Η ζωή είναι ένα παιχνίδι και η αγάπη είναι το βραβείο…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Καλοκαίρι!!! Μυρωδιές από νυχτολούλουδο, αγιόκλημα και καρπούζι. Ήλιος, θάλασσα. Τα παιδιά να παίζουν φωναχτά. Αχ πόση ξεγνοιασιά! Να μετράς το χρόνο αντίστροφα και άλλη μια σχολική χρονιά σιγά, σιγά να φτάνει στο τέλος της…Πόσο θα θελα να γινόμουνα και πάλι παιδί. Να φορούσα και πάλι αυτή την καρό ποδιά και να επέστρεφα στα θρανία. Να έβλεπα και πάλι τον κόσμο με αυτή την αθωότητα, να μπορούσα και πάλι να εμπιστευόμουν ανθρώπους.
Κάποιος κάποτε μου είπε, πως μόνος/η έρχεσαι στη ζωή, μόνος/η φεύγεις. Τότε δεν ήθελα να τον πιστέψω. Ήταν η εποχή , της αθωότητας και του ρομαντισμού. Αυτήν την εποχή, προσωπικά, τη βιώνω πια, μόνο μέσα από ταινίες .Μόνο αν βουλιάξω, μέσα σε έναν καναπέ και ζήσω και εγώ μαζί με τους πρωταγωνιστές το, « έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»..
Για αρκετά χρόνια, «ζούσα» μέσα σε ένα ροζ σύννεφο. Μια μέρα, λοιπόν «προσγειώθηκα» σε μια πραγματικότητα που καθημερινά με λυπεί ολοένα και περισσότερο. Νόμιζα πως οι άνθρωποι αγαπάνε. Έκανα λάθος. Το μόνο που οι πλείστοι αγαπάνε είναι τον εαυτό τους. Φιλαυτία και ξερό ψωμί. Και «εσένα». όσο τους «είσαι» απαραίτητος. Όσο σε χρειάζονται για να ακουμπήσουν τον πόνο τους, να ικανοποιήσεις τα θέλω τους, να νοιώσουν την επιβεβαίωση, να είσαι εκεί όταν οι άλλοι έχουν φύγει, για λύση και επίλυση προβλημάτων κλπ, κλπ.
Και εκεί που εσύ τα έχεις δώσει όλα, μένεις στον άσσο. Τα βλέμματα παγώνουν και η σιωπή κυριαρχεί. Ναι, εκεί συνειδητοποιείς πως είσαι μόνος/ η.. Και ναι, είναι σκληρό , αυτό που θα σου πω, μα είναι όμως η αλήθεια. Ήσουνα μόνος/η, δεν είσαι τώρα, δεν ήτανε κανείς εδώ, εσένα δε σ’ άκουγε κανείς. Εσύ ήσουνα εκεί.. Κι αυτή είναι η στιγμή που οφείλεις να χαρίσεις το μεγαλύτερο δώρο στον εαυτό σου. «Να μάθεις να τον σέβεσαι». Φύγε. Τρέξε και απέδειξε , (αυτή τη φορά) σε σένα πως μπορείς. Μπορείς να περπατάς και χωρίς «δεκανίκια» που στην ουσία εσύ προσωπικά δεν χρησιμοποίησες ποτέ. Μην ξεχνάς πως εσύ υπήρξες δεκανίκι. Μόνο εσύ. Εσύ ξόρκιζες φόβους και όχι οι άλλοι τους δικούς σου. Τα αντίο πονάνε με απελευθερώνουν.
Όταν ξέρεις να αγαπάς, αγαπάς για πάντα. Μπορείς όμως να αγαπάς και από μακριά. Με κάποιους θα περπατήσεις μέχρι το τέρμα, αν τόσο εσύ όσο και αυτοί έχουν την «ικανότητα», να σε κρατήσουν και να τους κρατήσεις. Μα κάποιους άλλους θα τους «αποχαιρετίσεις» σε μια συγκεκριμένη στάση. Κάποιους ανθρώπους θα τους κρατήσεις στην καρδιά σου, όχι όμως και στη ζωή σου.
Ζήσε! Αγάπησε πρώτα εσύ, τον εαυτό σου όπως του αξίζει. Θα σου μεταφέρω μια φράση της Αθηνάς Όρκαρντ, ενός μικρού Άγγελου, που πέταξε νωρίς. «Η ευτυχία εξαρτάται από εμάς τους ίδιους. Ίσως σημασία να μην έχει το τέλος , αλλά η ιστορία. Ο σκοπός της ζωής είναι μια ζωή με σκοπό. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι και η αγάπη το βραβείο.»