ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου, www.philenews.com
Στην ΕΔΕΚ έχουν ξεκινήσει μια συζήτηση για να βρουν το λάθος για τη μείωση των ποσοστών της στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Μια συζήτηση που εάν δεν αγγίξει τον πυρήνα των προβλημάτων, αυτή τη φορά η συρρίκνωση του κόμματος θα συνεχισθεί. Η ΕΔΕΚ, όπως κι άλλα κόμματα, που ακολουθούν μια φθίνουσα πορεία, επιχειρούσε στο παρελθόν με διακοσμητικές αλλαγές να δώσει «λύσεις», που ούτε ως προσωρινές/μεταβατικές δεν μπορούν να θεωρούνται.
Η ΕΔΕΚ, λένε πολλοί, έχει μια ιστορία με αγώνες. Σωστό και αυτό δεν αμφισβητείται από κανένα. Όμως σήμερα το ζητούμενο δεν είναι η ιστορία, αλλά η διαχείριση του μέλλοντος. Στη δημοκρατία το μόνο μετρήσιμο για την αποδοχή της πολιτικής ενός κόμματος είναι τα ποσοστά στις εκλογές. Εκεί κρίνονται όλα. Ακόμη και να υποδεικνύεται ότι η πολιτική είναι σωστή κλπ, αυτό δεν σημαίνει στο τέλος τίποτα. Μπορεί οι πολίτες να αποδέχονται την πολιτική, αλλά να μην εμπιστεύονται το κόμμα για να την εφαρμόσει. Κι αυτό είναι η χειρότερη απόρριψη.
Το πρόβλημα της ΕΔΕΚ αφορά μια παγιωμένη νοοτροπία που διακατέχει το οικοδόμημά της. Μια νοοτροπία εδραιωμένης αντίληψης για διασφάλιση εσωκομματικά των «κεκτημένων», ανακύκλωσης προσώπων και στασιμότητας σε ότι αφορά τα πολιτικά πράγματα. Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, το κόμμα δεν ανέδειξε νέα στελέχη πρώτης γραμμής, εκτός από τον ευρωβουλευτή Παπαδάκη. Τούτο είναι ενδεικτικό όχι μόνο του τρόπου εσωτερικής λειτουργίας αλλά και της προοπτικής που έχει ή δεν έχει ένας γερασμένος πολιτικός φορέας.
Η ΕΔΕΚ ιδεολογικά εκμπέμπει μια σύγχυση, όπως συγχυσμένη ήταν και η αντίδρασή της έναντι της τρόικας και του Μνημονίου. Άλλο η ρητορική και διαφορετικό είναι η πολιτική που εφαρμόζεται ( ψήφιση μνημονιακών νομοσχεδίων κλπ). Εγκλωβισμένη στις λογικές του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου( ενός άλλου μύθου που καταρρέει), θέλησε να συμμετέχει στη νομή της εξουσίας, έστω και ως συμπληρωματική δύναμη. Τι πέτυχε; Και αυτό πρέπει να το αξιολογήσουν τις μακρές συνεδρίασης τους.
Κυνηγημένη η ΕΔΕΚ από τα σύνδρομα του εσωκομματικού παιχνιδιού, δεν κατάφερε να απευθυνθεί στην κοινωνία. Ακόμη και σε πολιτειακές εκλογές, αυτό που κυριάρχησε ήταν ο σταυρός προτίμησης και σε δεύτερη μοίρα τα κομματικά ποσοστά.
Λειτούργησε για χρόνια ως ένα κλασσικό κόμμα με πελατειακές σχέσεις και απέτυχε να διαφοροποιηθεί από το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα. Προσαρμόστηκε με τους όρους «αγοράς» και ως ο αδύνατος κρίκος δεν καταφέρνει να «εισπράττει» ψήφους.
Παράλληλα, φαίνεται καθημερινά να διακατέχεται από ένα άγχος να «λέγει κάτι και συνεχώς», τις πλείστες φορές επαναλαμβανόμενο και ξύλινο, αγνοώντας πολλές φορές λόγω ταχύτητας την ουσία. Είναι κόμμα ανακοινώσεων και καταγγελτικού χαρακτήρα, το οποίο παρασύρεται στο «αντί». Η κοινωνία χρειάζεται διεξόδους και πολιτικές που προσφέρουν λύσεις.
Στην ΕΔΕΚ εάν δεν αντιληφθούν πως το κόμμα όπως είναι σήμερα έχει κλείσει τον κύκλο του, αυτό που θα πετύχουν είναι να συντηρούν μια κατάσταση που θα φθίνει συνεχώς.