ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Πανίκου Παναγιώτου – www.philenews.com
Όταν υπάρχει τέτοιας μορφής και έκτασης κρίση και πολύς κόσμος δεν μπορεί πλέον να τα βγάλει πέρα στις πιο απλές, καθημερινές ανάγκες, το κράτος έχει την ηθική υποχρέωση να βρίσκει τρόπους στήριξης των ευπαθών ομάδων του πληθυσμού. Να κινείται προς την κατεύθυνση των διευκολύνσεων εκείνων που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους λόγω των γενικότερων δυσμενών επιπτώσεων ή επειδή έμειναν άνεργοι ή γιατί πάσχουν από κάποια ασθένεια.
Δυστυχώς, διαπιστώνεται ότι, σε μεγάλο βαθμό, το κράτος συμπορεύεται με τη «λογική» των αρπακτικών. Η κυπριακή κυβέρνηση, για παράδειγμα, θα ήταν πιστευτή στα όσα διακηρύσσει περί εξυπηρέτησης του λαού αν έθετε ως προτεραιότητα, ειδικά μετά απ’ όλα αυτά που έχουν συμβεί με τις τράπεζες, τη γενναία μείωση των επιτοκίων και όχι την κατάσχεση των περιουσιών, ειδικά της πρώτης κατοικίας. Αυτό λοιπόν είναι άδικο και ανήθικο. Εντάσσεται στη γενικότερη αδιέξοδη πολιτική που εφαρμόζει η τρόικα και η οποία απαιτεί νέες περικοπές μισθών και συντάξεων.
Ναι, η τρόικα μπορεί να συμβάλλει σε διορθώσεις κακώς εχόντων σε αρκετούς κλάδους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, που θα έπρεπε να γίνουν εδώ και αρκετά χρόνια, χωρίς να χρειαστεί η δική της άτσαλη παρέμβαση, αλλά αυτό δεν αποτελεί κανενός τύπου άλλοθι για να δικαιολογηθούν όλες οι άλλες παράλογες απαιτήσεις της.
Προηγούμενοι και σημερινοί κυβερνώντες, τραπεζίτες και διαπλεκόμενοι συνέβαλαν για να επιτελεστεί ένα τεράστιο έγκλημα στην ημικατεχόμενη Κύπρο. Κατάφεραν το οικονομικό θαύμα να το μετατρέψουν σε οικονομική τραγωδία. Και όλοι αυτοί όχι μόνο δεν ζήτησαν καμία συγγνώμη από το λαό, όχι μόνο δεν λογοδότησαν στη δικαιοσύνη, αλλά συνεχίζουν να προκαλούν, ζητώντας με θρασύτητα να πληρώσουν τα σπασμένα αθώοι, ανήμποροι και προδομένοι πολίτες. Έτσι έγινε και με το ξεπούλημα του τόπου μας το 1974.
Η τιμωρία του κάθε εγκλήματος δεν είναι θέμα εκδίκησης, αλλά υποδειγματικής συμπεριφοράς των πολιτειακών και δικαστικών αρχών. Η τιμωρία συντείνει στον εμπλουτισμό της ιστορικής γνώσης και κυρίως στην αποφυγή επανάληψης εγκληματικών συμπεριφορών και λαθών. Επιπλέον, χωρίς τιμωρία, οι εξουσίες γίνονται όλο και πιο πολύ μεροληπτικές και άπονες.