Κυπριακό: Κουβέντα να γίνεται ή κάτι άλλο;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Ολες οι πληροφορίες συγκλίνουν πως οι διαπραγματεύσεις για το κλείσιμο του Κυπριακού παραπαίουν, υπό την έννοια ότι δεν έχει πραγματοποιηθεί η παραμικρή πρόοδος, όπως ακριβώς ανέμεναν οι ψύχραιμοι παρατηρητές του προβλήματος της Κύπρου. Και λογικό ήταν να επιβεβαιωθούν αφού η τουρκική πλευρά δεν έδειξε κανένα σημείο κάμψης από τις αδιάλλακτες και εντελώς απαράδεκτες θέσεις της.
Εάν ο διάλογος διεξάγεται για τα …μάτια των ξένων, που μονίμως πιέζουν την ελληνική πλευρά, τότε ας συνεχιστεί μέχρι να απαξιωθεί εντελώς. Εάν, όμως, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πιστεύει πραγματικά πως έχει τις δυνατότητες και τις δυνάμεις να εξαφανίσει το Κυπριακό ως πρόβλημα, τότε κάτι δεν πάει καλά, εκτός εάν έχει διαβεβαιώσεις από τους Δυτικούς ότι θα στηρίξουν την προσπάθειά του και δεν θα υποστηρίξουν τους Τούρκους, όπως μονίμως κάνουν. Οσοι έχουν συζητήσει το θέμα μαζί του, έχουν καταλάβει ότι σκέφτεται κάτι διαφορετικό από τη ρατσιστική διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, κυρίως επειδή 37 χρόνια από τη «σύλληψή» της ως «δίκαιης λύσης», δεν αποτελεί πλέον επιλογή για την ελληνοκυπριακή πλευρά. Γίνεται όλο και περισσότερο αποδεκτή η άποψη πως η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία είναι συνταγή για προβλήματα.
Οποιος διαβάζει τις ανακοινώσεις από τα κατεχόμενα, δεν χρειάζεται ειδικής ανάλυσης για να πεισθεί πως η τουρκική πλευρά διατηρεί την ίδια πολιτική, του ελέγχου δηλαδή του νησιού, όποια και αν είναι η λύση. Και η Αγκυρα δεν χρειάστηκε να αλλάξει την πολιτική της, αφού απέναντι της συναντούσε ηγέτες διατεθειμένους για παραχωρήσεις. Από την εποχή του Μακάριου, με εξαίρεση τον Τάσσο Παπαδόπουλο που την υστάτη πήρε τη μεγάλη απόφαση του ΟΧΙ, οι υποχωρήσεις ήταν συνεχείς και οδυνηρές. Το μεγαλύτερο πισωγύρισμα είχε κάνει ο Γιώργος Βασιλείου, ο οποίος διακατείχετο από το διεθνιστικό δόγμα του «πολίτη του κόσμου», άρα τον ενδιέφερε να κλείσει όπως-όπως το Κυπριακό, ανεξάρτητα από τις απώλειες της ελληνικής πλευράς. Γι’ αυτό και θα μείνει στην ιστορία ως ο χειρότερος Πρόεδρος αναφορικά με το Κυπριακό.
Το μεγάλο αίνιγμα και ερωτηματικό, παραμένει ο Γλαύκος Κληρίδης, ο οποίος ενώ έδειχνε τάσεις για υποχωρήσεις, υπήρξαν και στιγμές που «τα είχε πάρει στο κρανίο», και απέσυρε με επιστολές προς το γενικό γραμματέα του ΟΗΕ όσα δεχόταν στις διαπραγματεύσεις. Ηταν πολύ περίεργη η στρατηγική του, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι στους πολύ δικούς του συνεργάτες ομολόγησε ότι εάν ήταν Πρόεδρος της Κύπρου στο δημοψήφισμα δεν θα ζητούσε από το λαό να το υπερψηφίσει, απλά θα κατέγραφε τα υπέρ και τα κατά και θα άφηνε απερίσπαστους τους πολίτες να πάρουν την απόφασή τους. Σε μία συνέντευξη που έδωσε στο συνάδελφο Κώστα Βενιζέλο και σε μένα είχε παρουσιάσει μία ακόμα πιό επιθετική στάση σε ότι αφορά το δημοψήφισμα. Ο λόγος που άφησε τον εαυτό του να εκτεθεί με εκείνη την απαράδεκτη δήλωση εκβιασμού του λαού, οφειλόταν στην εκτίμηση του προς τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δεν επιθυμούσε να διαφοροποιηθεί.
