Πλαστά διλήμματα για το ελληνικό δημόσιο
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΠΑΚΟΥ
Η κόντρα Μητσοτάκη με δημάρχους και την περιφερειάρχη Αττικής, Ρένα Δούρου εκτός από την προπαγάνδα του τύπου: οι “κακοί’ Συριζαίοι δε θέλουν τον έλεγχο των πλαστών στοιχείων και την αξιολόγηση, ενέχει και μια ακόμη διάσταση την οποία κρύβει επιμελώς η κυβερνητική πλευρά.
Η διάσταση αυτή δεν είναι άλλη από τον ρόλο του ευρύτερου δημοσίου τομέα στην ανάπτυξη της χώρας και πως, μέσω της λειτουργικής ανασυγκρότησης, οι δημόσιες υπηρεσίες μπορούν να συναγωνιστούν τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές. Για το θέμα του ελέγχου των πλαστών πιστοποιητικών κανείς δεν διαφωνεί όσο κι αν η κυβερνητική προπαγάνδα μεγεθύνει προβλήματα κάνοντας την τρίχα, τριχιά. Για την αξιολόγηση επίσης κανείς δεν διαφωνεί, υπό την προϋπόθεση να μην εξαντλείται σε μια ανούσια τεχνική διαδικασία και να αποσυνδεθεί από την δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης.
Το κρίσιμο θέμα όμως είναι η λειτουργική ανασυγκρότηση του ευρύτερου δημοσίου τομέα, που θα βάλει τέλος στις πελατειακές σχέσεις και την διαφθορά, που ενδημούσαν στα χρόνια του άλλοτε κραταιού δικομματισμού, όταν με δημόσιο χρήμα φτιάχθηκαν τα “νέα τζάκια”. Η ανασυγκρότηση αυτή πρέπει να γίνει με όρους ευρωπαϊκής και όχι τριτοκοσμικής χώρας. Εξαιτίας των πελατειακών σχέσεων και της διαφθοράς το δημόσιο έφτασε να δίνει το 13% του ΑΕΠ της χώρας στην εξυπηρέτηση των δαπανών της γενικής κυβέρνησης( μισθοί, ΟΤΑ, ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία) ενώ ο μέσος ευρωπαϊκός όρος ήταν 11%. Μετά το Μνημόνιο όμως τα πράγματα αντιστράφησαν και οι δαπάνες από 19 δισ το 2010 κατρακύλησαν στα 11,5 δισ το 2014.
Η δραματική μείωση των δαπανών, πάνω από 40%, αποδεικνύει ότι η Ελλάδα δεν γίνεται “φυσιολογική χώρα” όπως ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα. Αντίθετα βρίσκεται σε δραματική απόσταση από τον μέσο όρο της ευρωζώνης. Η μείωση των δαπανών κατά δύο εκατοστιαίες μονάδες, προκειμένου η Ελλάδα να αποτελεί μια φυσιολογική ευρωπαική χώρα, θα μπορούσε να γίνει με εξορθολογισμό της μισθοδοσίας, με ενοποίηση ομοειδών λειτουργιών για να επιτευχθούν οικονομίες κλίμακος, π.χ ενοποίηση ασφαλιστικών ταμείων, με χτύπημα των πελατειακών δομών και της διαφθοράς( π.χ φαρμακευτική δαπάνη, μαιμού συντάξεις, διαπλοκή). Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τα πλαστά πτυχία και την αξιολόγηση για να κρύψει την δραματική μείωση των δαπανών κατά 8 δισ ευρώ, δηλαδή σχεδόν κατά 4,5% του ΑΕΠ, που αποτελεί ποσοστό το οποίο ταιριάζει όχι σε ευρωπαϊκή αλλά σε τριτοκοσμική χώρα. Η μείωση αυτή, οδηγεί στην εκθεμελίωση του κοινωνικού κράτους.