Μπορούμε να ελπίζουμε σε λύση του Κυπριακού;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο Πρόεδρος Μπάιντεν κατηγορεί την Τουρκία με σκληρές κουβέντες: Θα επηρεαστεί η επίσκεψη του Ερντογάν στην Ουάσιγκτον; Η ανάλυση-ανταπόκριση του Μιχάλη Ιγνατίου (video)
«Μούτρα» στην ΕΕ κάνει η Τουρκία: Αρνείται συμμετοχή σε εκδήλωση για την Διεύρυνση * Εμείς θεωρούμε εξόχως ευρωπαϊκό θέμα το Κυπριακό, επαναλαμβάνει η Λευκωσία
Του Πανίκου Παναγιώτου – www.philenews.com
Αφού όλοι, εντός και εκτός Κύπρου, θέλουν λύση, τότε γιατί να μη λυθεί το Κυπριακό; Πρώτα, όμως, δεν θα πρέπει να διερωτηθούμε γιατί δεν λύθηκε μέχρι τώρα; Η λύση εξαρτάται από το ποιος ηγείται της ελληνοκυπριακής ή της τουρκοκυπριακής κοινότητας; Κι αν ακόμα, την ίδια περίοδο, βρεθούν «ρεαλιστές» στην εξουσία των «δυο πλευρών», πρέπει να πιστέψουμε ότι αν δεν λυθεί σήμερα, δεν θα λυθεί ποτέ;
Ο Ακιντζί θέλησε από την αρχή να πράξει το αυτονόητο, συμφωνώντας να συναντηθεί με τον ηγέτη της «άλλης πλευράς» ώστε να εργαστούν για να ενώσουν την κοινή πατρίδα, χωρίς κατακτητές, με τους πολίτες της χώρας να έχουν τα ίδια δικαιώματα, σεβόμενοι τις μεγάλες ιδέες που καθορίζουν την ειρήνη: την ελευθερία, τη δημοκρατία και την ισονομία.
Στη συνέχεια, αποδείχτηκε ότι υπολόγισε χωρίς τον ξενοδόχο. Βέβαια, θα μπορούσε να υποστηριχθεί από κάποιους πως «αναγκαστικά» έπρεπε πρώτα να συναποφασίσει με τον Ερντογάν και μετά να δει τον Αναστασιάδη, μιας και η Άγκυρα συντηρεί και προστατεύει το ψευδοκράτος.
Σ’ αυτή όμως τη «λεπτομέρεια» δεν κρύβεται και η ουσία του προβλήματος; Μήπως τις περισσότερες φορές επενδύουμε μόνο σε συναισθήματα και πρόσωπα, αγνοώντας μόνιμα στρατηγικά συμφέροντα που επέβαλαν και διατήρησαν την κατοχή; Επειδή όμως και η Τουρκία θέλει λύση, όπως ισχυρίζεται, διακηρύσσοντας ότι επιδιώκει να είναι «ένα βήμα πιο μπροστά από όλους», γιατί να μην ελπίζουμε σ’ ένα «έντιμο συμβιβασμό»;
Όλα τα προαναφερθέντα ερωτήματα μπορεί να έχουν τη λογική τους, αλλά συνάμα, με την πάροδο του χρόνου, έχει επιβληθεί και η σκληρή λογική της πραγματικότητας.
Η ασφάλεια, η δικαιοσύνη και η λειτουργικότητα ενός ομόσπονδου κράτους, όπως την αντιλαμβάνεται ο μέσος Ελληνοκύπριος και Τουρκοκύπριος, δεν έχει καμία σχέση με τη μορφή της λύσης που επιδιώκουν η Τουρκία και η Βρετανία. Αν γίνει λοιπόν αποδοχή των τουρκο-βρετανικών επιδιώξεων για μια διαιρεμένη και ελεγχόμενη Κύπρο (μέσω νομιμοποίησης του σημερινού στάτους κβο ή μίας συνομοσπονδίας), τότε το Κυπριακό και βεβαίως μπορεί να λυθεί. Αλλά, προς όφελος ποιων;
Ενδεχομένως, θα μπορούσε να δοθεί προοπτική για μια σωστή, λειτουργική και δημοκρατική λύση, αν πρώτα οι δυο κοινότητες, με βάση το Διεθνές Δίκαιο, επιδιώξουν από κοινού (ιδού η πρόκληση για τον κ. Ακιντζή!) την κατάργηση συνθηκών που μετέτρεψαν την Κύπρο σε έρμαιο επεμβάσεων από τους λεγόμενους «προστάτες» της. Αν ακολουθηθεί όμως το ίδιο μονοπάτι, όπως γίνεται από το 1974, το μόνο που θα επιτευχθεί είναι η περαιτέρω εδραίωση των τετελεσμένων ενός εγκλήματος.