«Κάντε την Ελλάδα εργοτάξιο»…




Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς λόγος για τη «βούληση», που δείχνουν οι δανειστές της Ελλάδας για αναθεώρηση του Μνημονίου που υπέγραψαν οι Ελληνες πολιτικοί και για αλλαγές στο ελληνικό πρόγραμμα, το οποίο -και ουδείς πλέον το αμφισβητεί- έχει αποτύχει οικτρά. Δεν θα εξετάσουμε τους λόγους της αποτυχίας, καθώς το έχουμε πράξει πολλές φορές. Αλλά, οι βασικές αιτίες ήταν δύο:

Το πρόγραμμα ήταν «ανάρμοστο» και είναι ανεφάρμοστο για την Ελλάδα, και

Οσοι ανέλαβαν να το υλοποιήσουν, έκαναν ακριβώς το αντίθετο.

Με το θέμα της αποτυχίας θα ασχοληθούν οι συγγραφείς και βέβαια η ιστορία, που λογικά θα είναι αμείλικτη γι’ αυτούς που οδήγησαν την Ελλάδα στο μηχανισμό χωρίς πρόγραμμα, και χωρίς σχεδιασμό, ενώ θα πρέπει να ερευνηθούν και οι (μη επιβεβαιωμένες προς το παρόν) κατηγορίες της «διατεταγμένης υπηρεσίας».

Το μέγα ζήτημα -στην περίπτωση που ο ελληνικός λαός το αποφασίσει ξανά στις επερχόμενες εκλογές- είναι οι αλλαγές στο ελληνικό πρόγραμμα. Στις εκλογές της 6ης Μαΐου αυτό ήταν το μήνυμα του λαού: οι αλλαγές είναι απαραίτητες. Και δεν το απαιτεί μόνο ο λαός, που βιώνει τις συνέπειές του, αλλά το αντιλαμβάνεται και ο καθένας που παρακολουθεί από το εξωτερικό το δράμα των Ελληνίδων και των Ελλήνων. Βέβαια, ένα μεγάλο ποσοστό απαιτεί την καταγγελία του Μνημονίου και πιστεύω ότι οι δανειστές αγωνιούν για την περίπτωση που οι πολίτες εκφραστούν ξανά με τον ίδιο τρόπο.

Οι συζητήσεις στην Ουάσιγκτον για την κρίση χρέους της Ευρωζώνης είναι καθημερινές. Εχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον οι παρουσιάσεις που γίνονται κεκλεισμένων των θυρών, καθώς εκεί οι αναλυτές εκφράζονται πιο ελεύθερα. Οι δημόσιες δηλώσεις περιέχουν βέβαια απειλές, οι οποίες μετατρέπονται σε «όπλα» των αντιμνημονιακών.

Για τα παθήματα του ελληνικού λαού ευθύνονται τα κόμματα και οι πολιτικοί που κυβέρνησαν τον τόπο. Οσο και να προσπαθούν ο κ. Πάγκαλος και άλλοι συνάδελφοί του να πείσουν για τη δική μας «συνευθύνη», δεν πείθουν και γίνονται γελοίοι. Ευθύνη έχουν και οι δανειστές, που επέλεξαν από κοινού με την κυβέρνηση Παπανδρέου, ένα πρόγραμμα που άρμοζε περισσότερο σε χώρα της βορείου Ευρώπης παρά του ταλαιπωρημένου νότου. Στο σημείο, λοιπόν, που οδήγησαν οι παραπάνω τη χώρα, απαιτείται αλλαγή πορείας. Θα συμφωνήσω με ένα εκ των συνομιλητών μου στην Ουάσιγκτον, ο οποίος εισηγείται:

Πρώτον: Νέο «κούρεμα» (OSI) του ελληνικού χρέους – αυτή τη φορά αυτού που κατέχει ο δημόσιος τομέας (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κεντρικές τράπεζες των χωρών της Ευρωζώνης).

Δεύτερον: Παύση πληρωμών για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, με ταυτόχρονη αλλαγή στο χρόνο αποπληρωμής των δανείων, και

Τρίτον: Αμεσα μέτρα για την ανάπτυξη. «Κάντε την Ελλάδα ένα απέραντο εργοτάξιο», μου είπε χαρακτηριστικά, ενώ εισηγήθηκε και μικρή αύξηση στις συντάξεις, καθώς όπως ορθώς διαπίστωσε, «οι συνταξιούχοι επιστρέφουν στην αγορά όλο το ποσό που κερδίζουν».

Το ελληνικό πρόγραμμα απλά «δεν βγαίνει». Και το βασικό του πρόβλημα δεν είναι ότι οδηγήθηκε η χώρα σε βαθιά ύφεση, την οποία θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να ξεπεράσει. Πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι: Η πτώχευση είναι προ των πυλών. Εάν οι δανειστές πραγματικά εργάζονται για να τερματίσουν την κρίση, οφείλουν άμεσα να προχωρήσουν σε μεγάλες αλλαγές στην πράξη, όχι στα λόγια…

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12338&subid=2&pubid=112876104

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: