Αντιμέτωποι με τον «Αττίλα ΙΙΙ» στην Κύπρο: Η Λευκωσία και η Αθήνα να αλλάξουν στρατηγική
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΝΙΚΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
Αντιμέτωπη με τον «Αττίλα ΙΙΙ» βρίσκοντα η Κύπρος και ο Ελληνισμός, καθως η Τουρκία είναι αποφασισμένη να επιτύχει με την πολιτική των απειλών και των εκβιασμών, ότι δεν πέτυχε το 1964, το 1974, το 1983, το 2004. Να θέσει δηλαδή υπό τον έλεγχο της την Κυπριακή Δημοκρατία.
Απειλει ότι εάν δεν υπάρξει εκούσια υποταγή, θα επιχειρήσει την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με νεα «εισβολή» αυτή την φορά στην Κυπριακή ΑΟΖ.
Αν και δεν πρεπει φυσικά να υποβαθμίζονται οι προκλήσεις στο Αιγαίο, ουτε φυσικά να αποδοθούν, όπως γίνεται με απλοϊκό τρόπο, στις …προεκλογικές ανάγκες του Ταγίπ Ερντογαν, το πεδίο σύγκρουσης των επομένων μηνών θα είναι η Κυπριακή ΑΟΖ.
- Η Τουρκία και ο Ταγίπ Ερντογαν, εάν δεν επιτύχουν σύντομα την επίλυση του Κυπριακού στα μέτρα τους, τοτε θα επιστρατεύσουν κάθε μέσο που διαθέτουν για να εμποδίσουν την Κυπριακή Δημοκρατία να εκμεταλλευθεί τους φυσικούς πόρους της, έχοντας έτοιμο και το Σχέδιο Β΄ και στο πλαισιο αυτό απειλούν με την κατάλυση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω τουρκικών γεωτρήσεων στην κυπριακή ΑΟΖ.
Η μονομερής και πειρατική προσπαθεια της Τουρκίας να θέσει υπό τον έλεγχο της με όχημα τους Τουρκοκυπρίους τον φυσικό πλούτο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αποτελεί την πιο καθαρή μεχρι τώρα υπονόμευση των προσπαθειών επίλυσης του Κυπριακού.
Από την περίοδο του προηγούμενου κατοχικού ηγέτη, του Ερογλου με την υποβολή της γνωστής πρότασης στον ΟΗΕ (2012) ηταν σαφές πλεον ότι η Άγκυρα και ο Ερντογαν έθεταν ως προτεραιότητα την λυση του Κυπριακού με τέτοιον τρόπο ώστε η νεα κατά το ονομα «ομοσπονδιακή» ενωμένη Κύπρος να είναι απολύτως εξαρτωμένη από τις διαθέσεις της τουρκικής πλευράς.
Ειδικά μάλιστα στο θεμα των υδρογονανθράκων που θα ανήκουν στην αρμοδιότητα του Κεντρικού κράτους, η Τουρκία μέσω της ολο και πιο ασφυκτικής επιρροής της επι των Τουρκοκυπρίων και με την επιδίωξη διατήρησης των παρεμβατικών δικαιωμάτων της αλλα και της παρουσίας τουρκικού στρατού στο νησί, επιδιώκει τον έλεγχο των υδρογονανθράκων, με τον διαμοιρασμό των κερδών μεταξυ των «κοινοτήτων» και την υποχρεωτική εξαγωγή του φυσικού αερίου μέσω αγωγού από το τουρκικό έδαφος.
Υπό αυτές τις συνθήκες και με όλα οσα εχουν συμβεί το τελευταίο διαστημα είναι εξαιρετικά δύσκολο ο κ. Ακιντζι, στον οποίο ειχε στηρίξει πολλές προσδοκίες της η ελληνοκυπριακή πλευρά, να πείσει ότι πολιτεύεται με γνώμονα το συμφέρον των Τουρκοκυπρίων και όχι τα στρατηγικά συμφέροντα της Τουρκίας. Και έτσι κάθε προσέγγιση υπονομεύεται καθως εχει κορυφωθεί η καχυποψία και η δυσπιστία μεταξυ των δυο πλευρών.
- Αποτελεί πραγματικό παραλογισμό ο κ. Ερντογαν να ζητά «συνεταιρισμό» και «συνεκμετάλλευση» των φυσικών πόρων της Κυπριακής Δημοκρατίας, από την τουρκοκυπριακή κοινότητα με την Κυπριακή Δημοκρατία.
Κάθε κινηση αποδοχής του εκβιασμού του Ερντογαν, ουσιαστικά θα οδηγούσε σε ντε φάκτο αυτοκατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας, καθως θα σήμαινε απεμπόληση άσκησης κορυφαίου κυριαρχικού δικαιώματος, και αποδοχή των τουρκικών ισχυρισμών, περί …«παράνομης ελληνοκυπριακής διοίκησης, που δεν εκπροσωπεί την Κυπριακη Δημοκρατία» η οποία για την νομιμοποίηση της θα εχει την ανάγκη της συναίνεσης της τουρκοκυπριακής κοινότητας.
Υπό το πρίσμα αυτών των εξελίξεων ο κ. Αναστασιάδης πρέπει να αποφύγει νέο αυτοεγκλωβισμο σε μια εκ προοιμίου υπονομευμένη διαδικασία, όπως εγινε το 2016. Η μη ύπαρξη των αναγκαίων προϋποθέσεων που εχουν τεθεί από την Λευκωσία για την επανέναρξη των συνομιλίων, δεν θα πρεπει να παρακαμφθεί όπως εγινε και πριν τις συνομιλίες της Γενεύης αλλα και πριν το Κραν Μοντανά.
- Οι Συμμαχίες είναι αναγκαίες και στο κεφάλαιο αυτό εχουν γίνει σημαντικά βήματα, αλλα ειναι προφανες ότι δεν είναι αρκετές από μόνες τους να προσφέρουν «ασπίδα» στην Κυπριακη Δημοκρατία. Η Λευκωσία και η Αθήνα οφείλουν να αναζητήσουν νέες στρατηγικές ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας η οποία πλεον είναι ανεξέλεγκτη και επιλέγει μη συμβατικούς τρόπους για να επιχειρήσει την ανατροπή του στάτους κβο.