«Να τα βάλουμε με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ;» Θα μας μείνουν τα συνιστώντα χωρίς κράτος
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι Μουν, πρέπει να μετρά τις λέξεις του και δεν μπορεί να παρασύρεται από τους συνεργάτες του. Οι δηλώσεις του στο Μόναχο, το περασμένο Σάββατο, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως «παρεξήγηση» και «λάθος», εάν ήταν η πρώτη φορά.
Ήταν, όμως, η πολλοστή και η επανάληψη εδραιώνει μια άλλη αντίληψη των πραγμάτων και δημιουργεί δεδομένα. Ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, όταν πρόκειται να παρουσιασθεί ενώπιον των ΜΜΕ, έχει μαζί του έτοιμες σημειώσεις από τους συνεργάτες του, για όλα τα πιθανά θέματα που μπορεί να εγερθούν. Συνεπώς, δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει πως «μπερδεύτηκε», πως ήταν «γλωσσικό λάθος» τα όσα είπε, πώς ξέχασε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος-μέλος του ΟΗΕ.
Εάν όλα αυτά που λέγονται ότι είναι άβουλος ισχύουν, τότε σημαίνει πως παρασύρεται από τους συνεργάτες του στο Κυπριακό, δηλαδή τον Αλεξάντερ Ντάουνερ. Εκτός κι εάν αυτός είναι ο διευθυντής της ορχήστρας και παίζουν στους δικούς του ρυθμούς και οι υφιστάμενοι του.
Όταν πήγε στο «προεδρικό» του Ταλάτ για να τον συναντήσει, έχοντας δίπλα του τον Αλεξάντερ Ντάουνερ, η απάντηση στις αντιδράσεις της Λευκωσία ήταν το γνωστό ρεφραίν που απαγγέλλεται για να «αγοράσουν τον μπελά»: «Αναγνωρίζουμε μόνο την Κυπριακή Δημοκρατία». Μόνο που δεν πανηγύριζαν, τότε, στη Λευκωσία για το αυτονόητο. Επειδή το θέμα «θεωρήθηκε λήξαν» και ολοκληρώθηκε κανονικά η επίσκεψη-φιέστα ( και φιάσκο), επανήλθε η ομάδα Ντάουνερ στην ίδια γραμμή πλεύσης. Και δεν ήταν μόνο η συνάντηση του Αυστραλού με τον Νταβούτογλου στη λεγόμενη τουρκική πρεσβεία στα κατεχόμενα, αλλά και μια σειρά άλλα γεγονότα-μεθοδεύσεις του απεσταλμένου του Γενικού Γραμματέα.
Όλα αυτά έχουν να κάνουν τόσο με την αλαζονεία του ισχυρού έναντι αδύνατου αλλά συνδέονται και με τις ανοχή που επιδεικνύεται έναντι των μεθοδεύσεων αυτών. Όταν παραβιάζονται από τον αρχηγό του ΟΗΕ και τους συνεργάτες του οι αποφάσεις του Διεθνούς Οργανισμού, τότε προκαλείται κρίση. Διαφορετικά οι συμπεριφορές αυτές, θα δημιουργούν «κεκτημένα».
Θα σπεύσουν, βεβαίως, οι οπαδοί της όποιας λύσης και πρωταγωνιστές της πολιτικής του «καλού παιδιού» να προτάξουν τα γνωστά φοβικά τους σύνδρομα και υποστηρίξουν πως «δεν μπορούμε να τα βάζουμε με τον Γ.Γ.». Στην πραγματική ρεαλιστική θεώρηση της πολιτικής το δίλημμα είναι το εξής: Είτε καταπίνεις τις προκλήσεις που βαθμηδόν θα γίνει επίσημη θέση του ΟΗΕ είτε προκαλείται κρίση και τελειώνεις με το θέμα αυτό. Στην χειρότερη περίπτωση, εάν προκληθεί κρίση, θα εισπράξουμε το κόστος, που στο σημείο που έχει φθάσει η χώρα, δεν θα σημαίνει τίποτε.
Εάν συνεχιστεί αυτή η προσέγγιση από Μπαν, Ντάουνερ και τους άλλους, θα μας μείνουν οριστικά τα συνιστώντα κράτη, χωρίς…κράτος.