40 χρόνια κατοχή: Ο γόρδιος δεσμός του Κυπριακού
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Σαράντα χρόνια πέρασαν από τότε. Από την αποφράδα ημέρα του πραξικοπήματος της χούντας εναντίον του Μακαρίου στις 15 Ιουλίου του 1974 και την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, πέντε ημέρες αργότερα στις 20 Ιουλίου του 1974, που οδήγησε στην κατοχή του 40% της Μεγαλονήσου.
Από τότε έγιναν πολλές ανεπιτυχείς προσπάθειες για την επίλυση του κυπριακού, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Κι αυτό γιατί η Τουρκία αγνοώντας τα ψηφίσματα του ΟΗΕ και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας, προχώρησε στο στρατηγικό της σχέδιο, με την δημιουργία του κρατικού μορφώματος το 1983 και την εν συνεχεία τη συζήτηση επί ίσης όροις, του 82% των Ελληνοκυπρίων με το 18% των Τουρκοκυπρίων.
Παράλληλα όλα αυτά τα χρόνια έστειλε ορδές εποίκων από την Ανατολία, με αποτέλεσμα να αλλοιωθεί η δημογραφική αναλογία Ε/Κ και Τ/Κ. Από τις 120.000 των Τ/Κ του 1974, που ζούσαν διασπαρμένοι σε όλο το νησί και την εν συνεχεία βίαιη μετακίνηση τους στα κατεχόμενα μετά την εισβολή, ο πληθυσμός στον βορά εκτοξεύθηκε στις τριακόσιες και πλέον χιλιάδες, μια και σε 200.000 υπολογίζονται οι έποικοι.
Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι οι Τ/Κ σήμερα στον κατεχόμενο βορά κατέστησαν μειονότητα σε σχέση με τους εποίκους. Σήμερα και πληθυσμιακά οι τούρκοι και όχι οι Τ/Κ αποτελούν την πλειοψηφία στα κατεχόμενα.
Με αυτά τα δεδομένα και με την ισχύ των όπλων, μια και στα κατεχόμενα από το 1974 σταθμεύουν 40.000 τούρκοι στρατιώτες με βαρύ οπλισμό, οι συνομιλίες που διεξάγονται και πάλι γίνονται με το πιστόλι στον κρόταφο των Ε/Κ και κατά προέκταση της Κύπρου και της νόμιμης κυβέρνησής της.
Από τα στοιχεία που έγιναν γνωστά, για το περιεχόμενο του νέου κύκλου των συνομιλιών, που ήδη διεξάγονται, προκύπτει αβίαστα ότι τούρκοι, μέσω των Τ/Κ συνομιλητών, επιδιώκουν στην ουσία μια συγκεκαλυμμένη αναγνώριση του ψευδοκράτους.
Οι Τ/Κ ζητούν, η συνιστώσα πολιτεία τους να μπορεί να συνάπτει χωριστές αμυντικές συμφωνίες – γράφε με την Τουρκία- που σημαίνει διαρκή παραμονή των στρατευμάτων στο κατεχόμενο τμήμα, αλλά και την χωριστή ανάπτυξη διεθνών σχέσεων και συμφωνιών με τρίτες χώρες.
Οι Τ/Κ δεν συζητούν τα καυτά θέματα, όπως αυτό των εποίκων, το περιουσιακό, στο οποίο βάζουν το πρωτάκουστο προαπαιτούμενο, την προτεραιότητα των χρηστών, από αυτήν των νομίμων ιδιοκτητών και βεβαίως το εδαφικό που αποτελεί και το σημαντικότερο θέμα για τους Ε/Κ.
Ακόμη ζητούν μόνιμη παρέκκλιση των τεσσάρων ελευθεριών που αποτελούν τον θεμέλιο λίθο της Ε.Ε. δηλ. της ελεύθερης διακίνησης προσώπων, ιδιοκτησίας, κίνησης κεφαλαίων καθώς και παροχής εργασίας.
Και οι νέες συνομιλίες δεν φαίνεται ότι θα έχουν κάποια τύχη, μια και σε όλα τα θέματα υπάρχουν χαώδεις διαφορές. Στην Ελληνοκυπριακή πλευρά υπάρχουν δύο σχολές σκέψης σε σχέση με το κυπριακό. Η ελλαδική πλευρά σε αντίθεση με την τουρκική που κρατάει τα ινία των εξελίξεων, δεν ασχολείται, λες το θέμα δεν αφορά ένα κομμάτι του ευρύτερου ελληνισμού.
Η μια σκέψη θεωρεί ότι οποιαδήποτε λύση θα είναι σε βάρος του ελληνικού στοιχείου της Κύπρου και γι αυτό προτιμά το σημερινό status μια και οι τουρκικές αξιώσεις δεν επιτρέπουν κάποια, αν όχι δίκαιη, λειτουργική και βιώσιμη λύση και η άλλη που θέλει μια λύση όπως-όπως μια και τα τετελεσμένα δημιουργούν τις νέες «πραγματικότητες» που επικαλείται ο κατοχικός ηγέτης των Τ/Κ.
Όμως και οι δύο αυτές σκέψεις έχουν λίγες θετικές και πάμπολλες αρνητικές πλευρές. Η πρώτη γιατί ο χρόνος, στον όποιο αφήνεται η λύση, παγιώνει τα τετελεσμένα και η δεύτερη γιατί οδηγεί χωρίς αμφιβολία την Μεγαλόνησο κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της Άγκυρας και τους Ε/Κ στην δεύτερη έξωση από την πατρίδα τους.
Επειδή η Ε/Κ πλευρά οφείλει να δει τα πράγματα μέσα από την πάροδο αυτών των άκαρπων και ατέρμονων συνομιλιών της τεσσαρακονταετίας, που δεν έχουν οδηγήσει σε κανένα αποτέλεσμα. Είναι καιρός να τολμήσουν οι πολιτικές δυνάμεις της Μεγαλονήσου να πουν την αλήθεια στο λαό και να κινηθούν σε άλλη κατεύθυνση.
Να ζητήσουν έδαφος, περισσότερο από αυτό που προέβλεπε το φιλοτουρκικό σχέδιο Ανάν και να λύσουν έτσι defacto το περιουσιακό και ταυτόχρονα να απορρίψουν κάθε εγγύηση για την Ε/Κ πλευρά και δεχόμενοι παράλληλα μια χαλαρή συνομοσπονδία, να ρίξουν το μπαλάκι στην Ε.Ε. να βρει άκρη με το «σύνοικο» στοιχείο, που στην ουσία είναι η Τουρκία από την πίσω πόρτα. Αυτή θα ήταν μια επώδυνη μεν, αλλά βιώσιμη, υπό τις παρούσες συνθήκες, για τον κυπριακό ελληνισμό λύση…