Εκπέμπεται πολιτική σχιζοφρένεια… Φταίει, τελικά, ο Χατζηπετρής
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Οταν η κοινωνία κρίνει πολιτικούς και πολιτικές από τα όσα εξαγγέλλουν και όχι από τα αποτελέσματα, τότε ο πήχης δικαίως παραμένει χαμηλά και η χώρα κινείται σε μια διαδρομή μεταξύ πάτου και λίγο πάνω από την επιφάνεια και τανάπαλι. Γι αυτό και η πρώτη ευθύνη για τα όσα παρακολουθούμε είναι στην κοινωνία που σιωπά και στους πολίτες που ανέχονται.
Είναι προφανές πως η κυβέρνηση δεν έχει αντιληφθεί πως συμπληρώνει ένα χρόνο στην εξουσία και πως δυσκολεύει πλέον να πείσει το επιχείρημα πως για όλα φταίνε οι προηγούμενοι. Ούτε αποδίδει η λογική της σύγκρισης. Κυρίως γιατί χαμηλώνει πολύ ο πήχης όταν η σύγκριση γίνεται με δεδομένα και πολιτικές που οδήγησαν τη χώρα στον πάτο. Κι εάν αυτό είναι επιλογή, τότε δεν θα είναι και μεγάλες οι απαιτήσεις, οι προσδοκίες, οι προοπτικές.
Η μανία της αντιπαράθεσης, η οποία στηρίζεται κατά βάση στην λογική του «εσείς φταίτε», πέραν του γεγονότος ότι συνιστά δείγμα αδυναμίας, είναι και πολιτικά παρακμιακή. Αυτή η μανία προκαλεί τόση σύγχυση που δεν ξέρουν καν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές ποιος πήρε τελικά τις αποφάσεις. Παράδειγμα, το θέμα με τα κόμιστρα για τους μαθητές και τα επιδόματα για τους ανάπηρους, που ο καυγάς ξεκίνησε να κουβαλούν το κόστος οι νυν κυβερνώντες και στο μέσο του δρόμου, όταν ανακαλύφθηκε ότι οι τέως τα είχαν αποφασίσει, άλλαξαν οι όροι.
Τούτο, πέραν από την πολιτική σχιζοφρένεια που εκπέμπεται, επιβεβαιώνει εν πολλοίς και την πολιτική και άλλη συγγένεια των νυν και με τους τέως. Οι πολιτικές πρακτικές, κυρίως οι μνημονιακές, δεν επηρεάζονται, τελικά, από ποιος είναι στην κυβέρνηση. Απλά εκείνος που είναι στην αντιπολίτευση θεωρεί πως μπορεί να πυροβολεί, αν και όταν ήταν κυβέρνηση τα ίδια και τα χειρότερα έκανε. Στην προκειμένη περίπτωση είναι γνωστή η ιστορία πως οι τέως έχουν προσκαλέσει την τρόικα και έχουν καταστήσει τη χώρα υποχείριο της.
Το πολιτικό σκηνικό όταν είναι θορυβώδες εξυπηρετεί πρωτίστως εκείνους που το διαμορφώνουν και συντηρούν. Γιατί με αυτό τον τρόπο αποκρύβουν την πολιτική τους γύμνια και δεν ουσιαστικά δεν αποφασίζουν, δεν παράγουν πολιτική. Παραμένουν όλα στατικά.
Και κάτι άλλο συναφές: Στη σημερινή κυβέρνηση δίνεται η εντύπωση ότι τα υπουργεία λειτουργούν αυτόνομα, απουσιάζει ο συντονισμός και οι πολιτικές αποφασίζονται και δημοσιοποιούνται χωρίς να λαμβάνονται υπόψη άλλες παράμετροι και εξελίξεις. Την ώρα που επιχειρείται να προβληθεί μια απόφαση, τούτη ακυρώνεται από πολιτικές που εξαγγέλλονται από άλλα υπουργεία.
Και το αποτέλεσμα το παρακολουθούμε επί σκηνής.