Ντροπή τους και ντροπή μας – Βαρύ το «τιμολόγιο» της τουρκικής εισβολής
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΑΡΙΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
Μόνο όσα βρήκαν μέσα στα σπίτια, στα καταστήματα, στα ξενοδοχεία, στα σχολεία και στα εργοστάσια, οι αδελφοί μας Τουρκοκύπριοι όταν μετακινήθηκαν στην κατεχόμενη Κύπρο το 1974, θα έπρεπε να τους κάνουν να ντρέπονται και να σιωπούν.Ας μην ντρέπονται για τα υπόλοιπα, αλλά για τις ατομικές περιουσίες των Ελληνοκυπρίων, που βρήκαν έτοιμες και τις έκαναν δικές τους; Όταν μπήκαν, ας πούμε σε ένα σπίτι και βρήκαν κρεβάτια, ψυγεία, κουζινικά, ρούχα, αυτοκίνητα; Όταν μπήκαν σε ένα σχολείο και ήταν πλήρως εξοπλισμένο; Όταν μπήκαν σε ένα κατάστημα και ήταν γεμάτο εμπορεύματα; Τι σκέφτηκαν άραγε; Ότι ανήκουν σε άλλους και πρέπει να γίνει ο λογαριασμός για να δούμε πόσα τους χρωστούμε για να μην είμαστε κλέφτες;
Γιατί τα θυμηθήκαμε ξαφνικά; Επειδή αηδιάσαμε. Με την ηγεσία μας, πρώτα, που ήταν ανίκανη (ή αχάπαρη;) και τα άφησε όλα αυτά να ξεχαστούν με αποτέλεσμα οι Ε/κ να παρουσιάζονται σαν θύτες και οι Τ/κ σαν θύματα. Με τους Τ/κ, που αφού τα λεηλάτησαν όλα αυτά, χωρίς να ρωτήσουν ποτέ σε ποιους ανήκουν, τώρα που μας βρήκαν γονατισμένους στην οικονομική κρίση, δεν έχουν κανένα δισταγμό να διεκδικούν και τα υπόλοιπα. Διότι, λέει, τους ανήκει και η Κυπριακή Δημοκρατία! Ανακάλυψαν τα αποθέματα χρυσού, το φυσικό αέριο, το 30% των ηλεκτροπαραγωγών σταθμών…
Αλλά και με τους Ευρωπαίους, που μας θεωρούν συμμορίτες και τους ενοχλεί το οικονομικό μας μοντέλο… Δεν περνά από το μυαλό τους ότι αυτό το οικονομικό μοντέλο στήθηκε πάνω στα ερείπια της εισβολής και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό, αφού η μισή Κύπρος δεν είχε τίποτε άλλο να πουλήσει εκτός από υπηρεσίες.
Το 70% των πλουτοπαραγωγικών πόρων ήταν στα κατεχόμενα. Το 65% των ξενοδοχείων. Το 83% της διακίνησης γεωργοκτηνοτροφικών εξαγωγικών προϊόντων. Το 70% της βιομηχανίας. Το 70% του ορυκτού πλούτου. Το 40% των σχολικών κτηρίων. Όλα στα κατεχόμενα. Κι αυτά είναι μόνο λίγα παραδείγματα (όποιος είδε χτες την έρευνα του Φιλελεύθερου με όλα τα στοιχεία, θα κατάλαβε το μέγεθος της απώλειας).
Όσοι τα ξεχνούν για να παριστάνουν τους πολίτικαλ κορέκτ, ας τα ξεχνούν. Εμείς, θα τους τα θυμίζουμε με κάθε ευκαιρία. Διότι θα πιστεύουμε πάντα ότι το δίκαιο παραγράφεται μόνο όταν το παραγράψει ο αδικημένος. Και ότι δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη.
Δημοσιεύθηκε στο Φιλελεύθερο