Η Ρωσία του Πούτιν μιμείται τις μεθόδους των Αμερικανών και των Δυτικών
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Κάθε φορά που διαβάζω τις δηλώσεις και τις ανακοινώσεις του Προέδρου και του υπουργού Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, συλλαμβάνω τον εαυτό μου να οργίζεται. Είναι τόσο έκδηλη η τακτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών της αμερικανικής κυβέρνησης και γενικά των Δυτικών, που δεν μπορεί να μην «φωνάζεις» κάθε φορά που οι Αμερικανοί αξιωματούχοι από τον πιό χαμηλόβαθμο έως τον Μπάρακ Ομπάμα αναφέρονται στην «παραβίαση (εκ μέρους της Ρωσίας) της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας».
Δεν έχουν άδικο ότι ο Βλαντιμίρ Πούτιν, που βεβαίως αντιδρούσε στις δικές τους μεθοδεύσεις, «έκανε καλοκαιρινό το μαγαζί» στην Κριμαία, ανοίγοντας μία μεγάλη πληγή στις αμερικανο-ρωσικές σχέσεις. Από την περασμένη Κυριακή το βράδι ο κόσμος δεν είναι ο ίδιος, και μήν πείτε ότι υπερβάλλω διαβάζοντας αυτές τις γραμμές. Οσο δεν κάνουν ένα βήμα πίσω οι πλευρές, όσο η Αμερική συνεχίζει να ερεθίζει τον πρόεδρο της Ρωσίας μέσα στο «σπίτι» του, τόσο θα αυξάνονται οι εντάσεις.
Ενας διπλωμάτης, από τους πολλούς που διάκεινται φιλικά στη Μόσχα, μας έλεγε όχι ως παράπονο, αλλά περισσότερο ως γεγονός ότι η ιστορία της Ουκρανίας ομοιάζει με την κρίση της Κούβας, όταν οι δύο (τότε) υπερδυνάμεις έφτασαν στο χείλος του πολέμου. Από το γραφείο σημαντικού Αμερικανού γερουσιαστή διέρρευσε ότι ο Πούτιν έχει συμφωνήσει να ενισχύσει το κομουνιστικό καθεστώς των αδελφών Κάστρο –που κατήντησε δυστυχώς στυγνή δικτατορία- στοχεύοντας να απαντήσει με τον ίδιο τρόπο στον Πρόεδρο Ομπάμα. Δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά. Η διαμάχη της Ουάσιγκτον και της Μόσχας, θα προκαλέσει μεγάλη δυστυχία για τους λαούς που επηρεάζονται. Αλλωστε το παράδειγμα της Ουκρανίας είναι πολύ φρέσκο για να ξεχαστεί.
Ο Πούτιν είναι αυτός που είναι. Ενας παλαιάς κοπής πράκτορας που έγινε σ’ ένα βράδυ πολιτικός, που ανδρώθηκε και υπηρέτησε τον σοβιετικό κομμουνισμό, το χειρότερο μοντέλο διακυβέρνησης ενός λαού, όπου οι πολίτες πεινούσαν και τα υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη ζούσαν μέσα στη χλιδή, που προερχόταν από τη διαφθορά και την κλοπή του πλούτου της χώρας.
Οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους, όμως, που κόπτονται ότι επεμβαίνουν στις χώρες στο όνομα της Δημοκρατίας, νομίζουν πως είναι καλύτεροι από τον πρώην πράκτορα της KGB; Εχουν αναδείξει την Ουκρανία ως τον πυλώνα της Δημοκρατίας, στηρίζοντας αμφιλεγόμενους πολιτικούς και πολιτικάντηδες, ανάμεσα στους οποίους δεσπόζουσα θέση έχουν οι ακροδεξιοί. Και δεν μπορώ εδώ να μην κακίσω τη στάση του Εβραϊκού Λόμπι, που (ορθά) ασχολήθηκε με την πάταξη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, αλλά στην περίπτωση των ακραίων αντι-Εβραίων της Ουκρανίας δεν έχει εκδώσει ούτε μία ανακοίνωση. Η πολιτική των δύο μέτρων και των δύο σταθμών έχει αναδειχθεί σε επιστήμη.
Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι μας προκαλούν και μας θυμώνουν κάθε φορά που «κτυπούν» τον Πούτιν για την επέμβασή του στην Κριμαία. Οσο δίκιο και να έχουν, το χάνουν όταν κλείνουν τα μάτια στις εισβολές τις δικές τους και των συμμάχων τους. Μας έλεγε διπλωμάτης ότι το «γεράκι» της ρωσικής διπλωματίας, ο Σεργκέι Λαβρόφ, απαντώντας στο θυμωμένο Τζον Κέρι, στο Παρίσι, του είπε με το γνωστό σαρδόνιο χαμόγελό του και την ειρωνεία που τον διακρίνει, ότι «είμαστε στο ίδιο κλάμπ με εσάς». Και βεβαίως εννοούσε το Βιετνάμ, το Ιράκ, το Κοσσσυφοπέδιο, την Κύπρο και τόσες άλλες χώρες και περιοχές που υπέφεραν στο όνομα των συμφερόντων της Αμερικής και της Δύσης.
Είμαι ο πρώτος που θα κακίσω τη συμπεριφορά της Ρωσίας και του κ. Πούτιν έναντι της Ουκρανίας. Αλλά, αδυνατώ να πιστέψω την ειλικρίνεια των λόγων της Ουάσιγκτον, του Λονδίνου και των Βρυξελλών. Οι Δυτικοί διατηρούν στους κόλπους τους χώρες, όπως η Τουρκία, που μέχρι και σήμερα –μετά από 40 χρόνια- διατηρεί κατοχικές δυνάμεις στην Κύπρο, και δεν ενοχλούνται. Αντιθέτως, στηρίζουν ποικιλοτρόπως την κατοχή του νησιού και δεν ντρέπονται. Στο τέλος-τέλος, τί διαφέρουν από τον Πούτιν; Επέδειξαν την ίδια απαράδεκτη συμπεριφορά, θα έλεγα ότι προηγήθηκαν της Ρωσίας, η οποία απλώς μιμείται τις μεθόδους των Αμερικανών και των Δυτικών…
ΠΗΓΗ: Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ την Πέμπτη 20 Μαρτίου 2014