ΔΝΤ
#Tags:
ΔΝΤΕλλάδαβιώσιμο χρέοςG-20ΔΝΤ: Αρνηση δανεισμού σε χώρες με μη βιώσιμα χρέη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Η διεθνής συμφωνία που επετεύχθη στο πλαίσιο της συνάντηση των G-20 το 2010 και ενέκρινε το διπλασιασμό των πόρων που μπορεί να διαθέσει το ΔΝΤ σε οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί, από την Ελλάδα έως τη Γρενάδα, ουσιαστικά άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα το ΔΝΤ.
Αυτό επισημαίνει ο John Taylor, καθηγητής οικονομικών του Πανεπιστημίου του Stanford και συνεργάτης του Hoover Institution, σε άρθρο του στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας WALL STREET JOURNAL, με τίτλο «Obama and the IMF Are Unhappy With Congress? Good».
Και αυτό γιατί όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος, όταν οι G-20 συμφώνησαν για την ενίσχυση των πόρων του ΔΝΤ, το Ταμείο στην ουσία παραβίαζε σιωπηρά μια παλαιότερη συμφωνία για τον τρόπο αξιοποίησής τους, το λεγόμενο «πλαίσιο της κατ΄εξαίρεση πρόσβασης» (‘exceptional access framework’). Το εν λόγω πλαίσιο, που θεσπίστηκε το 2003, έθετε κριτήρια για τις χώρες που επεδίωκαν τεράστια δάνεια από το ΔΝΤ, απαγορεύοντας στην ουσία νέα δάνεια του Ταμείου σε χώρες με μη βιώσιμα χρέη.
Ωστόσο, υπενθυμίζει ο Taylor, η ελληνική κρίση χρέους ξεκίνησε το 2010 και αντί το ΔΝΤ να εφαρμόσει ρητά τον κανονισμό -όχι δάνεια σε χώρες με μη βιώσιμα χρέη- απλώς τον τροποποίησε, ενδεχομένως υπό την πίεση των κ-μ της ευρωζώνης και των τραπεζών τους, που είχαν επιβαρυνθεί με ένα μεγάλο μέρος ελληνικού χρέους.
Συγκεκριμένα, τονίζεται, το ΔΝΤ επικαλέστηκε «τον υψηλό κίνδυνο συστημικών συνεπειών σε διεθνές επίπεδο», εγκρίνοντας δάνειο ύψους €30 δις στην Ελλάδα χωρίς καμία αναδιάρθρωση χρέους. Ο Taylor καταλήγει, προτείνοντας αντί για τη δημιουργία ενός νέου παγκόσμιου μηχανισμού για αναδιάρθρωση εθνικού χρέους, την επαναδέσμευση του ΔΝΤ στους παλαιότερους κανονισμούς του περί «κατ΄εξαίρεση πρόσβασης».
Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΜΟΛΙΣ ΑΡΧΙΖΕΙ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΣΥΝΤΑΚΤΗ ΤΗΣ TELEGRAPH
Το ελβετικό δημοψήφισμα για την ελεύθερη διακίνηση των εργαζομένων, η απόφαση του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για τις δράσεις της ΕΚΤ προκειμένου να σωθεί το ευρώ και το σκωτσέζικο αίτημα για ανεξαρτησία, με διατήρηση της βρετανικής λίρας, δίνουν την εντύπωση ζητημάτων που δεν σχετίζονται μεταξύ τους, πρόκειται ωστόσο για συστατικά στη διαμάχη μεταξύ των δυνάμεων υπέρ της εθνικής κυριαρχίας από τη μία και της πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης από την άλλη, γράφει ο Jeremy Warner στην TELEGRAPH («The Eurozone Crisis is just getting started»).
Ο συντάκτης ισχυρίζεται πως η πραγματική ευρωπαϊκή κρίση μόλις αρχίζει, με την απόπειρα της Ευρώπης να επιβάλει την πολιτική ένωση σε πολύ διαφορετικές χώρες, εγχείρημα που επαπειλείται από την οικονομική δυσπραγία, την ευρέως διαδεδομένη δυσαρέσκεια και την χρηματοπιστωτική διάλυση. Ενώ οι επιτυχημένες νομισματικές ενώσεις ξεκινούν με μια πολιτική ένωση, στην περίπτωση της Ευρώπης επιχειρήθηκε το αντίθετο, με αποτέλεσμα την απογοήτευση από το ευρωπαϊκό σχέδιο και τους θεσμούς του, ιδιαίτερα στις χώρες που πλήγηκαν περισσότερο από την κρίση, αλλά όχι μόνο.
Η βούληση των αξιωματούχων της ΕΕ να καταστήσουν το ευρώ λειτουργικό είναι αναμφίβολη, δεν βρίσκονται όμως σε επαφή με τους ψηφοφόρους, ευθύνονται για την οικονομική καταστροφή και χάνουν σταδιακά την νομιμοποίηση τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ελβετικό δημοψήφισμα, το οποίο θα μιμούνταν πολλές ισχυρές οικονομικά ευρωπαϊκές χώρες, αν δινόταν στους πολίτες τους η ευκαιρία). Το μίγμα των ανωτέρω υποδεικνύει την επιστροφή στις αρχές της εθνικής κυριαρχίας, όταν η επιβίωση του ευρώ απαιτεί το ακριβώς αντίθετο: υψηλότερα επίπεδα δημοσιονομικής, πολιτικής και οικονομικής ενοποίησης. Πρόκειται για μάχη τιτανικών διαστάσεων.