Σε πέντε “κάτεργα τ’ ανήλια”
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Δημήτρη Τσάκα, ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΞ
«Είσαι εκεί»; «Είσαι εκεί;» ρωτούσε και ξαναρωτούσε στο “Skype” το απόγευμα της Τρίτης η συνεργάτιδά μας Μαρία Παπανικολάου που εργάζεται από την Τρίπολη της Αρκαδίας . Εγώ συνομιλούσα με έναν αναγνώστη και δεν πρόσεξα τα μηνύματά της.
Επειδή είδε ότι δεν της απαντούσα έστειλε εγερτήριο μήνυμα στους άλλους συναδέλφους καλώντας με να επικοινωνήσω μαζί της και να διαβάσω στην ιστοσελίδα www.firedoglake.com την επιστολή του ομογενή Τζον Κυριάκου.
Η Μαρία είδε στο facebook για τα αντίποινα έναντι του Τζον Κυριακού τρείς περίπου ώρες μετά την συνέντευξή μας στην ομοσπονδιακή φυλακή του Λορίτο Πενσιλβάνιας και τρόμαξε. Δεν μπορούσε – όπως μου εκμυστηρεύτηκε – να φανταστεί και να πιστέψει ότι ακόμη και στην Αμερική, στην χώρα της δημοκρατίας και του απόλυτου σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που απορρέουν και εγγυούνται από το Σύνταγμα, μπορεί να εφαρμοστούν πρακτικές που μόνο απολυταρχικά καθεστώτα μπορεί να εφαρμόσουν.
Το χθεσινό πρωτοσέλιδο του «Εθνικού Κήρυκα» για τα αντίποινα είναι αποκαλυπτικό. Η επιστολή του βουλευτή Τζιμ Μοράν κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, προειδοποιεί και εγκαλεί την Διεύθυνση Φυλακών να δώσουν τέλος σε τέτοιου είδους πρακτικές και μου θύμισε τις επιστολές που έστελναν προ ακριβώς δύο δεκαετιών στον Σαλί Μπερίσα οι ομογενείς βουλευτές και γερουσιαστές υπέρ των αδίκως φυλακισμένων πέντε στελεχών της «Ομόνοιας».
Και για να είμαστε ειλικρινείς οι επιστολές Αμερικανών βουλευτών και γερουσιαστών έχουν και οφείλουν να έχουν τον ίδιο τόνο όταν πρόκειται για ζητήματα που αφορούν την ελευθερία έκφρασης των πολιτών. Πόσο μάλλον τον πολιτικών κρατουμένων, όπως αποκαλεί ο Μοράν τον Κυριακού.
Διαβάζοντας το πρωτοσέλιδο – άθελά μου – ο νους μου ξέφυγε από το κείμενο και περιηγήθηκε στις πέντε φυλακές που είχα επισκεφθεί σε τρεις διαφορετικές χώρες και σε διαφορετικές φάσεις της ζωής μου.
Η πρώτη επίσκεψη και η πιο φρικιαστική ήταν την περίοδο που σπούδαζα στην Ακαδημία Αργυροκάστρου και ήταν τις πρώτες εβδομάδες μετά την αποχώρηση των τελευταίων κρατουμένων από το Κάστρο του Αργυροκάστρου. Σε κάθε κελί που μπαίναμε ήταν ορατά τα βασανιστήρια στους πολιτικούς κρατουμένους μεταξύ των οποίων και εκατοντάδες Ελληνες της Βορείου Ηπείρου που καταδικάστηκαν χωρίς δίκη με την μόνο κατηγορία των κατασκόπων της Ελλάδας.