Μερικοί πιστεύουν ότι αναζητώ ψύλλους στα άχερα, επιμένοντας στην ανάγκη απόρριψης της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας από τον κ. Αναστασιάδη, και υποστηρίζουν ότι ο Πρόεδρος της Κύπρου έχει λάβει τις αποφάσεις του, για επαναφορά του φιλοτουρκικού σχεδίου Ανάν, και δεν τις αλλάζει. Αν συμβαίνει αυτό, με δεδομένη την αδιαλλαξία των κατακτητών, την οποία νοιώθει ο ίδιος όταν συναντά τον κατοχικό ηγέτη, τότε είμαστε όλοι για κλάμματα και άξιοι της μοίρας μας. Αλλωστε, είμαστε η μόνη χώρα και ο μόνος λαός, που έχουμε επιβραβεύσει κατά καιρούς όλους όσους συνέβαλαν στην πολιτική και οικονομική καταστροφή του τόπου. Εχουν και ένα δίκιο οι πολίτες όταν τους τίθεται το ερώτημα γιατί ψήφισαν διαφορετικά στο δημοψήφισμα και διαφορετικά στις προδρικές και βουλευτικές εκλογές. Υποστηρίζουν πως δεν έχουν εναλλακτική λύση. Και αν κοιτάξετε γύρω σας αγαπητοί αναγνώστες θα το διαπιστώσετε…
Οι Κύπριοι πολιτικοί έχουν διαφορές, αλλά και πολλά κοινά. Και στα πολλά κοινά περιλαμβάνεται και η εξασφάλιση της παντοδυναμίας τους, των συντάξεών τους και της προστασίας τους. Το ΑΚΕΛ π.χ. παραδέχεται χωρίς ντροπή πως στο εθνικό θέμα συμφωνεί με την ηγεσία του ΔΗΣΥ. Ομως, την ίδια στιγμή ερωτοτροπεί με τις λεγόμενες «δημοκρατικές δυνάμεις» για να σχηματίσει μέτωπο στις εκλογές εναντίον του Αβέρωφ Νεοφύτου, με τον οποίο τα βρίσκει για τη λύση του Κυπριακού.
Το ξέρω ότι πρόκειται περί παράνειας και σχιζοφρένειας. Αλλά αυτό είναι εν ολίγοις το σκηνικό του κυπριακού πολιτικού συστήματος, το οποίο καρκινοβατεί αλλά την τελευταία στιγμή βρίσκει το φάρνακο της θεραπείας του…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Ειλικρινά με εκνευρίζει η στάση των συντρόφων του ΑΚΕΛ στο θέμα του Μνημονίου. Εφεραν την Κύπρο στο χείλος της καταστροφής ως ατζαμήδες στα της οικονομίας –άλλο Σοβιετική Ενωση, άλο καπιταλισμός και μάλιστα στα χειρότερά του- και όμως κατηγορούν την κυβέρνηση ότι συνομωτεί με τους δανειστές εις βάρος του λαού. Δεν λέω πως δεν ευσταθεί η κατηγορία, αλλά επειδή πιστεύω πως είμαι δίκαιος, πρέπει να σημειώσω πως τον Μάρτιο του 2013 το Μνημόνιο ήταν μονόδρομος. Δεν θα κατηγορήσω τον κ. Αναστασιάδη γι’ αυτό, διότι η κυβέρνηση του ΑΚΕΛ έπαιρνε τις αποφάσεις. Ο σημερινός Πρόεδρος ευθύνεται για τη συνέχεια και το οδυνηρό κούρεμα των καταθέσεων, το οποίο κατέστρεψε πολλές οικογένειες…
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟ της Λευκωσίας, την Κυριακή 10 Αυγούστου 2014