«Δεν είχαμε ούτε μια φέτα στο ψυγείο. Σήμερα έχουμε τη δικιά μας επιχείρηση. Αρνηθήκαμε να «βουλιάξουμε»…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Μια αγάπη «φτιαγμένη» από ξύλο. Ανθεκτική τόσο στον ήλιο, όσο και στην μπόρα ή στην καταιγίδα. Η «ξύλινη», αυτή αγάπη τους, στεγάζεται στην πανέμορφη και καταγάλανη Σύρο.
Ο Περικλής Θερριός, βρέθηκε τυχαία στο νησί των Κυκλάδων πριν από 5 χρόνια. Εκεί γνώρισε, την «ωραία Ελένη»,της Σύρου, που του έκλεψε την καρδιά αλλά και τα μυαλά. Στο Αιγαίο, πλάι στο κύμα, μέσα στον ήλιο. Τα «γκρίζα σύννεφα», όμως, δεν άργησαν να έρθουν. Ο Περικλής, παραιτείται από τη δουλειά του, στην εποχή του μεγαλύτερου, ίσως, οικονομικού «πολέμου», που αυτό συνεπάγεται ότι όλες οι πόρτες, για μια νέα θέση εργασίας, ήτο κλειστές.
Φεύγει για τον Καναδά για ένα μήνα. Ένα τηλεφώνημα, της Ελένης, ήταν αρκετό, για να επιστρέψει στη χώρα που γεννήθηκε και μεγάλωσε. «Γύρνα, πίσω και θα τα καταφέρουμε, θα βρούμε την άκρη».
«Επέστρεψα, συνέχισα να αναζητώ τον ήλιο, στη χώρα μου. Τα τρία, τελευταία χρόνια, η παράλληλη ασχολία μου, ήταν να φτιάχνω, διάφορες κατασκευές από ξύλο, πιρουνάκια, κουταλάκια, ότι μπορείς να φανταστείς.
Κάποιες φορές, αρκεί μια πρωινή σκέψη για να αλλάξει δεδομένα που θεωρείς παγιωμένα. Τρόπος ζωής, εργασία, καθημερινότητα κι εν γένει την κοσμοθεωρία σου. Είχαμε την τύχη να ζήσουμε κι εμείς ένα τέτοιο πρωινό. «Θα φτιάχνουμε γυαλιά από ξύλο» μου είπε η Ελένη. Νιώσαμε το ζεστό φως, του ήλιου να μας αλλάζει. Την ώρα που ο ήλιος θάμπωνε, με το μεγαλείο του, γεννιόταν μια ιδέα.
Μπήκαμε στο διαδίκτυο. Είδαμε, ότι υπάρχουν κι άλλοι κατασκευαστές ξύλινων γυαλιών. Δεν τρομάξαμε, δεν κάναμε πίσω. Είπαμε, ότι εμείς θα κάνουμε την προσπάθεια μας και θα εστιάσουμε στο πως θα φτιάξουμε, καλύτερα γυαλιά από όλους τους άλλους.
Περάσαμε δύσκολα. Οι χειρότερες στιγμές, έφτασαν αφού φτάσαμε στην ιδέα. Κεφάλαιο μηδέν. Τα έσοδα, ο μισθός της Ελένης δηλαδή, ήταν λιγότερος, απ’ ότι τα έξοδα. Υπήρξαν μέρες που δεν είχαμε ούτε μία φέτα, στο ψυγείο. Πηγαίναμε στην άνεργη , πεθερά μου, για να φάμε. Μοιράζαμε, μία ομελέτα, στην κυριολεξία στα τέσσερα. Πολλές φορές λες , δεν έχω λεφτά. Έχεις όμως στην τσέπη σου 10 ευρώ, εμείς δεν τα είχαμε ούτε αυτά. Δεν είχαμε τίποτα.
Αποφασίσαμε, να διακωμωδήσουμε την «τραγωδία», μας αυτή. Βρίσκαμε, τυχαία 5 ευρώ και κάναμε «πάρτι». Γελούσαμε, συνέχεια. Αρνηθήκαμε να «βουλιάξουμε». Δεν καθίσαμε στον καναπέ. Με το να κάθεσαι στον καναπέ και να κλαίγεσαι δεν καταφέρνεις και δεν αλλάζεις τίποτα. Σημασία έχει, το πρόβλημα να το μετατρέπεις σε προβληματισμό. Να βρίσκεις λύσεις.
Δυσκολευτήκαμε πολύ, μέχρι να φτάσουμε στην επίτευξη του στόχου μας. Μέχρι να αγγίξουμε και να ζήσουμε το «όνειρο» μας. Το ξύλο, είναι ένα υλικό ζωντανό. Μυρίζει, σου πληγώνει τα χέρια, αναπνέει μαζί σου και μεγαλώνει ηλικιακά, όπως τα πάντα γύρω μας σ’ αυτό τον κόσμο. Είμαστε όμως ευγνώμονες, για όλες τις γνώσεις που μας χάρισε η ενασχόληση μας, με το υλικό, νιώθουμε περήφανοι για το δημιούργημα μας και το τοποθετούμε εκεί που το πρωτοσυναντήσαμε. Μπροστά στον ήλιο.
Τα παιδιά, από το πανεπιστήμιο της Σύρου, μας μίλησαν για τη χρηματοδότηση του Indiegogo. Ο θεσμός, του crowdfunding, (οι επισκέπτες της ιστοσελίδας, χρηματοδοτούν με μικροποσά, την ιδέα που τους αρέσει κι αν είναι ελκυστική , συγκεντρώνει το ποσό που επιδιώκει). Είναι ο μοναδικός και ο πιο δημοκρατικός τρόπος χρηματοδότησης μέσα στα γνωστά και παγιωμένα οικονομικά πλαίσια.
Για να συγκεντρώσουμε την απαιτούμενη χρηματοδότηση, ξεκινήσαμε την καμπάνια στην πλατφόρμα και από εκεί πουλήσαμε αρχικά 150 ζευγάρια γυαλιά. Και ενώ, ο στόχος μας ήταν 15.000 ευρώ, καταφέραμε και κερδίσαμε τις εντυπώσεις του www.indiegogo.com και φτάσαμε τις 25.000 ευρώ.
Σήμερα που μιλάμε, έχουμε τη δικιά μας επιχείρηση, zylo.gr, έχουμε ήδη τρεις υπαλλήλους και ετοιμαζόμαστε για την επόμενη πρόσληψη. Τα ξύλινα γυαλιά αγαπήθηκαν τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Ένα μεγάλο ποσοστό των χειροποίητων γυαλιών μας κατευθύνθηκαν στο εξωτερικό. Επιθυμούμε, να δώσουμε προς τα έξω το συναίσθημα μέσα μας για τον τρόπο που ζούμε. Γραμμές και φόρμες στους σκελετούς που θυμίζουν τις πτυχώσεις της θάλασσας, τους στιβαρούς κορμούς των δέντρων, τη ροή της άμμου στις χρυσές παραλίες της Μεσογείου και το δροσερό νυχτερινό αέρα των καλοκαιριών. Όπως επίσης και να δώσουμε, θάρρος, δύναμη, κουράγιο, στους ανθρώπους που ζουν «εγκλωβισμένοι», στις πληγές του σήμερα, χωρίς την απαραίτητη επιμονή και υπομονή στο «κυνήγι» για το όνειρο».
Προσωπικά κρατάω σα φυλακτό τη συμβουλή, την ευχή αν θέλετε, του Περικλή Θέρριου, «Καλή συνέχεια σε ότι κι αν κάνεις και μην ξεχνάς να αναζητάς τον ήλιο». Εύχομαι κι εσείς!!!
Καλή κι αληθινή προσωπική «Ανάσταση»!!!
