Απάθεια και ανεκτικότητα: Αντιδρά στα πέναλτι, όχι όταν γίνεται πειραματόζωο

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Εξοργισμένη και προκλητικά σαφής η Τουρκία για τη σύνδεση της ευρωπαϊκής της πορείας με το Κυπριακό στη Σύνοδο Κορυφής: «Έχετε έλλειψη οράματος, δεν θα το δεχθούμε ποτέ»

Η Κύπρος παραμένει συνεπής στις διαχρονικές της θέσεις για το Κόσοβο: Προσηλωμένη στον σεβασμό της εδαφικής ακεραιότητας, λέει ο εκπρόσωπος Τύπου του ΥΠΕΞ

Ικανοποίηση του προέδρου Χριστοδουλίδη για τα συμπεράσματα των Βρυξελλών στα ευρωτουρκικά, στάλθηκε «θετικό μήνυμα» για Κυπριακό

Του Κώστα Βενιζέλου

Ο χειρότερος συνδυασμός είναι η απάθεια και η ανεκτικότητα. Κοντολογίς, η μη αντίδραση. Σε μια χώρα, που βρέχει διαπλοκή, οι συναλλαγές υπόγειες και μη αποτελούν ίδιον μιας νοοτροπίας που αναδεικνύεται σε κουλτούρα, οι πελατειακές σχέσεις είναι πολιτική πρακτική, η κατρακύλα δεν οδηγεί μόνο στον πάτο. Προχωρεί ακόμη πιο κάτω.

Στο σημείο που έχει φθάσει η χώρα, σημασία έχει τώρα εάν υπάρχουν δυνατότητες ανατροπών. Δύσκολο και απομακρυσμένο. Σε μια κοινωνία που αντιδρά στα γήπεδα για ένα πέναλτι αλλά παρέμεινε απαθής όταν ως το κατάλληλο πειραματόζωο λεηλατούσαν το πορτοφόλι και τον τραπεζικό λογαριασμό των πολιτών της, δεν μπορεί κανείς να περιμένει πολλά. Αντίθετα, ακόμη και οι εμπνευστές του πειράματος έχουν σηκώσει τα χέρια πάνω. Το είπαν άλλωστε τούτο και οι τροϊκανοί με τις αποφάσεις του Γιούρογκρουπ για το κούρεμα: «Περιμέναμε να υπήρχαν αντιδράσεις αλλά…» Αλλά δεν υπήρξαν. Και η απάθεια θεωρήθηκε πολιτισμός.

Δεν είμαστε η μόνη χώρα που το πολιτικό σύστημα έχει συμμαχήσει με το τραπεζικό και έχουν αναδείξει σε μόνιμη πρακτική την αρπαχτή, έχοντας κωδικό συνεννόησης την διαπλοκή. Είμαστε, ωστόσο, από τις λίγες περιπτώσεις που ημικατεχόμενη χώρα έχει προσαρμοστεί τόσο πολύ με τα κατοχικά δεδομένα. Η προσαρμογή( ή εναρμόνιση)  κάποιων με την κατοχή αποτελεί τη συγκαλυμμένη εκδοχή του «εκσυγχρονισμού». Κι αυτό δεν είναι άσχετο με τις νοοτροπίες που αναπτύχθηκα στα άλλα πεδία, της οικονομίας, της διαπλοκής και της διαφθοράς. Γιατί οι μάχες εξουσίας που δίνονται δεν έχουν όρια και φραγμούς. Οι μάχες για την εξουσία είναι ταυτισμένες με το κέρδος και το χρήμα. Τα άλλα, τα «πατριωτικά», αποτελούν τον φερετζέ πολλών απατεώνων. Γιατί πατριώτης και κλέφτης δεν ταυτίζεται. Όταν, ειδικά, κλέβουν την πατρίδα…Γιατί οι μίζες αυτό συνιστούν: Κλοπή της χώρας.

Θεωρητικά όλοι αναζητούν λύσεις και εξαγγέλλουν ένα καλύτερο μέλλον. Όσο μέλλον μας άφησαν οι μετριότητες του πολιτικού συστήματος και τα κουστουμαρισμένα λαμόγια της τραπεζικής κι άλλης διαπλοκής.

Οι θεωρίες, τα μεγάλα λόγια και οι μπαλκονάτες ( εσχάτως τηλεοπτικές) εξαγγελίες, αποτελούν την εύκολη οδό για να μην γίνεται τίποτα. Γιατί δεν είναι όλα αριθμητικές εξισώσεις και άνευ περιεχομένου πολιτικά λόγια. Υπάρχουν και οι πραγματικότητες.

Εάν κάτι χρειαζόμαστε επειγόντως, είναι ένα νέο αλφαβητάριο δημοκρατίας. Και η αναφορά στη δημοκρατία δεν περιορίζεται στις εκλογικές διαδικασίες, αλλά ευρύτερα στον πόλεμο κατά της διαπλοκής, στις νοοτροπίες, στις αντιδράσεις και τη συμμετοχή στα δρώμενα. Όσο και να λέγεται πως ο κύκλος των πολιτικών της μίζας και της αρπαχτής, έχει τελειώσει, αυτό δεν ισχύει. Γιατί αυτές οι λογικές είναι κυρίαρχες και επαναλαμβανόμενες. Η κοινωνία τους απεχθάνεται, αλλά ταυτόχρονα τους ανέχεται. Δεν αποτελεί αντίσταση ο χλευασμός διά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το ζητούμενο είναι να βρεθεί διέξοδος. Και δεν είναι ορατό το ενδεχόμενο αυτό. Δυστυχώς.