“Φτύνει” ο Ερογλου και νομίζουν πως …βρέχει

Οταν ο κατοχικός ηγέτης χαρακτηρίζει τις προτάσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς «χάσιμο χρόνου», προτάσεις που περιέχουν αποδοχή πολλών εκ των τετελεσμένων που επέβαλε η τουρκική εισβολή και κατοχή, τότε είναι βέβαιο πως οι ελπίδες που έχουν όσοι υποστηρίζουν «να δώσουμε κάτι παραπάνω» για να φτάσουμε σε λύση(!), βασίζονται σε λάθος ανάγνωση και ανάλυση των στόχων και των σχεδιασμών της Άγκυρας.

Οι υποστηρικτές της «όποιας λύσης» ισχυρίζονται -πόσες φορές έχουμε ακούσει τη φράση αυτή- ότι η Τουρκία είναι πανέτοιμη και αποφασισμένη να κλείσει το Κυπριακό, διότι έχει πολλά ανοικτά μέτωπα. Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική των μηδενικών προβλημάτων του ανόητου κ. Νταβούτογλου απέτυχε σε όλες τις πτυχές της, αφού ό,τι «ονειρεύτηκε» ο σημερινός υπουργός Εξωτερικών και κατέγραψε στο βιβλίο του δεν υλοποιήθηκε, αντίθετα τα προβλήματα αυξήθηκαν, όπως και οι εχθροί της Τουρκίας. Με ποια γειτονική χώρα, εκτός της Ελλάδας που δεν αντιδρά στις προκλήσεις της Άγκυρας, η Τουρκία διατηρεί καλές σχέσεις; Την αναζητούμε με το… φανάρι. Η συγκυρία στη γειτονιά της Ανατολικής Μεσογείου είναι η καλύτερη για την Κύπρο (και την Ελλάδα), και όλοι οι άλλοι το βλέπουν και το αγγίζουν, εκτός από τους δικούς μας μυωπικούς πολιτικούς, που ζουν στον μικρόκοσμο του κέντρου της Λευκωσίας και του Κολωνακίου στην Αθήνα.

Στην τετ-α-τετ συνάντησή τους, ο αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ανέλυσε τη νέα θέση της Κύπρου με τρόπο που εξέπληξε (ευχάριστα) τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διότι άκουσε από τον εκπρόσωπο της υπερδύναμης κουβέντες που ούτε στα πιo τρελά του όνειρα δεν φανταζόταν. Όταν ο κ. Μπάιντεν ομιλεί για στρατηγική σχέση, σημαίνει ότι η χώρα μας βρίσκεται στα αμερικανικά «ραντάρ» με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι στο παρελθόν. Και δεν οφείλεται μόνο στο γεγονός ότι ο κ. Νίκος Αναστασιάδης είναι ένας αμερικανόφιλος πολιτικός, υπό την έννοια ότι είναι εραστής του δυτικού τρόπου ζωής και πολιτικής και υποστηρικτής καπιταλιστικών πολιτικών. Είναι κάτι που δεν έκρυψε ποτέ. Η αλλαγή της αμερικανικής πολιτικής, που επιμένω πως είναι ορατή, έχει άμεση σχέση με την ενέργεια. Οι Αμερικανοί είναι πεπεισμένοι πως η κυπριακή θάλασσα κρύβει μεγάλους θησαυρούς και δεν θα επιτρέψουν σε καμία περίπτωση να εισέλθει στο ενεργειακό παιγνίδι η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, με τον οποίο αδυνατούν να συνεργαστούν.

Οι Αμερικανοί σκέφτονται ως εξής: Η Κύπρος μπορεί να είναι ο συνδετικός κρίκος όλων των γειτονικών χωρών, από τον Λίβανο και το Ισραήλ μέχρι την Αίγυπτο και την Ελλάδα. Σε ό,τι αφορά την Τουρκία, και για όσο καιρό κυριαρχεί ο Ταγίπ Ερντογάν, οι Αμερικανοί ούτε επιρροή έχουν, ούτε έχουν την παραμικρή δυνατότητα να πιέσουν για υποχωρήσεις, από τη στιγμή που και στο σχέδιο Α της Τουρκίας και στο σχέδιο Β, οι κατακτητές προσβλέπουν σε περαιτέρω κέρδη από την «όποια λύση». Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν κρύβονται… Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας χάνει τον χρόνο του να ασχολείται με τις διαπραγματεύσεις, μία διαδικασία που από το καλοκαίρι του 1974 μέχρι σήμερα οδήγησε σε συνεχείς υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα για τους στόχους της Τουρκίας και ο κ. Αναστασιάδης -ούτε το επιθυμεί, αντιλαμβάνομαι- δεν πρόκειται να ξαναζήσει την περίοδο πριν από το δημοψήφισμα. Εάν η Άγκυρα έδειχνε με πράξεις ότι η λύση θα οδηγούσε σε τερματισμό της κατοχής και σεβασμό των όρων της Δημοκρατίας, δεν θα είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να υπογράψει και θα τον χειροκροτούσαμε όλοι μας. Όμως, η Τουρκία και ο κατοχικός ηγέτης, με πράξεις, όχι με λόγια, επιδιώκουν λύση δύο κρατιδίων, όπου θα έχουν τον έλεγχο και στο ελληνικό. Είναι λύση αυτή να υπογράψει ο κ. Αναστασιάδης;