής.

* Ο Γιώργος Χαρβαλιάς είναι δημοσιογράφος

Αθηναϊκό Πρακτορείο, ΑΠΕ-ΜΠΕ

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: