Η κρίση στη Μέση Ανατολή μέσα από τα μάτια ενός εβραίου συγγραφέα με αιγυπτιακή καταγωγή
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
«Το να είναι κανείς απαισιόδοξος είναι το πιο εύκολο», λέει από τη Νέα Υόρκη ο Αντρέ Ασιμάν, συγγραφέας της «Εξόδου από την Αίγυπτο» και του «Χάρβαρντ Σκουέαρ». Όπως του είχε πει το 1995 ένας παλαιστίνιος ταξιτζής όταν τον μετέφερε στη Βηθλεέμ, που μόλις είχε παραδοθεί στην Παλαιστινιακή Αρχή: «Έχω εμπιστοσύνη στην ειρηνευτική διαδικασία όχι επειδή πιστεύω σ’ αυτήν, αλλά επειδή δεν έχω εναλλακτική λύση».
Αλεξανδρινός όσο και Νεοϋορκέζος, αλλά και με ρίζες στην Κωνσταντινούπολη, ο Ασιμάν εκφράζει την πεποίθηση ότι αυτό που μετράει στη διαχείριση της μεσανατολικής κρίσης είναι η βούληση και η ανάγκη της ειρήνης. «Όπως πολλοί εβραίοι διανοούμενοι και ακαδημαϊκοί της Αμερικής, εγώ υποστηρίζω μια φιλελεύθερη φιλοπαλαιστινιακή άποψη, που υποστηρίζει μεν το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρχει αλλά θεωρεί απαράδεκτη τη βία κατά των Παλαιστινίων», λέει σε συνέντευξή του στην Κοριέρε ντέλα Σέρα. «Υπάρχει βέβαια και η άλλη άποψη, σύμφωνα με την οποία το Ισραήλ έχει δικαίωμα να υπερασπίζεται τον εαυτό του με κάθε κόστος. Ούτε με αυτήν την άποψη διαφωνώ τελείως. Στην πραγματικότητα, θεωρώ πειστικό αυτό που διαβάζω τελευταίο».
Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, το πρόβλημα για τους Ισραηλινούς είναι τα τούνελ: είναι κουρασμένοι από τον πόλεμο, αλλά δεν μπορούν να ζουν με τα τούνελ που είναι σχεδιασμένα για να επιτρέπουν τις επιθέσεις στα κιμπούτς και τις απαγωγές στρατιωτών. Από την άλλη πλευρά, αν είσαι ένας Άραβας στη Γάζα, δεν έχεις να φας, δεν μπορείς να ψαρέψεις και πρέπει να περιμένεις για μέρες στην ουρά αν θέλεις να πας στο νοσοκομείο, η ζωή είναι αφόρητη.
Μπορεί άραγε να αναζητηθεί στη διάρκεια των εκεχειριών μια μόνιμη λύση; «Τα χαρτιά στα οποία υπογράφονται οι ειρηνευτικές συνθήκες δεν αξίζουν τίποτα. Η Χαμάς έχει παραβιάσει τις εκεχειρίες, αλλά το Ισραήλ θεωρεί απαραίτητο να καταστρέψει τα τούνελ κι έτσι θέτει όρους τους οποίους η Χαμάς θεωρεί απαράδεκτους. Την ίδια στιγμή, το Ισραήλ χρειάζεται τις εκεχειρίες για λόγους δημοσίων σχέσεων. Υπήρξε μια άτυπη εκεχειρία το 2012, και κατά κάποιο τρόπο λειτούργησε, όμως οι κάτοικοι της Γάζας ασφυκτιούν. Στο μεταξύ, η Χαμάς κατασκεύασε τα τούνελ. Το μεγάλο λάθος που έχει κάνει το Ισραήλ, το μεγαλύτερο απ’ όλα, ήταν ότι δεν δέχθηκε την “ένωση” της Γάζας και της Παλαιστινιακής Αρχής. Αν το είχε κάνει, η δύναμη της Χαμάς θα είχε μειωθεί αισθητά».
Ο Ασιμάν θεωρεί πως το παλαιστινιακό κράτος είναι αναπόφευκτο, όπως αναπόφευκτη είναι και η διάλυση των οικισμών χωρίς στρατηγική σημασία. «Δεν πιστεύω στον εθνικισμό, τον θεωρώ χάσιμο χρόνου, αλλά κάτι τέτοιο είναι εύκολο για μένα καθώς μεγάλωσα σε ένα κοσμοπολίτικο περιβάλλον. Πιστεύω πως η μόνη λύση είναι να ενθαρρυνθεί η ευημερία τόσο στη Γάζα όσο και στη Δυτική Όχθη, να επιτραπεί στους ανθρώπους να μεγαλώνουν τα παιδιά τους, να τα στέλνουν στο σχολείο, να διευκολυνθεί η πληρωμή των μισθών. Πρέπει βέβαια να υπάρχει κάποιος που θα επιθεωρεί την τήρηση των συμφωνιών».
Μπορεί άραγε αυτός να είναι η Αίγυπτος; «Αν θέλουμε να μιλήσουμε για την Αίγυπτο, πρέπει να ξανασκεφτούμε τον ρόλο του Μουμπάρακ: ο άνθρωπος αυτός είχε υπογράψει μια ειρηνευτική συνθήκη με το Ισραήλ, την ίδια στιγμή όμως υπέθαλπε το μίσος εναντίον του, περισσότερο κι από την εποχή του Νάσερ. Ο Μόρσι έλεγε ότι πρέπει να απελευθερωθεί η Ιερουσαλήμ. Και τώρα κυβερνά ο Σίσι, που μισεί τη Μουσουλμανική Αδελφότητα όσο και τη Χαμάς, κατηγορείται ότι τάσσεται ευμενώς απέναντι στο Ισραήλ, αλλά σε έξι μήνες κανείς δεν ξέρει τι στάση θα έχει. Στο μεταξύ, ο αντισημιτισμός στην Αίγυπτο έχει θεριέψει».
Πηγή: Corriere della sera, ΑΠΕ-ΜΠΕ