Εξ όνυχος τον λέοντα, ένα πολιτικό σχόλιο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της Ευθυμίας Γιώσα
Υπάρχει μια σχισμή στο φλοιό του χαρακτήρα του καθενός, μια απόχρωση στο πολύχρωμο φάσμα των κινήσεών μας που κάνει τη διαφορά κι επιβεβαιώνει την εύστοχη φράση: “εξ όνυχος τον λέοντα”.
Λίγα μόλις εικοσιτετράωρα μετά το πέρας της εκλογικής αναμέτρησης και την ανάδειξη της νέας κυβέρνησης, το εν λόγω πολιτικό σχόλιο φιλοδοξεί να καταδείξει την απουσία πολιτικού πολιτισμού που κρυβεται στις πιο μικρές και φαινομενικά ασήμαντες στιγμές.
Ένα τέτοιο παράδειγμα (ακατανόητης) έλλειψης πολιτικού πολιτισμού και αποδοχής της πολιτικής του ήττας, έδειξε και ο Αντώνης Σαμαράς με την επιλογή του να μην παραστεί τη Δευτέρα στο Μέγαρο Μαξίμου για να παραδώσει στο διάδοχό του, Αλέξη Τσίπρα, το τιμόνι της χώρας. Το φάουλ του κυρίου Σαμαρά, για να μιλήσω και με προσφιλείς ποδοσφαιρικούς όρους, έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις δηλώσεις του το βράδυ των εκλογών περί σεβασμού του εκλογικού αποτελέσματος και όχι μόνο. Εάν σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα (οι εύθραστες ισορροπίες ήταν βασικό επιχείρημα της Νέας Δημοκρατίας την προεκλογική περίοδο) ο τέως Πρωθυπουργός της χώρας, αγωνιζόμενος τόσο καιρό, όπως υποστηρίζει και δε θα το αμφισβητήσω, για το καλό της πατρίδας, δεν προβαίνει στο ελάσσον, το αυτονόητο και το παραδοσιακώς επιτασσόμενο, αναρωτιέμαι ποια στάση θα κρατήσει στα μείζονα και τις Συμπληγάδες; Μήπως τη στάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. που κατηγορούσε για ανευθυνότητα, πρόκληση αστάθειας και εκβιασμό;
Καλώς ή κακώς, οι εκλογές έγιναν και η κάλπη έβγαλε αποτέλεσμα. Καλώς ή κακώς, οι συμμετέχοντες (ψηφοφόροι και υποψήφιοι) στην εκλογική διαδικασία είμαστε ενήλικες και οφείλουμε να πράττουμε με τη λογική και τη σοβαρότητα που επιτάσσει η ηλικία και η ευθύνη μας. Οφείλουμε, δε, να αναλαμβάνουμε το ρίσκο των επιλογών μας και, επιτέλους, να μάθουμε πως οι λέξεις που χρησιμοποιούμε δεν είναι κούφιες. Δεν εξυπηρετούν μόνο τους επικοινωνιακούς μας σκοπούς, αλλά ζητούν και την πραγμάτωσή τους.
Η “ομοψυχία” και η “ομόνοια” είχαν μια πρώτης τάξεως (ανώδυνη) ευκαιρία να πραγματωθούν, αλλά προτίμησαν να στοιχειοθετηθούν στα πολιτικά κλισέ. Λυπάμαι, γιατί για τους αρχηγούς ισχύει πολλαπλάσιες φορές απ’ ότι για τους υπολοίπους: “εξ όνυχος τον λέοντα”.