Κριμαία και Κόσσοβο: Οι δικοί τους και οι δικοί μας
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Με γρήγορες και αποφασιστικές κινήσεις ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πήρε πίσω την Κριμαία αναίμακτα μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, από την ανατροπή του εκλεκτού του Βίκτωρα Γιανουκόβιτς από την εξουσία στο Κίεβο. Η Δύση παρακολουθεί αμήχανη τα τεκταινόμενα στην Κριμαία.
Οι πρώτες αντιδράσεις της ήταν να παγώσουν τους λογαριασμούς στις ΗΠΑ καμιά δεκαπενταριά αξιωματούχων της Ρωσίας και της Κριμαίας, που είναι χάδι στο μάγουλο του Πούτιν και να τον βγάλουν έξω από το G8, που επίσης δεν σημαίνει τίποτα σημαντικό για τον Τσάρο της Ρωσίας, που είδε ταυτόχρονα την δημοτικότητά του να απογειώνεται.
Τώρα οι δυτικοί που το παίζουν μωρές παρθένες και προστάτες του διεθνούς δικαίου, μολονότι ήρξατο χειρών αδίκων, κάνουν ότι δεν ξέρουν τίποτα για το φόνο. Ξέχασαν τη συμφωνία της 21ης Φεβρουαρίου, που υπεγράφη παρουσία τους και ότι ο Πρόεδρος της χώρας ανετράπη την επομένη με εξέγερση.
Από τη μια δεν έλαβαν υπόψη τους, τους δεσμούς και τα γεωπολιτικά συμφέροντα της Μόσχας με την Ουκρανία, καθώς και την μεγάλη μειονότητα των ρωσόφωνων, που κατοικούν στην περιοχή, και από την άλλη με την εμπλοκή τους στον αρραβώνα Ε.Ε. – Ουκρανίας επί Γιανουκόβιτς, που είχε άδοξο τέλος πυροδότησαν την εξέγερση που ακολούθησε εναντίον του.
Πέρα από όλα αυτά και την μη αναγνώριση του δημοψηφίσματος για την ενοποίηση, που έγινε την περασμένη Κυριακή, οι δυτικοί καλούνται να θυμηθούν την περίπτωση του Κοσσόβου, όπου έχουμε περίπου καρμπόν άλλα με αιματηρές διαδικασίες, την απόσχιση της Πρίστινας από το Βελιγράδι.
Κι εκεί είχαμε πλειοψηφία αλβανόφωνων κι εκεί είχαμε ιδιαίτερους ιστορικούς δεσμούς των Σέρβων με την περιοχή, αντίστοιχους με αυτούς των Ρώσων με την Κριμαία, κι εκεί είχαμε αίτημα των κατοίκων για απόσχιση.
Στην πρώτη περίπτωση, αυτήν του Κοσσόβου, με επίκληση την γενοκτονία, που ουδέποτε αποδείχθηκε, μια και ομαδικοί τάφοι δεν βρέθηκαν, και χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας, οι ΗΠΑ συνεπικουρούμενες από το ΝΑΤΟ βομβάρδισαν το 1999 ανηλεώς την Σερβία, μέχρις ότου η τελευταία να αποδεχθεί de facto την απόσχιση του Κοσσόβου, που έκτοτε μετεβλήθη σε προτεκτοράτο της Δύσης και ήδη αναγνωρισμένο από 106 χώρες πλην Ρωσίας και Κίνας.
Αλλά και 40 χρόνια πριν η Τουρκία με αφορμή το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, από τον αόρατο δικτάτορα Ιωαννίδη, εισέβαλλε στην Κύπρο επέβαλε τον βίαιο διαχωρισμό των κατοίκων του νησιού μετακινώντας στον Βορά τους τουρκοκύπριους και εκτοπίζοντας στο Νότο τους ελληνοκύπριους. Κατέλαβε το 36% της Μεγαλονήσου, που κατέχει μέχρι σήμερα για λογαριασμό των Τ/Κ που αποτελούσαν μόλις το 18% των κατοίκων. Την ίδια ώρα η Άγκυρα σφυρίζει κλέφτικα στο 24% των Κούρδων που ζουν στο νοτιοανατολικό τμήμα της και ζητούν τον απεγκλωβισμό τους από την Άγκυρα.
Τι έκανε η Δύση για τον βίαιο αυτόν διαχωρισμό και την παράνομη στρατιωτική εισβολή και κατοχή σε ένα ανεξάρτητο κράτος μέλος του ΟΗΕ; Τίποτα, μερικά ψηφίσματα έβγαλε το Συμβούλιο Ασφαλείας που η Τουρκία έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της και πέραν τούτου ουδέν.
Τώρα και πάλι στη Λευκωσία συζητούν οι δύο πλευρές μια κάποια λύση του προβλήματος, με την Άγκυρα να έχει καταφέρει στην διάρκεια των ατέρμονων συνομιλιών των τελευταίων 40 ετών να πετύχει σημαντικές υποχωρήσεις της ελληνοκυπριακής πλευράς, να έχει εγκαταστήσει τριπλάσιο των Τ/Κ αριθμό εποίκων και να έχει πετύχει μια και είναι κοινό μυστικό μόνιμες παρεκκλίσεις, σε περίπτωση συμφωνίας, τόσο των βασικών αρχών του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ, όσο και των αντιστοίχων της Ε.Ε. στην οποία μετέχει εδώ και δέκα χρόνια, η Κύπρος .
Βλέποντας αυτές τις τρεις περιπτώσεις, διαπιστώνει κανείς ότι οι ισχυροί ερμηνεύουν όπως τους συμφέρει κάθε φορά το Διεθνές Δίκαιο και πάντως αυτό που σήμερα καταγγέλλουν, το έπραξαν χθες οι ίδιοι, ερμηνεύοντας αντίθετα τας γραφάς, που υποτίθεται ότι έχει συναποφασίσει και συνυπογράψει η διεθνής κοινότητα, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο…