«Δικαιούχοι» στην κρίση: Αυτογκόλ και προνόμια
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου, www.philenews.com
Σε μια χώρα που φλερτάρει με τον πάτο ( εάν δεν τον έχει κιόλας ξεπεράσει), είναι απίστευτο πώς το πολιτικό προσωπικό και οι θεσμοί, αναδεικνύουν θέματα που όχι μόνο δεν απασχολούν τους πολίτες αλλά τους προκαλούν. Είναι σε αυτή την ίδια χώρα, που Κυβερνώντες, τέως και νυν, πολιτικά εξαπτέρυγα και παρακοιμώμενοι της εκάστοτε εξουσίας ( ανακυκλωμένοι αναγιωτοί), αγωνιούν ακόμη για τα «κεκτημένα» και τα προνόμια τους.
Μετρούν και ξαναμετρούν τις λιμουζίνες, γράφουν και σβήνουν «δικαιούχους». Δίνεται, αναφέρθηκε, περιθώριο χρόνου ενάμιση χρόνο για όσους θα χάσουν τα προνόμια. Και γιατί; Είμαστε μερικά στρέμματα τόπος και για να πηγαίνουν από το γραφείο στο σπίτι και τανάπαλιν οι υψηλόβαθμοι και ακόμη υψηλόμισθοί, θέλουν κρατική λιμουζίνα. Για να ταξιδεύουν αεροπορικώς πιο…άνετα, θέλουν και πρώτη θέση (Busines sclass). Για το αεροπλανούι, έχουν γραφτεί πολλά και ο καθένας κρίνει και κρίνεται. Θύμα της υπόθεσης είναι, ως φαίνεται στο τέλος, ο Κρις Λαζαρής, ο οποίος θα μπορούσε να δώσει μια ανάλογη εισφορά για να δημιουργηθούν σχολεία και να έμενε και το όνομα του. Όλα αυτά και πολλά άλλα αποτελούν δείγματα ότι κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται- ή δεν τους απασχολεί- το τι συμβαίνει στην κοινωνία. Όλα αυτά δείχνουν πως το μεγαλύτερο πρόβλημα μέρους του πολιτικού προσωπικού και ανώτερων κρατικών αξιωματούχων, είναι ότι δεν επηρεάζονται ούτε «από βροχή ούτε από κρύο». Άλλωστε, διαχρονικά έδειξε ότι προσαρμόζονται σε όλες τις καταστάσεις.
Πολλές φορές γίνεται αναφορά πως τα ΜΜΕ ( που έχουν ασήκωτες ευθύνες) αντί να ασχολούνται με τα μεγάλα, αναζητούν τα μικρά, αυτά που κάνουν ντόρο, τα σκανδαλοθηρικά. Κι όμως, τα μικρά και «ανούσια», δεν τα παράγουν τα ΜΜΕ, αλλά το πολιτικό σύστημα, που συνήθισε να βάζει αυτογκόλ. Ήθελε, για παράδειγμα, η κυβέρνηση να αναδείξει την έξοδο στις αγορές ( για δανεικά), αλλά προέκυψε το αεροπλανούι. Πώς, όμως, προέκυψε το θέμα; Δεν το ανακάλυψε το θέμα κανένας…δαιμόνιος ρεπόρτερ. Το ανακοίνωσε η ίδια η Κυβέρνηση, σε μια περίοδο κατά την οποία, κατά πάσα πιθανότητα, ταξίδια δεν θα υπάρχουν. Αυτό δεν είναι μόνο αυτογκόλ, είναι και έλλειψη κοινωνικού αισθητηρίου.
Το πρόβλημα είναι πως η πολιτική και οικονομική ελίτ συμπεριφέρονται με τρόπο που επιβεβαιώνουν την απόσταση που έχουν με το κοινωνικό γίγνεσθαι. Παράλληλα, η κρατική γραφειοκρατία, λειτουργεί με τρόπο που ενισχύει, αναπαράγει αυτή την εικόνα, που αποτελεί τη δική τους βιτρίνα.
Υπάρχει μια γενική αίσθηση πως όλα αντιμετωπίζονται επιδερμικά. Και τα θέματα της κρίσης και του Κυπριακού. Κι αυτό είναι διαχρονικό και φαίνεται να αποτελεί ίδιον του συστήματος. Η ρητορική καλύπτει την ουσία και το αποτέλεσμα, πολλές φορές παραμένει στα αζήτητα. Το χειρότερο δεν είναι, όμως, ότι ασχολούνται ακόμη με τα «μικρά». Αλλά, πρωτίστως, είναι πως θεωρούν πως είναι και… «δικαιούχοι».