Μονοδρομικές λύσεις βλάπτουν τη χώρα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του Κώστα Βενιζέλου
Το θέμα της Τρόικας δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται με καθαρά επικοινωνιακούς όρους, γιατί η ζωή και τα προβλήματα ακυρώνουν τις όποιες προσπάθειες ανάδειξης μιας «άλλης εικόνας».
Το πρόσφατο πέρασμα του υψηλού κλιμακίου των τροϊκανών από την Κύπρο, παρουσιάσθηκε ένθεν και ένθεν ως μια ακόμη επιβεβαίωση πως η χώρα «περνά τις εξετάσεις» και πως «το πρόγραμμα προχωρά κανονικά». Αυτή είναι η εικόνα που κτίζεται και στοχεύει να εδραιώσει στην κοινή γνώμη τη θέση πως «αυτή η πορεία είναι μοναδική και δεν υπάρχουν εναλλακτικές επιλογές».
Αυτό ενισχύεται από την απάθεια, με την οποία αντιμετωπίζουν οι πολίτες τα τεκταινόμενα στην οικονομία. Μια απάθεια, που προβληματίζει ακόμη και τους τροϊκανούς που παρακολουθούν τους «καλόβουλους» Κυπρίους να δέχονται ό,τι σε άλλες χώρες προκαλούν χαμό. Στη χώρα μας βέβαια έχουν προ πολλού συγχύσει τα κατεβασμένα χέρια με την… «πολιτισμένη συμπεριφορά».
Όλοι θα θυμούνται τις μεγάλες ουρές έξω από τις τράπεζες, την πρώτη ημέρα της λειτουργίας τους, μετά τις ισοπεδωτικές αποφάσεις του Γιούρογκρουπ, όπου η συλλογική αντίδραση ήταν πως «ο καθένας υποκύπτει στη μοίρα του».
Για να προσγειωθούμε, όμως, όλοι στις πραγματικότητες ακόμη και ο «συγκρατημένα αισιόδοξος» υπουργός Οικονομικών, που θέλει να κρύψει τη χαρά όποτε βλέπει τροϊκανούς, αλλά δεν τα καταφέρνει, πρέπει να δούμε και τη συνέχεια.
Μέχρι την 9η Δεκεμβρίου, που θα συνέλθει το Γιούρογκρουπ για να ανάψει το πράσινο φως για την τρίτη δόση, η κυπριακή κυβέρνηση πρέπει να «τρέξει» για να υλοποιήσει μια σειρά από προϋποθέσεις. Το χρονοδιάγραμμα είναι ασφυκτικό και οι τροϊκανοί θα χρησιμοποιούν ως εργαλείο πίεσης τον μπαμπούλα τής μη παραχώρησης της επόμενης δόσης του δανείου. Έτσι θα γίνεται εφεξής κάθε φορά που θα πρέπει να παραχωρηθεί δόση του δανείου. Αυτό γίνεται με όλες τις χώρες που έχουν ενταχθεί στον μηχανισμό στήριξης, οι οποίες για να πάρουν χρήματα περνούν από δοκιμασίες και δοκιμασίες.
Οι πολιτικές που προβάλλουν τις επιλογές τους ως μονόδρομο, είναι βλαπτικές και αδιέξοδες. Όταν δεν τυγχάνουν επεξεργασίας εναλλακτικά σενάρια, τότε οι δανειστές θα ξαναπεράσουν ως οδοστρωτήρας πάνω από την οικονομία, τη χώρα. Οι λογικές του μονόδρομου δεν παράγουν λύσεις, αλλά αδιέξοδα.
Είναι προφανές πως τα χειρότερα έπονται (εκποιήσεις ακινήτων, ανεργία κ.λπ.) και πολιτικές αντιμετώπισης δεν φαίνεται να υπάρχουν. Γιατί ούτε η δογματική προσήλωση στο μνημόνιο δίνει λύσεις, ούτε και η αντίδραση των πρώην κυβερνώντων, που έφεραν στη χώρα την Τρόικα και το μνημόνιο αποτελούν διέξοδο. Γιατί, οι τελευταίοι, συμπεριφερόμενοι περισσότερο ως «απατημένοι σύζυγοι», έχουν χάσει την αξιοπιστία τους και την έξωθεν καλή μαρτυρία από τη στιγμή που η πολιτική τους οδήγησε στην τροϊκοκρατία. Και ως εκ τούτου οι όποιες τοποθετήσεις τους δεν λαμβάνονται υπόψη.
Η επεξεργασία εναλλακτικών δυνατοτήτων και λύσεων μπορεί να φαντάζει με ουτοπία όταν κυβέρνηση και αντιπολίτευση μόνο στη ρητορική διαφέρουν. Η ανάγκη, όμως, η χώρα να μην εγκλωβισθεί σε μονοδρομικές λύσεις, αποτελεί διέξοδος και διαπραγματευτικό ατού.