Και δικαίως ο αείμνηστος καθηγητής μου σε ένα από τα ποιήματά του έγραφε: «έκλεισαν στο κάτεργο το ανήλιο/ ένα παιδί που πάλευε ενάντια στο Βασίλειο»
Η δεύτερη επίσκεψη ήταν σε ένα ορυχείο χρωμίου στην κεντρική Αλβανία, στο οποίο έτυχε να εργάζονταν ο θείος μου ως αρχιμηχανικός. Θυμάμαι σαν να είναι σήμερα το ρίγος που αισθάνθηκα όταν περάσαμε τα συρματοπλέγματα και μπήκαμε στις υπόγειες σήραγγες όπου εργάζονταν οι πολιτικοί κρατούμενοι. Ενας πενηντάρης έβγαλε το καπέλο στον θείο μου και του λέει: «Χθες καθυστέρησα λίγο και ο δήμιος με μαύρισε στο ξύλο. Δεν θα εργαζόμουν σήμερα, αν δεν σας είχα δώσει τον λόγο μου ότι θα εκπληρώσουμε τον στόχο».
Η τρίτη φυλακή που επισκέφθηκα ήταν το καλοκαίρι του 1995 και είχε εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα, από τις δύο πρώτες διότι είχαμε ως συνοδό τον διευθυντή των Φυλακών Κερκύρας. Οι φυλακές αυτές ήταν υψίστης ασφαλείας και μόλις περνούσες την σιδερένια πόρτα πάθαινες κατάθλιψη. Ο διευθυντής μας ξενάγησε σε όλους τους χώρους και μας έδωσε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε και να αντιληφθούμε ότι δεν συνέβαιναν μόνο στα «κάτεργα τα ανήλια» του Εμβέρ Χότζα «πράγματα και θαύματα» που λέει ο λαός, αλλά και συνέβαιναν και στην δημοκρατική Ελλάδα.
Η τέταρτη φυλακή ήταν προ ενός έτους στην φυλακή υψίστης ασφαλείας στην πόλη «Ατικα» οκτώ ώρες μακριά από την Νέα Υόρκη για την συνέντευξη με τον Βασίλειο Γιαμάγκα. Η φυλακή αυτή ήταν πολιτειακή και οι δεσμοφύλακες ήταν πιο φιλικοί μαζί μας και μάλιστα είχαν την διάθεση να απαντήσουν στις ερωτήσεις και να μας συνοδεύσουν στον χώρο της συνέντευξης χωρίς να περιμένουν το ολοκληρωτικό κλείσιμο της μιας σιδερένιας πόρτας για να ανοίξουν την άλλη.
Η πέμπτη φυλακή που επισκεφθήκαμε ήταν η ομοσπονδιακή φυλακή στο Λορίτο Πενσιλβάνιας. Από την είσοδό μας μέχρι και την απομάκρυνσή μας οι δεσμοφύλακες ήταν ψυχροί με προκλητικοί υπεροψία.
Ο Τζον Κυριακού, όπως ανέφερα και στο ρεπορτάζ (βλέπε «Ε. Κ.» της 15ης-16ης Φεβρουαρίου) με το χαμόγελό του και με το παλικαρίσιο βλέμμα κατάφερε να εξαφανίσει σε κλάσματα δευτερολέπτου τον κόμπο που σε παρόμοιες περιστάσεις δημιουργείται στο λαιμό και να μας δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι δεν κάναμε την συνέντευξη στην φυλακή, αλλά σε έναν άλλο ελεύθερο χώρο.
Η αίσθηση της εκπλήρωσης του χρέους έναντι της χώρας και της ανθρωπότητας έδινε και δίνει την αίσθηση στον ομογενή Τζον Κυριάκου ότι είναι «ελεύθερος» κρατούμενος.
Αποχωρήσαμε από την φυλακή, αλλά ακόμη σήμερα δεν μπορούμε να φανταστούμε όσα συνέβησαν τρεις ώρες μετά την απομάκρυνσή μας.
Και πάλι δεν μπορώ να πιστέψω πως μπορεί να υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ των πέντε προαναφερόμενων φυλακών σε τρεις διαφορετικές χώρες.
ΠΗΓΗ: http://www.ekirikas.com/