Ελλάδα: Το τέλος ποιάς μεταπολίτευσης;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Πολλές και ποικίλες είναι οι σκέψεις, που μπορεί να κάνει κανείς τις μέρες αυτές, με την συμπλήρωση των σαράντα χρόνων από την μεταπολίτευση. Ήδη ακούσαμε τους πολιτικούς να εκθειάζουν τα επιτεύγματα του ελεύθερου δημοκρατικού καθεστώτος, που διαδέχθηκε το ανελεύθερο δικτατορικό της χούντας.
Όμως την τελευταία πενταετία, από δημοκρατικά εκλεγμένες κατά τα άλλα κυβερνήσεις, τραυματίστηκαν βάναυσα πολλές δημοκρατικές αρχές και ταυτόχρονα παραβιάσθηκε σε πολλές περιπτώσεις το Σύνταγμα της χώρας.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι, κυρίως προερχόμενοι από τον πολιτικό και τον μιντιακό χώρο, που μιλούν για το τέλος της μεταπολίτευσης. Η λέξη όμως έχει χάσει προ πολλού το νόημά της, μια και ο καθένας την χρησιμοποιεί επιχειρώντας να την φέρει στα μέτρα, που τον βολεύουν και κατά καιρούς τον συμφέρουν.
Με αυτή την έννοια καλό είναι να μιλάμε με βάση τα πραγματικά γεγονότα και να μην καταφεύγουμε, ούτε σε λαϊκίστικους αφορισμούς, ούτε σε αφελείς εξωραϊσμούς.
Βαρύτατες, για όσα συνέβησαν αυτήν την πενταετία, είναι οι ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων τόσο για πράξεις τους όσο και για τις παραλήψεις τους. Σοβαρές ευθύνες έχουν επίσης, τόσο το συνδικαλιστικό κίνημα, που είδε διαφορετικά το ρόλο του, όσο και τα ΜΜΕ που δεν υστέρησαν στις κορώνες του λαϊκισμού, αλλά και της βουτιάς στο μέλι, που τους εξασφάλιζε επί σειρά ετών ο κρατικός κορβανάς.
Η δημοκρατία αυτή την πενταετία πληγώθηκε βάναυσα, με ενέργειες που παρέκαμψαν αρχές και θεσμούς, από αυτούς που τάχθηκαν να τους υπηρετούν και που δεν είχαν το πολιτικό θάρρος να κινηθούν έγκαιρα προκειμένου να τις αποτρέψουν τις δυσμενείς εξελίξεις.
Αλλά και οι πολίτες με τις επιλογές τους, πριν και μετά την κατάρρευση της χώρας, έχουν τις δικές τους ευθύνες. Οι αγανακτισμένοι του Συντάγματος του 2011 έγιναν όχημα να αναδειχθούν μορφώματα με φασίζουσες απόψεις, αντί να αναδείξουν νέες πολιτικές δυνάμεις, που θα απέρριπταν το διεφθαρμένο παλιό και θα αναδείκνυαν μια νέα γενιά ανθρώπων, που θα είχαν σκοπό να υπηρετήσουν τα κοινά και όχι για να αποκτήσουν επάγγελμα μέσα από αυτά.
Η απληστία των ολίγων και το ποικιλότροπο μικροβόλεμα των πολλών, αποτέλεσαν καθεστωτική νοοτροπία και οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και στην σημερινή της κατάντια.
Το κακό είναι ότι αυτοί που έριξαν το καράβι στα βράχια, εξακολουθούν και σήμερα να ασκούν την εξουσία, ενώ οι ευρισκόμενοι στον προθάλαμο της εξουσίας καμιά νέα ιδέα ή πειστική πρόταση δεν προσκομίζουν, ικανή να πείσει τους σκεπτόμενους με βάση τη λογική και όχι το συναίσθημα για το δρόμο που θα ακολουθήσουν, προκειμένου η χώρα να βγει από το τέλμα και τα πολλαπλά αδιέξοδα.
Επιμένουν στις λογικές του παρελθόντος, που θέλουν μεγάλο κράτος πολυδάπανο, δυσκίνητο, γραφειοκρατικό και κατά συνέπεια με δαιδαλώδεις διαύλους, που οδηγούν κατ ευθείαν στη διαφθορά.
Η κυβέρνηση από την πλευρά της κοιτάει με το ένα μάτι στα όσα οι συμφωνίες την υποχρεώνουν να πράξει και από την άλλη την προσεχή εκλογική αναμέτρηση που θα υπάρξει αναπόφευκτα από τον προσεχή Οκτώβρη έως τον ερχόμενο Μάρτιο.
Σε μια περίοδο που όλες οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις θα έπρεπε να ενώσουν τη φωνή τους, να καταθέσουν προτάσεις και ιδέες και να παρουσιάσουν μια κοινή πρόταση εξόδου από την κρίση, συμβαίνει το αντίθετο του αναμενόμενου, μια και υπάρχει σε εξέλιξη ένας κανονικός εμφύλιος, μια διχαστική προσέγγιση, τόσο στα μεγάλα όσο και στα μικρά, με αποτέλεσμα ο ορίζοντας να είναι φορτωμένος με μαύρα σύννεφα.
Όλα δείχνουν ότι και οι μεν και οι δε, δεν έχουν ούτε συναίσθηση των ευθυνών τους απέναντι στην κοινωνία, την οποία υποτίθεται ότι υπηρετούν, ούτε έχουν διαβάσει την ιστορία του νέου ελληνικού κράτους, προκειμένου να διδαχθούν από αυτήν.
Με αυτή την έννοια σαράντα χρόνια μετά την μεταπολίτευση, με κουτσουρεμένα τα δικαιώματα των πολιτών και με υπέρμετρες οικονομικές υποχρεώσεις, που πλήττουν βάναυσα την τη μεσαία τάξη, είναι δύσκολο να δει κανείς με αισιοδοξία το αύριο και κυρίως αυτό που αφορά τους νέους της χώρας…