Ο Καζαντζίδης στο Μπρόντγουεϊ, ξανά επίκαιρος και δυνατός
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Πανίκου Παναγιώτου – www.philenews.com
Όταν βρίσκεσαι Σαββάτο βράδυ στη θεατρική γειτονιά του Μπρόντγουεï και ακούς Καζαντζίδη, γυροφέρνουν στο μυαλό κάποια πράγματα που μόνο η ψυχή του Έλληνα θα μπορούσε να νιώσει. Το γνωστό «Τάουν Χολ» είχε γεμίσει από άτομα κάθε ηλικίας για το αφιέρωμα στον αλησμόνητο λαϊκό βάρδο που διοργάνωσε το Κέντρο Ελληνικού Πολιτισμού Νέας Υόρκης.
Συμμετείχαν ο Γεράσιμος Ανδρεάτος, η Γιώτα Νέγκα, παιδική χορωδία υπό τη διεύθυνση της Αρετής Γιοβάνου, ορχήστρα με μαέστρο τον Σπύρο Εξάρα, οι χορευτές Πέτρος Φουρνιώτης και Σωτήριος Βαγγελάτος, καθώς και το χορευτικό συγκρότημα «Πόντος» του Κονέκτικατ, ενώ στην αφήγηση ήταν η Βασιλική Τσανακτσίδου. Για τον Στέλιο Καζαντζίδη μίλησαν η σύζυγός του Βάσω, ο πρόεδρος και η αντιπρόεδρος του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού, Ηρακλής Κρεμμύδας και Ελένη Δρίβα, και ο πρόεδρος του προαναφερθέντος ποντιακού συλλόγου, Γιώργος Τσιλφίδης.
Στην εποχή μας, με τις κρίσεις που ταλανίζουν τον Ελληνισμό σε οικονομικό, κοινωνικό και εθνικό επίπεδο, αλλά και γενικότερα με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα σε διεθνές επίπεδο, η μεγαλύτερη άμυνα αναδεικνύεται ξανά η προσπάθεια για διατήρηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών της φυσιογνωμίας του ελληνικού έθνους. Κι αυτή η προσπάθεια δεν οδηγεί στον απομονωτισμό, αλλά στην απλωσιά του Έλληνα στον κόσμο.
Η ρήση του Γιώργου Σεφέρη, «Ελληνισμός θα πει ανθρωπισμός», έχει ακριβώς αυτό το νόημα. Υποδηλώνει τη σημασία της ταυτότητάς μας και την αναγκαιότητα για επιστροφή σε ιδέες και πρόσωπα που έχουν αξιοπρόσεκτη παρουσία στον αρχαίο και στον σύγχρονο πολιτισμό μας, δίνοντας παράλληλα τη διάσταση της οικουμενικότητας.
Και ένα απ’ αυτά τα πρόσωπα είναι ο Στέλιος Καζαντζίδης. Δεν είναι μόνο τα χρώματα και το πάθος της μεγάλης φωνής του. Δεν είναι μόνο τα αισθήματα που γεννάει με τα τραγούδια του. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, πέρα από σύνορα και χρόνο.
Σήμερα, με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, όπου κι αν βρισκόμαστε, ακόμα και στην καρδιά του Μανχάταν, αποδεικνύεται πως ο Στέλιος Καζαντζίδης εμφανίζεται και πάλι επίκαιρος και δυνατός, διαμαρτυρόμενος για την κοινωνική αδικία και την πίκρα της ξενιτιάς, τραγουδώντας: «Είμαι τραγούδι, είμαι λαός, δεν είμαι σκλάβος κανενός».