Επικίνδυνες νοοτροπίες – Ποιοι δεν θέλουν λύση;




Του Κώστα Βενιζέλου

Η ευκολότερη οδός μιας επιφανειακής αντιμετώπισης των δεδομένων και εξελίξεων είναι η δημιουργία εχθρών, στους οποίους θα φορτώσουν ενδεχομένως και την αποτυχία. Όταν υπάρχει επιδερμική αντίληψη των γεγονότων, η πολιτική επιβίωση συνδέεται με την ανάγκη επιστράτευσης αφορισμών.

Γι αυτό και επανήλθε η προσέγγιση πως όσοι διαφωνούν στο Κυπριακό με τους οπαδούς της όποιας λύσης, «δεν θέλουν λύση». Η λογική αυτή αναπτύσσεται από διάφορους αναλυτές, είναι όμως, ως φαίνεται και η θέση που εκπέμπεται από κυβερνητικής πλευράς. Και όταν αυτή η λογική τείνει να είναι κυρίαρχη, αποτελεί επικίνδυνο φαινόμενο, που απειλή ακόμη και τη δημοκρατία. Είναι μια επικίνδυνη αντίληψη για τη δημοκρατία.

Οι θέσεις κρίνονται με πολιτικούς όρους και εκεί που υπάρχει η δυνατότητα στη σκέψη και ορθολογιστικά. Διαχρονικά κρίνοντας τη φιλοσοφία των οπαδών της όποιας λύσης, είναι σαφές πως είναι αναποτελεσματική. Χάριν ενός αφελούς ρεαλισμού, προωθούν «μια όποια λύση» που δεν θα αντέξει στο χρόνο. Γιατί στην πράξη θα πρόκειται για μια διευθέτηση, η οποία  θα οδηγήσει το Κυπριακό στη σφαίρα του άλυτου.

Οι λογικές του αφορισμού περιλαμβάνουν και την προβολή εκβιαστικών διλημμάτων ( «λύση τώρα ή διχοτόμηση» και αργότερα «’’ναι’’ στο δημοψήφισμα ή χανόμαστε»).

Η συμφωνία, Αναστασιάδη- Έρογλου, της 11ης Φεβρουαρίου, περιέχει πολλές «εποικοδομητικές ασάφειες». Αυτό το παραδέχονται όλοι, ακόμη και υποστηρικτές του κειμένου, πλην του Προέδρου, ο οποίος θεωρεί τη συμφωνία τέλεια. Και αυτές οι «εποικοδομητικές ασάφειες» θα είναι, όπως θα αποδειχθούν, τα σημαντικότερα στοιχεία της διαδικασίας. Εξελίσσεται, για παράδειγμα, μια δημόσια συζήτηση εάν προκύπτει από το κείμενο ότι θα υπάρξει μετεξέλιξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το γεγονός ότι το θέμα εξακολουθεί να συζητείται, όπως κι αυτό της κυριαρχίας, τούτο σημαίνει πως οι διατυπώσεις δεν είναι ξεκάθαρες.

Δυστυχώς σε αυτό τον τόπο συζητούνται για χρόνια ορολογίες, λέξεις, διατυπώσεις με τη σκέψη, πάντα, να μην κατηγορηθούμε, να μην κακοφανήσουμε κάποιους παρεμβαίνοντες. Ποτέ σε αυτό τον τόπο δεν γίνεται συζήτηση εάν εκείνο που επιδιώκεται είναι βιώσιμο ή όχι.

Σε αυτή τη χώρα, που η ηγεσία της αρέσκεται να προσφέρει τους πολίτες της ως πειραματόζωα (στο Κυπριακό και εσχάτως και στην οικονομία), χάνεται η μπάλα γιατί υπάρχει ένας μόνιμος πόλεμος, λέξεων και ερμηνειών. Εξαφανίζεται η μεγάλη εικόνα καθώς στη μιζέρια τους ασχολούνται με τις λεπτομέρειες…

Αυτό που διαφεύγει κάποιους είναι πως μια συμφωνία για να μπορέσει να είναι βιώσιμη, θα πρέπει να είναι πρωτίστως δημοκρατική, να διασφαλίζει το σεβασμό της ισότητας των πολιτών και των  δικαιωμάτων τους.  Υπερπρονόμια σε εθνικές ομάδες προκαλούν ανισότητες και παράγουν δυσμενείς διακρίσεις από τις οποίες πηγάζουν οι εντάσεις και επί των οποίων ευδοκιμούν και διαιωνίζονται διενέξεις και συγκρούσεις.  Που είδαν πως Ομοσπονδία σημαίνει διακρίσεις, εγγυημένες πλειοψηφίες πληθυσμού και ιδιοκτησίας;

Η λύση είτε θα είναι δημοκρατική και θα σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων χωρίς διακρίσεις, είτε δεν θα είναι λύση. Ακόμη κι εάν υπάρξει συμφωνία…

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: