Περιμένοντας μάταια για σαράντα χρόνια




Του Πανίκου Παναγιώτου – www.philenews.com

Η μικρή πλατεία απέναντι από το κτήριο των Ηνωμένων Εθνών ταυτίστηκε με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας για ζητήματα παραβίασης διεθνούς δικαίου και ανθρωπίνων  δικαιωμάτων.

Άτομα διαφόρων εθνικοτήτων εκφράζουν την αγανάκτησή τους για εγκλήματα στις χώρες καταγωγής τους από κατακτητές ή από ομοεθνείς τους αιμοσταγείς δικτάτορες. Κάθε φορά που περνώ από εκεί κοντοστέκομαι, έστω και αν είναι γνωστά τα θέματα, γνωστές και οι φυσιογνωμίες, αφού για τα «μόνιμα» προβλήματα του κόσμου αυτοί που διαμαρτύρονται είναι σχεδόν πάντα οι ίδιοι. Έτσι ήταν και τότε που φωνάζαμε «TurkishtroopsoutofCyprus». Όσο περνάει ο καιρός, μνήμες και εικόνες που καρφώνουν τον χρόνο, το νησί μας και τον ελληνισμό μοιάζουν με σουβενίρ της ιστορίας.

Στη Νέα Υόρκη δεν γίνονται πια διαδηλώσεις και πορείες για την Κύπρο. Οι Αρμένιοι, μετά από 99 χρόνια, επιμένουν κάθε Απρίλιο να διοργανώνουν συγκέντρωση

στην Τάιμς Σκουέαρ για αναγνώριση της γενοκτονίας. Μερικοί θέτουν το ερώτημα: «Σε τι χρησιμεύουν αυτές οι κινητοποιήσεις και ποιο είναι το αποτέλεσμα;». Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι «χρειάζονται και τα δυο: πολιτικός-διπλωματικός αγώνας σε κάθε επίπεδο, αλλά συνάμα και διοργάνωση μαζικών, μαχητικών εκδηλώσεων».

Επιπλέον, πολλές φορές ακούμε και την άποψη ότι «όσο δεν χύνεται αίμα κανείς δεν θα ενδιαφερθεί πραγματικά». Πόσο όμως εξωπραγματική μπορεί να θεωρηθεί και αυτή η θεωρία όταν στην Παλαιστίνη, για παράδειγμα, όπου σκοτώνονται παιδιά και γυναίκες για χρόνια, η διεθνής κοινότητα περί άλλων τυρβάζει;

Στο συνέδριο της ΠΣΕΚΑ, που έγινε στην Ουάσιγκτον, δόθηκαν και πάλι υποσχέσεις από Αμερικανούς αξιωματούχους. Τώρα προστέθηκε το ενδιαφέρον για τους υδρογονάνθρακες, η «νέα σχέση» με το Ισραήλ και ο «νέος γεωστρατηγικός ρόλος» της Κυπριακής Δημοκρατίας στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Μετά από τέσσερεις δεκαετίες βλέπουμε τα ίδια πράγματα με δεμένα τα μάτια. Ο μόνιμος στόχος του Αττίλα και ποικιλόμορφα συμφέροντα δικών μας και ξένων κρατούν ακόμη ανέγγιχτες από τον χρόνο τις σκιές της τουρκικής κατοχής. Την ίδια στιγμή, στη σκλαβωμένη Καρπασία θάβουμε τους νεκρούς μας από το ’74 και η Δικαιοσύνη ασάλευτη παραμένει όρθια, περιμένοντας μάταια για σαράντα χρόνια…

 

 

 

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: