Θέλει κότσια η Ευρωπαϊκή Ενωση: Ο αυτοσεβασμός και το κλωτσοσκούφι
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Η επιλογή για ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αμφισβητείται ούτε και σήμερα, με τα όσα και να διαδραματίσθηκαν στη χώρα μας. Η επιλογή της ένταξης έγινε χωρίς, μέχρι και σήμερα, να συνειδητοποιήσουμε τις δυνατότητες και τις προοπτικές που διανοίγονται. Δέκα χρόνια μετά, η Κυπριακή Δημοκρατία συμπεριφέρεται σε κάποιες περιπτώσεις ως να μην είναι κράτος-μέλος. Παράλληλα, όμως, εξακολουθούν να υπάρχουν και κάποιοι εντός και εκτός της Ε.Ε., που ακόμη να χωνέψουν πώς η Κύπρος εντάχθηκε στην Ένωση.
Την ίδια ώρα, βιώνουμε, ως τα πρώτα πειραματόζωα, τη νέα ευρωπαϊκή πραγματικότητα: Πώς ένα ισότιμο κράτος-μέλος μετατρέπεται σε αποικία χρέους. Πώς μια χώρα εισέρχεται σε μια μακρά περίοδο εξωτερικού ελέγχου, μετά που έχει εκχωρήσει την κυριαρχία της στην τρόικα.
Ολα αυτά είναι αποτέλεσμα δυο παραγόντων. Ο πρώτος αφορά εσωτερικά τη διαχείριση που έχει γίνει. Έχει ευθύνη το παρακμιακό σύστημα, με βασικά χαρακτηριστικά τη διαπλοκή, τη μίζα, την υπερβολή/αλαζονεία και την πολιτική ηλιθιότητα, που είναι, ειρήσθω εν παρόδω πιο επικίνδυνη όταν υποτάσσεται σε συμφέροντα. Είναι γνωστό το πάρτι πολιτικών και τραπεζιτών, τις επιπτώσεις του οποίου βιώνουμε. Ο δεύτερος παράγοντας είναι η προσέγγιση των ισχυρών εταίρων μας έναντι της Λευκωσίας. Μια ισοπεδωτική προσέγγιση που επιστρατεύει πρακτικές οδοστρωτήρα, παρόλο που γνωρίζει πως αντίσταση δεν θα υπάρξει. Και λόγω δυνατοτήτων και λόγω νοοτροπίας.
Είναι σαφές πως τα νέα δεδομένα, διαμορφώνουν ένα καινούργιο κοινωνικό γίγνεσθαι. Αλλοιώνονται, μερικές φορές με βίαιο τρόπο, τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της χώρας. Η εφαρμογή πολιτικών με ισοπεδωτικό τρόπο, επιβεβαιώνουν πως η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο δύσκολή. Οι διαχειριστές πορεύονται μόνο με βάρκα την ελπίδα. Μόνο που με τέτοιες λογικές, ανάκαμψη δεν μπορεί να υπάρξει. Την ίδια ώρα, αξιοποιείται η βαθιά οικονομική κρίση για ρεβάνς με στόχο την αφαίρεση διαχρονικών κοινωνικών κατακτήσεων.
Είναι δε σαφές πως ενώ η κοινωνία εξαντλεί τα όρια της αντοχής της, το πείραμα δεν παραμένει μόνο στα χρηματοπιστωτικά. Η οικονομική κρίση συνδέεται και με το άλυτο εθνικό θέμα. Ήδη ακούγονται φωνές, πως τώρα αποτελεί ευκαιρία να λυθεί το Κυπριακό για να μπορέσουν οι πολίτες «να ξαναζήσουν τη χλιδή του παρελθόντος»,. Θα πέσει, λένε, άφθονο χρήμα εάν υπάρξει συμφωνία στο Κυπριακό. Κάποιοι σχεδιάζουν επενδύοντας ότι η κρίση θα σύρει τους πολίτες στην όποια λύση. Ακόμη μια ρεβάνς, δέκα χρόνια μετά το δημοψήφισμα και την απόρριψη του αντιδημοκρατικού, ρατσιστικού σχεδίου Ανάν.
Η αποτίμηση, δέκα χρόνια μετά, είναι πως η επιλογή της ένταξης ήταν στρατηγικά ορθή. Το ζητούμενο είναι να αξιοποιείται με ορθολογισμό και με αυτοσεβασμό. Μια μικρή χώρα γίνεται κλοτσοσκούφι μόνο εάν αυτοκαταργείται και δέχεται να γίνεται πειραματόζωο. Και στα οικονομικά και στα θέματα της κυριαρχίας.