Ακόμη και για το βιασμό παιδιών σφάζεστε βρε πολιτικάντηδες;

Του Γ. ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, www.philenews.com

Για πολιτικό ναρκισσισμό κατηγόρησε το κυβερνητικό στρατόπεδο το ΑΚΕΛ. Για πολιτικό αμοραλισμό κατηγόρησε το ΑΚΕΛ το κυβερνητικό στρατόπεδο. Στη μέση, το θέμα της νομοθεσίας για καταπολέμηση της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Ο καυγάς δεν περιορίστηκε πίσω από τις κλειστές πόρτες μιας κοινοβουλευτικής επιτροπής.

Οι πρωταγωνιστές  δεν είχαν καν την ψυχική δύναμη να περιορίσουν τις μικροκομματικές τους μικρότητες για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, πίσω από τις κάμερες. Έπρεπε να παίξουν το θεατρικό τους μονόπρακτο και στο γυαλί. Εκεί πουλά περισσότερο. Έχει περισσότερους θεατές. Και όλα αυτά μόλις τρεις μέρες μετά από τις ευρωεκλογές. Τρεις μόλις μέρες μετά που 340 χιλιάδες ψηφοφόροι έδωσαν ηχηρότατο χαστούκι στους πολιτικούς και στα κόμματα, βροντοφωνάζοντας ότι τους βαρέθηκε. Ότι τους αηδίασε. Ότι το στομάχι τους δεν αντέχει άλλο τα μικρόψυχα παίγνια τους. Δεν άντεξαν να μην επιβεβαιώσουν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα ότι τα δάκρυα τους το βράδυ της Κυριακής ήταν κροκοδείλια και ότι θα συνεχίσουν να έχουν τους πάντες γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Η κυπριακή κοινωνία συγκλονίστηκε με την υπόθεση παιδεραστίας που είδε το φως της δημοσιότητας πρόσφατα. Η θέσπιση νομοθεσίας η οποία θα περιλαμβάνει σκληρά μέτρα εναντίον των παιδεραστών είναι εκ των ων ουκ άνευ. Σε αυτό τον τομέα, δηλαδή, της ψήφισης νομοθεσίας, οι πολιτικοί μπορούν να φανούν χρήσιμοι. Ακόμη και εδώ όμως, φροντίζουν να αποδειχτούν πολιτικάντηδες. Στην Επιτροπή Νομικών ήταν κατατεθειμένη πρόταση νόμου του ΑΚΕΛ η οποία συζητείτο από καιρό και χθες ήταν προγραμματισμένη η τοποθέτηση των μελών της Επιτροπής για να πάει σήμερα στην Ολομέλεια της Βουλής προς ψήφιση.

Χθες όμως, ο ΔΗΣΥ ζήτησε αναβολή της συζήτησης ενόψει του γεγονότος ότι σήμερα θα κατατεθεί στη Βουλή σχετικό νομοσχέδιο από την κυβέρνηση. Σημείο άκρως σημαντικό για την υπόθεση το γεγονός ότι στο κυβερνητικό νομοσχέδιο περιλήφθηκε το μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο μέρος της πρότασης νόμου του ΑΚΕΛ. Προστέθηκαν όμως και άλλες πρόνοιες που κρίθηκαν απαραίτητες. Κι εδώ άρχισε ο καυγάς ή καλύτερα, το θέατρο. Το ΑΚΕΛ αρνείτο να συμβιβαστεί με την αναβολή και επέμενε να ψηφιστεί αύριο η δική του πρόταση νόμου και όταν πάει το κυβερνητικό νομοσχέδιο μετά που θα συζητηθεί σε κάποια κοινοβουλευτική επιτροπή, να ψηφιστεί και εκείνο.

Από πλευράς ΔΗΣΥ –με τη σύμφωνη γνώμη του ΔΗΚΟ- υπήρξε αντίδραση και επιμονή στην αναβολή. Ο καυγάς έφτασε μέχρι την ανταλλαγή πυρών και δημοσίως, με χαρακτηρισμούς όπως αυτούς που αναφέρθηκαν στην αρχή του άρθρου. Το μεν ΑΚΕΛ να προτάσσει για να πείσει για την επιμονή του, ότι τέσσερεις παιδεραστές αποφυλακίζονται από τον Ιούνιο μέχρι τον Δεκέμβρη (δεν διευκρίνησε πόσοι τον Ιούνιο και πόσοι τον Δεκέμβρη) και επομένως επείγει η ψήφιση της πρότασης νόμου ώστε να λειτουργήσει η Αρχή Εποπτείας για τους αποφυλακισθέντες. Και ο ΔΗΣΥ να απαντά ότι δεν έχει λογική να ψηφισθεί μια πρόταση νόμου που θα έχει ισχύ 2-3 εβδομάδες και να ψηφίσουν μετά το νομοσχέδιο. Αυτός ο τρικούβερτος καυγάς έγινε για τις εντυπώσεις βεβαίως. Για την πατρότητα της νομοθεσίας.

Για το ποιος θα κερδίσει πόντους για την ψήφιση μιας νομοθεσίας για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Δεν έχει σημασία ποιος από τους δύο έχει περισσότερο δίκαιο. Και οι μεν και οι δε έχουν επιχειρήματα. Ο απλός πολίτης μπορεί να βρει περισσότερο δίκαιο στον ένα ή στον άλλο. Μπορεί να βρει και στους δύο. Το μόνο που μετράει είναι ότι ακόμη και στα πιο ευαίσθητα θέματα όπως αυτό της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, οι πολιτικάντηδες αδυνατούν να συνεργαστούν. Αδυνατούν να παραμερίσουν τις μικροκομματικές τους διαφορές. Και περιμένουν από τους πολίτες να αλλάξουν γνώμη. Να παραμερίσουν την απαξίωση και να τους δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία. Μα πώς; Επαναλαμβάνοντας τους καθημερινά ότι τίποτα δεν αλλάζει; Ότι οι ίδιοι πολιτικάντηδες της πεντάρας παραμένουν; Τόσο δύσκολο ήταν να συμφωνήσουν χθες πώς να ψηφίσουν από κοινού τη νομοθεσία; Προτάσσοντας το συμφέρον των παιδιών για τα οποία υποτίθεται ότι κόπτονται…

Το θέατρο τους χθες έφτασε στο σημείο –για να πείσουν ποιος έχει δίκαιο- να εξηγούν από τηλεοράσεως τι σημαίνει βιασμός παιδιού και πόσο πρέπει το π… να εισχωρήσει στον πρ….. ή στο στόμα του παιδιού. Το μόνο σίγουρο που δεν χρειάζεται να εξηγήσουν είναι πώς βιάζουν τη νοημοσύνη μας. Πόσο άγρια βιάζουν την αντοχή και την ανοχή μας καθημερινά. Πόσο άγαρμπα βιάζουν την προστασία κάποιων παιδιών στο βωμό της μικρόψυχης πολιτικής τους και των ασήμαντων κομματικών συμφερόντων τους…