Ο Αμερικανός αντιπρόεδρος και η Κύπρος

Από τη μια, οι πανηγυρισμοί κι από την άλλη, οι μηδενισμοί. Μέτρο δεν υπάρχει. Ούτε και μια νηφάλια εκτίμηση των γεγονότων για να ξέρουμε τουλάχιστον ότι υπάρχουν και κάποιοι που τα χειρίζονται σωστά προς όφελος του τόπου. Κι όχι απ’ όσους λέμε απλώς τη γνώμη μας, αλλά απ’ αυτούς που έχουν την ευθύνη των αποφάσεων. Περιμέναμε ότι αυτοί θα είχαν, τουλάχιστον, μια ομάδα συμβούλων να τους κάνει μελέτες για να ξέρουν. Τι είναι στις προτεραιότητες του Μπάιντεν; Γιατί ξαφνικά ο Λευκός Οίκος ονομάζει την Κύπρο «νέο στρατηγικό εταίρο»;

Τι πιθανόν να ζητήσει από την κυπριακή κυβέρνηση; Πόσο τον επηρεάζει στις ενέργειές του το Ουκρανικό και οι σχέσεις της Κύπρου με τη Ρωσία; Πόση σημασία έχει η συνάντησή του με τον Έρογλου στα κατεχόμενα; Πόσο επηρεάζουν την αμερικάνικη πολιτική οι υδρογονάνθρακες και πόσο οι σχέσεις Κύπρου – Ισραήλ; Αυτά και πολλά άλλα θα έπρεπε να κάθονται μερόνυχτα δίπλα από τον Πρόεδρο οι καλύτεροι τεχνοκράτες να τα μελετούν και να του μεταφέρουν συμπεράσματα και χειρισμούς. Αλίμονο όμως! Δεν ξέρει ο Πρόεδρος κι ο Δρουσιώτης και ξέρουν άλλοι; Δεν ξέρει ο Αβέρωφ κι ο Στυλιανίδης; Δεν ξέρει ο Άντρος Κυπριανού κι ο Τσελεπής; Δεν ξέρει ο Νικόλας κι η Χριστιάνα; Οι άλλοι, βέβαια, δεν έχουν την ευθύνη της διαχείρισης, που έχει ο Πρόεδρος και μπορούν να λένε ό,τι θέλουν. Ακόμα κι αυτοί που επί των ημερών τους τα έκαναν μούσκεμα.

Η αλήθεια είναι ότι η μετάβαση του Αμερικανού Αντιπρόεδρου στα κατεχόμενα και η συνάντησή του με τον παράνομο Έρογλου είναι ένα μεγάλο βήμα προς τη νομιμοποίηση του κατοχικού καθεστώτος. Η άλλη αλήθεια είναι ότι από τη στιγμή που η Ουάσιγκτον αποφάσισε να γίνει αυτή η συνάντηση, η κυπριακή κυβέρνηση δεν είναι σε θέση να την αποτρέψει. Πρέπει, επομένως, να εκτιμηθεί αν η ώθηση προς τη λύση, που μπορεί να δώσει η επίσκεψη Μπάιντεν, είναι πιο σημαντική από τη συνάντησή του με τον Έρογλου. Αυτό θα το δούμε τις επόμενες μέρες, αλλά επί του παρόντος, κρίνουμε από τις δραστηριότητες του Αμερικανού πρέσβη, Τζον Κόνιγκ, που βεβαίως εκφράζει την αμερικανική πολιτική.

Και όταν κρίνουμε από αυτό δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε περισσότερο από την ωραιοποίηση της τουρκικής κατοχής. Γιατί ο πρέσβης αυτό κάνει όταν επανειλημμένα συμβουλεύει τους Ελληνοκύπριους να δείξουν περισσότερη εμπιστοσύνη στην καλή Τουρκία και ότι επειδή απασχολεί τις ΗΠΑ η διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών της Ευρώπης «ένας τέτοιος τρόπος για διαφοροποίηση των ενεργειακών πηγών της Ευρώπης είναι ένας αγωγός από την Κύπρο, ο οποίος θα περνά μέσω Τουρκίας» (Τζον Κόνιγκ, Φιλελεύθερος, 11/5/14). Δίνει με αυτό στίγμα προθέσεων και προτεραιοτήτων.

Εάν η Κύπρος είναι πράγματι ένας «νέος στρατηγικός εταίρος» των ΗΠΑ, όπως δηλώνει ο Λευκός Οίκος και εάν ο Τζο Μπάιντεν είναι πράγματι γνώστης του Κυπριακού και ήταν πάντα υποστηρικτικός στο δίκαιο, όπως λένε οι απόδημοί μας, τότε δεν μπορεί να κρίνεται αρνητικά η επίσκεψή του. Αλλά πρέπει να δούμε στην πράξη τη διαφοροποίηση της αμερικανικής πολιτικής, που μέχρι τώρα δεν βλέπουμε από τον Αμερικανό πρέσβη. Κι αυτό στην πράξη δεν μπορεί να σημαίνει τίποτε άλλο παρά μόνο η στροφή των πιέσεων της Αμερικής προς την Τουρκία και όχι η επιμονή της, όπως επί 40 χρόνια, να πείσει τα θύματα ότι πρέπει να αποδεχθούν τον θύτη τους ως καλό καγαθό συνεταίρο.