Για τον Τάσο Μητσόπουλο που έφυγε νωρίς




Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

«Η πρώτη αλήθεια είναι ο θάνατος, απομένει να μάθουμε ποια είναι η τελευταία»… Έρχεται απρόσμενα. Κι αν ακόμα τον «περιμένεις», ελπίζεις. Και εκεί σε μια στιγμή, με το «δρίμυ του», χτυπάει τον κόσμο και την αθωότητα και εκεί ανατρέπονται τα πάντα. Έτσι  «χτύπησε» και εσένα. Που πας και ποιους αφήνεις;

«Πάγωσε ο ήλιος κι οι ακτίνες μια φορά

πόσο παράξενη να είναι αυτή η μέρα

μεμιάς παγώσαν των ανθρώπων κι οι ματιές

κι ούτε που αντάλλαξε κανείς μια ”καλημέρα”

 

Κι όλα τα σύννεφα κινούνται σιωπηλά

παίζουν στενάχωρα ουράνια κρεμάλα

μήτε μια στάλα από δροσερή βροχή

κι ούτε ένα δάκρυ που να μοιάζει με ψιχάλα

 

Ο ουρανός πού’ ταν απέραντη αγκαλιά

κάποτε έμοιαζε με θάλασσα γαλάζια

έχει ραγίσει από βροντές κι αστραπές

κόκκινες φλέβες απ’ το αίμα σαν ποτάμια

 

Μόνη ελπίδα και κρυφή παρηγοριά

πώς ζεις ανάμεσα σε κήπους μ’ ανεμώνες

νιώθω πως τώρα σε γαλήνη ζεις σιμά

εκεί που είσαι δεν υπάρχουνε χειμώνες»

Στον Τάσο Μητσόπουλο που έφυγε νωρίς… Από τον ουρανό να δίνεις δύναμη και κουράγιο στη γυναίκα σου και στα παιδιά σου…

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: