Ο διπολισμός, ο ενδιάμεσος χώρος, η διάσωση των πολιτικών




Του Κώστα Βενιζέλου, www.philenews.com

Θα μπορούσαν οι εκλογές της περασμένης Κυριακής να ανέτρεπαν το υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα. Τούτο δεν έγινε, καθώς επικράτησε ένας συνδυασμός σιωπηρής διαμαρτυρίας διά της μη συμμετοχής και μιας απύθμενης αδιαφορίας. Τούτο συγκρότησε μια πλειοψηφία εκτοξεύοντας την αποχή στο 56%, η οποία δεν συνιστά ασφαλώς μια ενιαία έκφραση, είτε αποδοκιμασίας είτε αμφισβήτησης της πολιτικής τάξης.

Την ίδια ώρα, όσοι ψήφισαν ( αλλά και όσοι απείχαν) συντήρησαν τον διπολισμό, που έστω και με σημαντικές απώλειες ψήφων, έδειξε ότι αντέχει, ελλείψει προφανώς άλλης εναλλακτικής λύσης. Οι πολίτες, λες να μην αντιλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό από πού προέκυψε η κατάρρευση της οικονομίας αλλά και του αξιακού συστήματος στη χώρα,  επέδειξαν μια μαζοχιστική προσέγγιση. Απέφυγαν να αντιμετωπίσουν το μεγάλο δεδομένο: Ποιος έφερε την τρόικα, υπέταξε τη χώρα στο Μνημόνιο και ποιος τώρα χαριεντίζεται μαζί τους. Κοντολογίς, οι πολίτες ακολούθησαν την εκλογική πεπατημένη.

Την ίδια ώρα, η συρρίκνωση του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, αποτελεί μια προδιαγεγραμμένη πορεία. Αυτή τη φορά ο κατήφορος δεν θα μπορέσει να σταματήσει, καθώς τα όρια της ανοχής έχουν εξαντληθεί. Ξύλινη γλώσσα, επαναλαμβανόμενες ατάκες και απουσία ορθολογιστικού λόγου. Η μοίρα τους είναι να λειτουργούν ως συμπλήρωμα των δυο μεγάλων πόλων, να συνιστούν λίγο-πολύ, τα «παιδιά των θελημάτων».

Ο ρυθμιστικός ρόλος βαθμηδόν χάνεται και λόγω ποσοστών αλλά και επειδή απέδειξαν πόσο επιρρεπείς είναι τα στελέχη στις καρέκλες και στο διαμοιρασμό της εξουσίας. Πρώτα οι καρέκλες και μετά το κόμμα.  Ακόμη και από τις πρώτες αντιδράσεις από την ήττα, αυτό που αιωρείται στον ορίζοντα είναι η ανακύκλωση του πολιτικού προσωπικού, που σπεύδει είτε να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του ( την καρέκλα του) ή να την ξαναπάρει πίσω, σε περίπτωση που την έχει απολέσει.

Αυτή τη φορά δεν ακούστηκε πολύ, η ιστορία για τη συνεργασία ή και ενοποίηση του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου. Ούτε αυτό το παραμύθι μπορεί πλέον να αντέξει στη δημόσια ρητορική. Ποιος πιστεύει, άλλωστε, πώς μπορεί κανείς από όλους αυτούς να θυσιάσει το μικρομάγαζο, εάν δεν είναι ο πρώτος; Συνεπώς, μικρομάγαζο, έστω και με μικρή πελατεία και αφεντικό, παρά σε μεγαλομάγαζο, έστω και μεσαίου βεληνεκούς και υπαρχηγός…

Το πολιτικό σύστημα επέζησε, λόγω και  της αποχής. Το οξυγόνο μειώνεται, αλλά φαίνεται πως δεν το αντιλαμβάνονται οι κομματικές ηγεσίες. Ακόμη και οι επόμενες ημέρες, μετά τις εκλογές, τα όσα βλέπουν το φως της δημοσιότητας επιβεβαιώνουν πως η  πεμπτουσία της εμπλοκής στο πολιτικό σύστημα, είναι η εκκόλαψη καρεκλοκένταυρων. Ακόμη και τώρα που η οικονομία βρήκε πάτο, τα βολέματα αποτελούν το βασικό στοιχείο ενός πάρε-δώσε που γίνεται μπροστά στα μάτια των πολιτών.

Αλλά, όταν μια κοινωνία «σκοτώνεται» εδώ και δεκαπέντε μέρες για ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά δεν ανέλαβε διά των εκλογών να ανατρέψει την καταρρέουσα πολιτική τάξη, ποιο μπορεί να είναι το μέλλον της;

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: