Από το ωσαννά, στην Σταύρωση, την ταφή και την Ανάσταση
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Δρα Ντίνου Αυγουστή
Ζούμε ξανά την κλιμακωτή διαδικασία των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Βιώνουμε κατανυκτικά το Θείο δράμα, από την Κυριακή των Βαΐων, όπου ο Ιησούς Χριστός εισήλθε θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα. Από «Ωσαννά» δηλαδή, «σώσε μας, λοιπόν, Κύριε!» που εκφράζει την έντονη ελπίδα του λαού και την καταφυγή του στον Κύριο για τη λύτρωση, κατά τη Θριαμβευτική υποδοχή στην Πόλη των Ιεροσολύμων, ως την πορεία του μαρτυρίου: την προδοσία, τη σύλληψη, το Γολγοθά, το Σταυρικό Θάνατο, την Ταφή και την Ανάσταση.
Ο Ιησούς δεν εισέρχεται έφιππος, όπως έκαναν οι βασιλείς της αρχαιότητας, για να οδηγήσει το λαό στη νικηφόρο εκστρατεία κατά των εχθρών. Εισέρχεται καθισμένος σε γαϊδουράκι, ως ειρηνικός Άρχοντας, ως ταπεινός και άσημος κατά κόσμον. Στην ιαχή του πλήθους αντιπαρατίθεται η νέα πραγματικότητα του ειρηνικού Άρχοντα της Εκκλησίας, που συμφωνεί με την προφητεία της Γραφής. Το «καθώς έστιν γεγραμμένον» δεν σημαίνει ότι η ζωή του Ιησού αναγκαστικά έπρεπε να εκπληρώσει τις προφητείες, αλλ’ ότι η ζωή του διασάφησε το αληθινό νόημα των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης και όχι τους εθνικούς πόθους των Ιουδαίων, οι οποίοι ανέμεναν τον βασιλέα, ο οποίος θα απελευθέρωνε τη χώρα από τους Ρωμαίους κατακτητές και θα αποκαθιστούσε τη βασιλεία του Δαβίδ! Η δόξα του Ιησού δεν είναι η κατά κόσμον επιτυχία, αλλ’ ο Σταυρός και η Ανάσταση, όπως τονίζεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη.
Στο τελευταίο μέρος του Ευαγγελίου του όρθρου της μ. Τρίτης (= μ. Δευτέρα βράδυ) κάνει ο Ιησούς τα αποκαλυπτήρια των θρησκευτικών αρχηγών του Ισραήλ. Σχεδόν «ξιφουλκεί»: «Ουαί υμίν, γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί…». Δημοσιεύει την υποκριτική ζωή τους και προστατεύει το λαό από την κακή τους επίδραση. Όλα τα έργα τους τα κάνουν για το θεαθήναι! Αγαπούν την πρώτη καρέκλα στις συναγωγές, και τις επιδεικτικές χαιρετούρες στις πολυσύχναστες αγορές… Ας σημειωθεί ότι οι υποκριτές αυτοί προσεύχονταν σε πολυσύχναστα μέρη για να τους θαυμάζουν οι άνθρωποι! Τίποτε δεν προκάλεσε τόσο την οργή του Ιησού, όσο η υποκρισία των ανθρώπων αυτών. Και θρηνεί για την Ιερουσαλήμ που την κατοικούν τέτοιοι άνθρωποι….
Ο Ιησούς ήδη λίγο απέχει από το Πάθος του. Ο φθόνος και η κακία της θρησκευτικής ηγεσίας εναντίον του έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Γνωρίζει ότι έφθασε η ώρα του ατιμωτικού θανάτου του. Πριν την πορεία προς τον Σταυρικό θάνατο θα δεχθεί την αυτοταπείνωση της αμαρτωλής γυναίκας που μετανιωμένη θα αλείψει τα πόδια του με μύρο και θα συγχωρέσει τις αμαρτίες της. Η θεία ταπείνωση θα έρθει στο τελευταίο Μυστικό Δείπνο του Ιησού με του Μαθητές του, δια της νίψεως των ποδιών των Αποστόλων υπό του Κυρίου και του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα του, της προδοσίας του Κυρίου από τον Ιούδα και της σύλληψης του στο όρος των Ελαιών.
Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και τον φέρνουν δέσμιο στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι μαθητές σκορπίζονται και ο θερμότερος των άλλων, ο Πέτρος τον ακολούθησε ως την αρχιερατική αυλή και αρνείται κι αυτός ότι είναι μαθητής του.
Ο θείος διδάσκαλος παρουσιάζεται μπροστά στο παράνομο συνέδριο και κρίνεται ένοχος θανάτου, επειδή τάχα βλασφήμησε. Από ‘κει και πέρα τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χτυπάνε, τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας, ως το πρωί.
Θα ακολουθήσει ο Γολγοθάς, η Σταύρωση, η Αποκαθήλωση, η Ταφή και η Ανάσταση κατά την οποία τα πάντα σείονται συθέμελα. Κάνοντας ακόμα και τους εχθρούς του Ιησού να ομολογήσουν: «Αληθώς Θεού Υιός ήν ούτος». Αυτή την λαμπροφόρο Ανάσταση γιορτάζει ο όπου γης Ελληνισμός και μοναδική όπως είναι, ανάμεσα σε όλες τις άλλες, ονομάζεται Λαμπρή γιορτή! Το νόημα της συνυφαίνεται με τη φύση του τόπου, όπου εναλλάσσεται η άνθηση με τη ξηρασία, με την ψυχολογία του ανθρώπου (όπως γράφει ο λαογράφος Α. Ρουσουνίδης), που δικαιώνει την αθανασία πάνω στο θάνατο και με την Ιστορία των Ελλήνων, που καταξιώνουν την Ελευθερία πάνω στ σκλαβιά.
Αυτή την κατ’ εξοχή γιορτή της αγάπης, την ελπιδοφόρα γιορτή, που μας έρχεται μετά την καθαρτική δράση μιας παρατεταμένης νηστείας γιορτάζουμε με ιδιαίτερη κατάνυξη οι όπου γης Έλληνες. Το Πάσχα των Ελλήνων Πάσχα, σαράντα οκτώ ακριβώς μέρες μετά τη νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, όσες και οι μέρες που νήστεψε και ο Χριστός στην έρημο.
Αυτή η Λαμπρή γιορτή, που έρχεται λυτρωτικά αμέσως μετά τα Άγια Πάθη που μετά την κορύφωση τους, φέρνουν πάντα το χαρμόσυνο μήνυμα της Αναστάσεως. Μετά την Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών που σφραγίζει το εκούσιον Πάθος του Κυρίου και το ακούσιον πάθος των Ελλήνων (από τους διεθνείς τοκογλύφους και τους διεφθαρμένους πολιτικάντηδες), αποτελεί μια πραγματική ευκαιρία για αναβάπτιση πνευματική και ηθική, με διδάγματα που μπορούν, μέσα στην αβεβαιότητα του μέλλοντος και στην αγωνία μας για τη ζωή, να δώσουν σε όλους μας εξαγνιστικές λύσεις. Θείο και ανθρώπινο δράμα αιώνες αιώνων, πάνε μαζί. Ο δρόμος, πάντα δύσβατος και ανηφορικός. Και όπως πολύ εύστοχα γράφει η Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου: «Τώρα που το μικρό χελιδόνι, φιλά ξανά της πασχαλιάς τα μύρα, τώρα που το κόκκινο δεν είναι μόνο αίμα, αλλά κι αγάπη του φωτός και της υπέρβασης, τώρα μπορώ να ομολογήσω τους καινούριους ήχους, Μίας Ανάστασης των έγκλειστων ελπίδων….».
Υ.Γ.: Με κλειστές και αλειτούργητες και πάλιν τις εκκλησίες και τα Μοναστήρια μας στα κατεχόμενα…
Καλή Ανάσταση και καλή Λευτεριά, Συνέλληνες!
* Ο Δρ. Ντίνος Αυγουστή, είναι Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας – Από το Μονάγρι Λεμεσού – [email protected]