«Σ’ αγαπάω, συγνώμη. Το ξέρω πως με περιμένεις στο σπίτι»…

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ένας νεκρός και μία σοβαρά τραυματίας σε τροχαίο στο Μαρκόπουλο: Αυτοκίνητο καρφώθηκε σε κολώνα [video]

Νέα τραγωδία στην άσφαλτο: Σκοτώθηκαν σε σύγκρουση με ΙΧ στην Πάτρα δύο νεαροί που επέβαιναν σε μοτοσικλέτα [video]

Σοκ και θρήνος στον στίβο: Nεκρός σε τροχαίο στην Κένυα ο κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ Μαραθωνίου Κέλβιν Κίπτουμ [βίντεο]  

Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

“Μαμά βγήκα με τους φίλους μου. Πήγα σε ένα πάρτι και θυμήθηκα αυτό που μου είχες πει, να μην πιω αλκοόλ. Μου είχες ζητήσει να μην πιω επειδή θα έπρεπε να οδηγήσω μετά, έτσι ήπια ένα αναψυκτικό. Ήμουν περήφανη για μένα, γιατί είχα ακούσει αυτό που τόσο γλυκά με είχες συμβουλεύσει πριν φύγω. Να μην πιω αν πρέπει να οδηγήσω, σε αντίθεση με αυτό που μου έλεγαν οι φίλοι μου. Έκανα τη σωστή επιλογή!

Η συμβουλή σου ήταν η σωστή.

Όταν το πάρτι τελείωσε όλοι μπήκαν στα αυτοκίνητα τους χωρίς να είναι σε θέση να οδηγήσουν. Εγώ πήρα το αμάξι μου. Ήμουν σίγουρη ότι ήμουν καθαρή. Δεν μπορούσα να φανταστώ μαμά αυτό που με περίμενε.

Τώρα είμαι εδώ ξαπλωμένη στην άσφαλτο και ακούω έναν αστυνομικό να λέει «το παιδί που προκάλεσε το δυστύχημα ήταν μεθυσμένο».

Μαμά η φωνή του ακούγεται τόσο μακρινή. Το αίμα μου είναι παντού στην άσφαλτο και εγώ προσπαθώ με όλες μου τις δυνάμεις να μην κλάψω.

Ακούω τους γιατρούς να λένε ότι αυτή η κοπέλα δεν θα τα καταφέρει.

Είμαι σίγουρη ότι το άλλο παιδί που οδηγούσε δεν το είχε καν φανταστεί όταν έτρεχε τόσο πολύ.

Στο τέλος, αυτός είχε αποφασίσει να πιει και εγώ τώρα πρέπει να πεθάνω.

Γιατί το κάνουν αυτό μαμά; Αφού ξέρουν ότι θα καταστρέψουν ζωές;

Ο πόνος που νιώθω είναι σαν να με καρφώνουν χιλιάδες μαχαίρια. Πες στην αδερφή μου να μην φοβηθεί, στον μπαμπά να είναι δυνατός.

Κάποιος έπρεπε να πει σε αυτό το παιδί ότι δεν έπρεπε να πιει αν θα οδηγούσε. Ίσως αν του το έλεγαν οι δικοί του όπως έκανες εσύ, τώρα να ήμουν ζωντανή..

Η ανάσα μου γίνεται όλο και πιο αδύνατη και αρχίζω να φοβάμαι μαμά.. Αυτές είναι οι τελευταίες μου στιγμές και είμαι τόσο απελπισμένη.

Θα ήθελα τόσο να σε αγκαλιάσω μαμά .και να σου πω πόσο σε αγαπάω”.

Λένε πως αυτή η επιστολή γράφτηκε, από μία δημοσιογράφο, που ήταν παρούσα σε ένα δυστύχημα.. Δεν ξέρω αν ισχύει ή όχι… Ξέρω όμως μια άλλη ιστορία, που είμαι βεβαία ότι είναι αληθινή και  ευτυχώς για εμένα,  το τέλος δεν ήτανε  κακό…

Τελειόφοιτη της τρίτης λυκείου. Τελευταία μέρα, της πρώτης εξεταστικής… Σε λίγες μέρες, θα ξεκινούσαν οι πανελλήνιες… Σε λίγους μήνες η ζωή θα άλλαζε οριστικά. Μαζί με τη μαθητική στολή, θα «πετούσαμε»  και την εφηβεία.  Η αδρεναλίνη στα ύψη! Θεωρούσαμε, με την τότε παρέα μου,  πως, αν παίρναμε το αμάξι κρυφά από τους γονείς μας, θα αποτελούσε γεγονός για επιβράβευση… Μια βόλτα μας, στην πόλη, με “ξέφρενους ρυθμούς”, ταχύτητας… θα ήταν ο λόγος, που θα «πατιότανε»  το τελευταίο φρένο, στη ζωή μας…

Τα όνειρα μας, θα έβαφαν με κόκκινο, εκείνη τη λεωφόρο… Λάδια στο δρόμο, υπερβολική ταχύτητα, και ένα άλλο αυτοκίνητο “ξεπρόβαλε” από μια “ξεχασμένη” πάροδο…

Το αυτοκίνητο που ήμασταν επιβιβασμένοι, ξεκίνησε να στριφογυρνάει σα μια ασταμάτητη σβούρα. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η μέχρι τότε ζωή μου, περνούσε σαν ταινία… Οι σκέψεις αμέτρητες!!! «Η τελευταία πράξη είναι τώρα» είπα στον εαυτό μου,  από μία επιπολαιότητα… Πως θα το ξεστομίσουν, στη μαμά μου, στη γιαγιά μου, στην υπόλοιπη οικογένεια μου, στους φίλους μου, σε όσους αγαπούσα και με αγαπούσαν… Πόσους θα πληγώσω τώρα, Θεέ  μου; Κοίταξα  τα παιδιά, στα μπροστινά, καθίσματα. Δόξα τω Θεώ, είναι  σώοι. Εγώ, πώς να είμαι άραγε; Φοβάμαι να κοιτάξω!!! Τι θα αντικρίσω;» Η άκρη του ματιού μου, με βοήθησε. Μ’ αυτήν, ξεκίνησα να κοιτάω δειλά, δειλά το σώμα μου, ήμουν γερή… Πως γινότανε; Οι άνθρωποι, από το απέναντι κατάστημα, έντρομοι, έτρεξαν να μας βγάλουν, από το συνθλιμμένο αυτοκίνητο. Πως ήταν δυνατό, να λιώσουνε τα σίδερα και εμείς να είμαστε ακόμα ζωντανοί και χωρίς γρατσουνιά; Το τηλέφωνο μου ξεκίνησε να χτυπάει ασταμάτητα… Ήταν η μαμά μου… Βγαίνοντας από το αμάξι, απάντησα διστακτικά στην κλήση, γεμάτη ενοχές… ” Έλλη, πως πήγες στο μάθημα; Δε μου τηλεφώνησες και ανησυχώ, έχω ένα κακό προαίσθημα από το πρωί…” “Όλα καλά μαμά, μην ανησυχείς! Οι ευχές της γιαγιάς πάντα με συντροφεύουν … Σε λίγο θα είμαι  στο σπίτι…”

Μην τρέξεις, μην πιεις, μην περάσεις με κόκκινο το φανάρι, μην οδηγήσεις χωρίς δίπλωμα, φόρεσε ζώνη ασφαλείας…. Μην πληγώσεις όσους αγαπάς… Και το πιο σημαντικό! Μην παραπετάς την ίδια σου τη  ζωή… κάποιοι άλλοι, παλεύουν καθημερινά στα νοσοκομεία γι’ αυτήν…