Έλληνας, επί τέλους, ο γεννημένος από μικρασιάτη πατέρα στο Μεξικό, διανοούμενος, συγγραφέας, ποιητής και ακτιβιστής Όμηρος Αριτζής
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Όσα δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών στους βουλευτές της Ν.Δ. αποτελούν δέσμευση που «δένει» την κυβέρνηση: Να κοπεί με το μαχαίρι η απέραντη δειλία απέναντι στην Τουρκία…
Στις 27 Νοεμβρίου στη Λευκωσία η 2η Διακυβερνητική Σύνοδος Ελλάδας – Κύπρου: «Κοινές εθνικές επιδιώξεις για την οριστική επίλυση του Κυπριακού»
Του ΠΑΜΠΟΥ Σ. ΧΑΤΖΗΛΑΜΠΗ
Δεν χρειάστηκε παρά ελάχιστες μέρες η νεοποθετημένη στο Μεξικό Πρέσβυς Πολυξένη Στεφανίδου για να «ξεθάψει τα χαρτιά» που κρατούσαν μακριά από την πραγματοποίηση του χρέους προς τον Έλληνα πατέρα του τον γεννημένο από Μεξικανή μητέρα διεθνώς γνωστό διανοούμενο, συγγραφέα και περιβαλλοντιστή Όμηρο Αριτζή: να του αναγνωριστεί επίσημα ότι είναι Έλληνας.
Σε λιγότερο από δέκα μέρες από την άφιξή της στην Πόλη του Μεξικού, ακόμα και πριν επιδώσει διαπιστευτήρια, σύμφωνα με πληροφορίες μας ζήτησε να ενημερωθεί για πού βρισκόταν το θέμα χορήγησης ελληνικής ιθαγένειας στο Αριτζή, το οποίο, χρόνια τώρα, «σερνόταν» στους διαδρόμους της ελληνικής γραφειοκρατίας μεταξύ της παχυδερμίας των ελληνικών υπηρεσιών και της ευαισθησίας που δείχνουν οι «εκπρόσωποι» μας στο εξωτερικό για τους ομογενείς και τα προβλήματά τους.
Με την κατά νόμον ορκωμοσία του Όμηρου Αριτζή είναι δυνατόν να λεχθεί το «τέλος καλό, όλα καλά»; Δεν νομίζω…
Γιατί χάθηκαν πολλά, πάρα πολλά χρόνια αξιοποιήσιμα για την εικόνα της Ελλάδας και των Ελλήνων διεθνώς, μέχρι την ορκωμοσία του!
Μια ματιά, ακόμα και στο διαδίκτυο, για το ποιος είναι ο Homero Aridjis (όπως είναι διεθνώς γνωστός) προσδίδει τις πραγματικές διαστάσεις του «δουλέματος», της αδιαφορίας και περιφρόνησης που έδειξαν οι ελληνικές υπηρεσίες, από εκείνες της Πρεσβείας μας στο Μεξικό μέχρι τους οπαδούς της γραφειοκρατικής τυπολαγνείας και νομολαγνείας των Αθηνών προς το πρόσωπό του.
Τη στιγμή, μάλιστα που «ελληνοποιούνται» κυριολεκτικά «εν ριπή οφθαλμού» από τους εκάστοτε κυβερνώντες («κατόπιν ενεργειών μας», όπως θάλεγαν οι μαυρογιαλλούροι) κάθε λογής επικοινωνιακά εκμεταλλεύσιμα άτομα «για την εικόνα της πατρίδας» ή τη δημιουργία εντυπώσεων υπέρ του κάθε πολιτικάντη και των επιδιώξεών του .
Πρώην Πρέσβυς του Μεξικού στην Ολλανδία, την Ελβετία και την ΟΥΝΕΣΚΟ, είναι πολυγραφότατος και διεθνώς γνωστός συγγραφέας. Έχει γράψει 42 βιβλία με ποίηση, μυθιστόρημα, δοκίμιο, θέατρο και παιδική λογοτεχνία, πολλά από τα οποία έχουν δημοσιευτεί σε διάφορες ξένες γλώσσες, των ελληνικών συμπεριλαμβανομένων.
Ο Όμηρος Αριτζής, έχει διακριθεί, επιπλέον ως καθοριστική προσωπικότητα του περιβαλλοντικού ακτιβισμού, καθώς και σε θέματα προστασίας της βιοποικιλότητας στο Μεξικό και, γενικότερα, τη Λατινική Αμερική.
Για το σκοπό αυτό ίδρυσε το 1985 την «Ομάδα των 100» της οποίας υπήρξε ο πρώτος Πρόεδρος, όπου συμμετείχαν παγκοσμίου φήμης προσωπικότητες του πολιτισμού από την Λατινική Αμερική όπως ο Οκτάβιο Πας, ο Γαβριέλ Γκαρσία Μάρκες, ο Χουάν Ρούλφο, ο Ρουφίνο Ταμάγιο, ο Άλβαρο Μούτις, ο Τίτο Μοντερρόσο, ο Φρανσίσκο Τολέδο κ.ά.
Για έξη συνεχή χρόνια, από το 1997 μέχρι το 2003, ο Όμηρος Αριτζής διατέλεσε Πρόεδρος της παγκόσμιας εμβέλειας οργάνωσης συγγραφέων «PEN International». Έχει διδάξει ως προσκεκλημένος καθηγητής σε πανεπιστήμια της Αμερικής (Καλιφόρνιας, Νέας Υόρκης, Κολούμπια κ.ά), έχει ανακηρυχθεί Επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου της Ινδιάνα και έχει τιμηθεί δυο φορές με το διεθνώς σημαντικό βραβείο της υποτροφίας Γκούγκενχάϊμ.
Πατέρας του Όμηρου Αριτζή, ο οποίος γεννήθηκε το 1940, ήταν ο Νικίας από τα περίχωρα της Σμύρνης, όπου πολέμησε κατά τη μικρασιατική μας εθνική περιπέτεια και μητέρα του η μεξικανή Χοσεφίνα, από την πόλη Κοντεπέκ της πολιτείας Μιτσοακάν.
Ο ίδιος έχει επανειλημμένα δηλώσει και γράψει ότι οι ρίζες του «αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης» γι’ αυτόν. «Λέω ότι είμαι ο γιος δύο μυθολογιών, της ελληνικής και της μεξικάνικης», υπογραμμίζει. «Για μένα ο ελληνικός πολιτισμός είναι μέσα μου διαρκώς. Μεγάλωσα με την ιστορία του πατέρα μου, την ιστορία της διασποράς του. Ήξερα την τραγωδία της Σμύρνης και το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού, που τον έχω στο μυαλό και την καρδιά μου. Αισθάνομαι την Ελλάδα πολύ κοντά στην ψυχή μου”.
Μοναδικό του παράπονο είναι, όπως εξομολογείται, ότι ο πατέρας του, παρά το ότι κυριολεκτικά τον εμπότισε με αμέτρητες ελληνικές ιστορικές, πολιτιστικές κ.ά, αναφορές, ποτέ δεν τον έμαθε να μιλά ελληνικά.
Είναι αξιοσημείωτο πως, το τελευταίο βιβλίο του «Η Σμύρνη στις Φλόγες» που παρουσίασε στις 27 Ιουνίου, ο Όμηρος Αριτζής το χαρακτήρισε απότιση τιμής στη μνήμη του πατέρα του και καταγραφή των δεινών του που υπέστη λόγω της εθνοκάθαρσης που εφάρμοσαν οι Νεότουρκοι εις βάρος των Ελλήνων και των Αρμενίων.