Η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα




Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ

Η Μαλβίνα Κάραλη, κάποτε έγραψε πως δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, έξυπνοι και χαζοί, όμορφοι κι άσχημοι, υπάρχουν μόνο άνθρωποι που αγαπήθηκαν και άνθρωποι που δεν αγαπήθηκαν… Και πόσο δίκιο είχε!

Αν ο καθένας από μας, είχε την ευκαιρία, να έκανε, ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο, είμαι σίγουρη, πως θα επέλεγε να βιώσει ξανά  στιγμές, που αισθάνθηκε την πληρότητα,  μέσα από την αγάπη.  τον έρωτα, τη φιλία, την οικογένεια…

Αν  συνειδητά,  μπορούσες,  να αλλάξεις, πράγματα, σίγουρα θα επέλεγες , να αγαπήσεις περισσότερο, να αγαπηθείς ή να προσπεράσεις…

Ένας ζωγράφος, σχεδίασε έναν πίνακα και τον ονόμασε “η πόρτα της καρδιάς”… ένας από τους προσκεκλημένους, παρατήρησε,  πως,  από την πόρτα έλειπε το χερούλι… Ο δημιουργός εξήγησε πως  η πόρτα της καρδιάς ανοίγει μόνο από μέσα….

«Ακούω, πως υπάρχει μια πόρτα, που ανοίγει από τη μια καρδιά στην άλλη. Αλλά αν δεν υπάρχει τοίχος, πως μπορεί να υπάρχει πόρτα.

Προσφορά καρδιάς.

Ποιος έβαλε την πόρτα? Ποιος έχτισε τους τοίχους ,γύρω σου και σε περιόρισε?

Ο φόβος.

Κάθε άνθρωπος, είναι τόσο μικρός, όσο ο φόβος που αισθάνεται. Ποιος φόβος?

Ο φόβος ότι κινδυνεύεις.

Ο φόβος να ανοιχτείς.

Ο φόβος να αισθανθείς.

Ο φόβος ότι αν αγαπήσεις θα γίνεις ευάλωτος και μπορείς να πληγωθείς. Μα δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος που να οδηγεί στην ευτυχία.»

Καμιά φορά η αγάπη μοιάζει σαν ένα τρένο. Με κάποιους ανθρώπους συνταξιδεύεις μέχρι τον τελικό προορισμό και με κάποιους άλλους, μέχρι μια προκαθορισμένη  στάση. Ποτέ δε λείπουν όμως  οι ανατροπές, και οι. «αλλαγές εισιτηρίων».

Είναι γεγονός πως κάποιοι άνθρωποι, δεν κατάφεραν να αγαπήσουν, με αποτέλεσμα να προδίδουν, να πληγώνουν ή  να αιχμαλωτίζουν..  ίσως γιατί δεν ήξεραν.. Ίσως γιατί δεν  έμαθαν  να απλώνουν το χέρι τους, να παλεύουν και να ανοίγουν την ψυχή τους. Στο σκοτάδι έμαθαν να ζουν. Δε φταίει η ζωή γι’ αυτό και σαφώς ούτε και οι ίδιοι. Μάλλον το γεγονός ότι  κανείς στο παρελθόν, δεν τους χάρισε τη ζεστασιά, δεν τους άπλωσε το χέρι, δεν τους έμαθε το ΕΜΕΙΣ αλλά το ΕΓΩ, τους δίδαξαν την καρδιά μα όχι την αγάπη. Με αποτέλεσμα να ζουν στα κρύα και  στα σκοτάδια.

Μη φοβάσαι τους ανθρώπους. Όταν μάθεις να αγαπάς μην σταματήσεις.  ακόμα κι όταν ένας κύκλος κλείσει. Μια επόμενη λευκή σελίδα πάντα χαρίζεται.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν και «άγγελοι», δίπλα σου σε κάθε σου βήμα, σε κάθε λάθος, σε κάθε, σε κάθε. Δίπλα στη χαρά, δίπλα και στη λύπη. Δίπλα στα πάντα. Είναι,  αυτοί,  οι άνθρωποι που ξέρουν να προσφέρουν τα πάντα μέσα από το τίποτα.

Υστερόγραφο: Η οικονομική κρίση είναι ένα κομμάτι μας. Ας επηρεάζονται όσο το δυνατό λιγότερα όλα τα υπόλοιπα. Η αγάπη και η ευτυχία δεν κρύβονται στα χρήματα και στις χρυσές λίρες, αλλά στα συναισθήματα. Κάτι που μάλλον χάσαμε ή ξεχάσαμε. Καιρός να τα ξαναβρούμε!!!

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: