Εθνικό σπορ στην Ελλάδα η υπερβολή
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Όσα δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών στους βουλευτές της Ν.Δ. αποτελούν δέσμευση που «δένει» την κυβέρνηση: Να κοπεί με το μαχαίρι η απέραντη δειλία απέναντι στην Τουρκία…
Κρανίου τόπος η Βαλένθια: Η χειρότερη φυσική καταστροφή στην Ευρώπη εδώ και 50 χρόνια-Τουλάχιστον 205 πλέον οι αναγνωρισμένοι νεκροί άγνωστος ο αριθμός αγνοουμένων [videos]
Του ΕΡΡΙΚΟΥ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΥ, www.ethnos.gr
Eπιβεβαιώνεται με αφορμή το Μουντιάλ πως ένας από τους τομείς που διακρινόμαστε ιδιαίτερα οι Eλληνες είναι η υπερβολή. Και θετικά και αρνητικά. Κι αυτό σε συνδυασμό με μια άλλη σπάνια ιδιαιτερότητά μας. Πως δεν έχει σημασία τι έχουμε κάνει προκειμένου να έχουμε θετικά αποτελέσματα ή για ν’ αποφύγουμε τα αρνητικά. Η επιτυχία πρέπει οπωσδήποτε να μας συντροφεύει. Κι αν συμβεί το αντίθετο, όπως κατά κανόνα συμβαίνει, επιδιδόμαστε στα «κυνήγια μαγισσών», όπου είναι γνωστές οι επιδόσεις μας.
Εκείνο που ποτέ δεν κάνουμε είναι ν’ αντιμετωπίσουμε σοβαρά και υπεύθυνα την πραγματικότητα. Εν προκειμένω για να έχουμε καλή εθνική ομάδα, πρέπει να διαθέτουμε καλούς ποδοσφαιριστές. Αλλά εδώ και χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει αναδείξει έναν χαφ ή (πλην του Μήτρογλου) έναν κυνηγό της προκοπής. Κι όταν αυτό συμβαίνει, όλα τα άλλα είναι φτηνές και ανόητες δικαιολογίες.
Το 2004 έγινε ένα ποδοσφαιρικό θαύμα και βρεθήκαμε στην κορυφή της Ευρώπης. Αλλά της πλάκας ήταν το ποδόσφαιρό μας και της πλάκας παρέμεινε. Και η μοναδική ουσιαστικά κληρονομιά είναι ότι έκτοτε «πέφτουμε» στους προκριματικούς με ποδοσφαιρικά ανύπαρκτους, προκρινόμαστε στους τελικούς, αλλά μέχρι εκεί. Yψιστος στόχος να βάλουμε ένα γκολ, να πετύχουμε μια νίκη.
Αλλά με την ουσία του προβλήματος δεν καταπιανόμαστε. Oταν οι παραδοσιακά ισχυρές ομάδες αδυνατούν να κρατήσουν στις τάξεις τους έναν ταλαντούχο νεαρό που φεύγει στο εξωτερικό πριν ωριμάσει κι εκεί χάνεται, όταν η μοναδική οικονομικά ισχυρή ομάδα επιλέγει να στελεχώνεται μόνο με ξένους κι όταν τα ταλέντα των μικρότερων ομάδων στριμώχνονται σε μια «στρατιά δανεικών» που ανακυκλώνονται ανάλογα με τις εκάστοτε σωματειακές σκοπιμότητες, μοιραίο είναι να φτάνουμε στο 2014 και να περιμένουμε τη «σωτηρία» από τον Καραγκούνη.
Η Ισπανία ήταν το 2010 παγκόσμια πρωταθλήτρια. Οι ίδιοι σχεδόν ποδοσφαιριστές αποκλείστηκαν από τον επόμενο γύρο με δύο βαριές ήττες. Στην επόμενη διοργάνωση θα επιστρέψουν βελτιωμένοι, διότι το ποδόσφαιρό τους έχει και βάσεις και βάθος. Το δικό μας δεν έχει τίποτα από τα δύο. Λειτουργεί με επιπολαιότητα και προχειρότητα. Oπως τα περισσότερα σχεδόν σ’ αυτόν τον τόπο.