ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Του ΠΑΜΠΟΥ Σ. ΧΑΤΖΗΛΑΜΠΗ
Κάπου πρέπει να σταματήσει ο εμπαιγμός του πολίτη και του δημόσιου λειτουργού που κατάντησαν να γίνουν οι αχθοφόροι των συνεπειών των αποφάσεων του οποιουδήποτε παντογνώστη και πολυτεχνίτη κυβερνητικού ή κρατικού παράγοντα.
Μέχρι σήμερα, από το «μαζί τα φάγαμε» και τη συλλήβδην απαξίωση των «άχρηστων» ή «ανίκανων» ή «πλεοναζόντων» ή «διεφθαρμένων» ή «επίορκων» δημόσιων λειτουργών γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες της προσπαθειών του «συστήματος» να αποσείσει τις δικές του ευθύνες ενοχοποιώντας τον πολίτη και τον υπάλληλο για το κατάντημα της χώρας.
Όχι πως δεν υπάρχουν συνδαιτυμόνες των αχόρταγων πολιτικών μας ταγών στο παντοίας μορφής φαγοπότι της «εθνικής προίκας»… Όχι πως δεν έχουν συγκεκριμένους αποδέκτες τα κοσμητικά επίθετα που, γενικεύοντάς τα, οι κατέχοντες την εξουσία τα χρησιμοποιούν για να απαξιώσουν με μια μονοκονδυλιά «απαξάπαντες» όλους όσους στελεχώνουν τη διοικητική μηχανή του Κράτους…
‘Όμως, όταν μαζί με τις ασυλίες των πολιτικών και τους νόμους περί συγκάλυψης (όχι ευθύνης) υπουργών, υπάρχουν αποφάσεις της Δικαιοσύνης που κρίνουν ως αντισυνταγματικές και παράνομες αποφάσεις και πράξεις τους, κάπου πρέπει να τους καταλογίζονται και οι αντίστοιχες ευθύνες και να τους επιβάλλονται πάραυτα ανάλογες κυρώσεις.
Μόλις προχτές, η Δικαιοσύνη, με την σε ανώτατη βαθμίδα έκφρασής της, αυτήν της Ολομέλειας του Συμβουλίου Επικρατείας, έκρινε πως η αυτοτελής πρόσθετη φορολόγηση του επιδόματος αλλοδαπής των υπαλλήλων που υπηρετούν στο εξωτερικό επεβλήθη κατά παράβαση των Συνταγματικών επιταγών και νόμων που διέπουν τη φορολογία εισοδήματος και τον οργανικό νόμο του υπουργείου Εξωτερικών.
Η Ολομέλεια του Ανώτατου Ακυρωτικού Δικαστηρίου, που πήρε αυτή τη απόφαση ομόφωνα, σίγουρα δεν έχει αρμοδιότητα να επιβάλει κυρώσεις σε όσους, προεξάρχοντος του γνωστού και από την υπόθεση Οτσαλάν πάλαι ποτέ υπουργού Εξωτερικών Θ. Πάγκαλου, προώθησαν την κατά παράβαση του Συντάγματος και της νομιμότητας φορομπηχτική αντίληψή τους.
Ωστόσο, ούτε κάπου αλλού στο διακαιικό μας σύστημα δεν υπάρχει πρόνοια που να καταλογίζει ευθύνες και να επιβάλλει κυρώσεις σε όποιους πολιτικούς που με τις αποφάσεις και πρωτοβουλίες τους, παραβαίνουν αποδεδειγμένα τη νομιμότητα και προκαλούν, αν μη τι άλλο, ακόμα και οικονομική ζημιά στο κράτος είτε από τους τόκους που θα καταβληθούν σε όσους στερήθηκαν νόμιμων καθ’ όλα απολαβών τους, είτε με τη μορφή εργατωρών που αναλώνονται για να ξεπεραστούν τα επακόλουθα αυτών το ενεργειών τους.
Ούτε και υπάρχει ανάλογη πρόνοια και για τις ενδεχόμενες αμφισβητήσεις και παρενέργειες που, μέσα από τις παράνομες ενέργειές τους, όπως στην προκειμένη περίπτωση αποδείχτηκε νομικά με την πλήρως θεμελιωμένη και αιτιολογημένη απόφαση του ΣτΕ, δημιουργούν στη συνείδηση του πολίτη για τη σοβαρότητα και τη δημοκρατικότητα του Κράτους και των θεσμών του, όσοι εκφράζουν την εκτελεστική εξουσία.
Σε τι διαφέρει, άλλωστε, ο αυθαίρετα και ενσυνείδητα παραβάτης και παραβιαστής των συνταγματικών επιταγών και ο καταπατητής των νόμων και κωδίκων του Κράτους από όσους καταλύουν το Σύνταγμα για να μας βάλουν στο γύψο ως αυτόκλητοι ορθοπεδικοί ή από τον επίορκο, τον ανίκανο, τον πλεονάζοντα, το διεφθαρμένο και τον άχρηστο δημόσιο λειτουργό όταν, κάνοντας χρήση της εκτελεστικής εξουσίας, παραβιάζουν με τις αποφάσεις τους και περιφρονούν έμπρακτα τη νομιμότητα;
Μήπως οι περιβόητες ασυλίες συγκαλύπτουν και τέτοιες καταστάσεις;