Στης ανάγκης τα θρανία: Γιατί τόση απάθεια μπροστά στο κλάμα των παιδιών…
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Εμείς οι άνθρωποι πόσο ευαίσθητοι είμαστε λοιπόν… Βλέπουμε μιαν αδικία και δακρύζουμε. Βλέπουμε ένα παιδί με ειδικές ανάγκες και στεναχωριόμαστε. Πρόσφατα είδαμε στις ειδήσεις τα παιδιά της Συρίας και νιώσαμε ώς το κόκκαλο την αδικία που βασιλεύει στον κόσμο όπου ζούμε… Πολύ σωστά. Πολύ φυσιολογική αντίδραση.
Όσοι έχουμε μνήμες, όσοι ζήσαμε το 1974, θαρρώ μπορούμε να θυμηθούμε παρόμοια σενάρια. Όταν τότε, η οικουμένη “πληγώθηκε” από το δικό μας δράμα. Ναι, όταν “πληγώθηκε” η κοινή γνώμη. Πλάνταξε στο κλάμα… Ακολούθησαν δυο κιλά ψηφίσματα από τα Ηνωμένα Έθνη, τρία κιλά ψηφίσματα από το Συμβούλιο Ασφαλείας, μια σειρά από άρθρα στις εφημερίδες, και μετά, σιγά-σιγά το πράγμα μπήκε στο συρτάρι της λήθης. Ξεχνάμε. Ξεχνάμε εύκολα. Όλοι. Εγώ, εσείς, όλοι ανεξαιρέτως.
Αυτό δεν είναι το τέλος του κόσμου. Είναι η φύση του ανθρώπου. Να θυμάται για λίγο κι ύστερα να ξεχνά. Μ’ αυτόν τον τρόπο καταλαγιάζουν κι ένα σωρό πληγές. Τα πάντα εν σοφία εποίησεν… Κάποιες φορές όμως τα πράγματα δυσκολεύουν. Γίνονται σκληρά. Κι αν ο Θεός τα πάντα εν σοφία εποίησεν, τι πιο όμορφο να καταφέρναμε να εισχωρήσουμε ανάμεσα στις χαράδρες της ανάγκης των ανθρώπων, στης ανάγκης τα θρανία όπως λέει και ο ποιητής, με λίγο πιο χειροπιαστό τρόπο… Και δεν μιλάμε για υπερβολικά πράγματα.
Αλήθεια, δεν θα μπορούσαμε εκεί που κάτι επείγει να βάζαμε το χέρι στην τσέπη και να δώσουμε πέντε ευρώ ο καθένας μας; Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν μια ευαισθησία με αρχή, μέση και τέλος; Αυτά τα πράγματα, όμως, θέλουν πάντα την επόμενη κίνηση. Δηλαδή θέλουν την πράξη. Το να μένουμε στις θεωρίες και τις απόψεις, είναι σπουδαίο αλλά όχι τόσο χρήσιμο όπως θα ήταν εάν κάναμε έργο. Με αυτόν τον τρόπο θα ήμασταν παρόντες στον τύπο τον ήλων. Στην πληγή δίπλα. Σαν επίδεσμος, σαν φάρμακο, σαν ένα χάδι συμπαράστασης.
Ας πάμε λίγο στο τεράστιο αυτό θέμα με τα μικρά παιδιά από τη Συρία. Σε αυτά τα μικρά πλασματάκια που πληρώνουν τις αμαρτίες κάποιων άλλων. Ας πάμε και λίγο πιο πίσω, πριν από ένα-δυο χρόνια, όταν τα κύματα στις παραλίες της Ελλάδας ξέβραζαν τα πτώματα των μικρών και μεγάλων ανθρώπων, όταν οι βάρκες τους βυθιζόντουσαν με το πρώτο κύμα…
Όλοι λοιπόν μπορούμε να μιλήσουμε και να εκφραστούμε. Όλοι μπορούμε να αναρτήσουμε τη θλίψη όλου του κόσμου στα social media. Είμαστε ελεύθεροι να μοιραστούμε την αδικία που ζουν κάποιοι, κυρίως κάποιοι που ζουν μακριά μας. Πόσο μακρινό γίνεται το έργο, αλήθεια, όταν δεν διαδραματίζεται μέσα στη δική μας αυλή…
Το επόμενό μας βήμα λοιπόν είναι αυτό το συγκεκριμένο βήμα που χρειάζεται ο τραυματισμένος, ο άρρωστος και η οικογένειά του. Το επόμενο βήμα είναι η δική μας συμμετοχή. Πράξη και όχι απάθεια. Έργο και όχι θεωρία. Όπως μπορούμε να αντιληφθούμε, τα πράγματα δίπλα από το δικό μας σπίτι, δίπλα από τη δική μας αυλή είναι ανήσυχα. Η γειτονιά μας είναι ένα καζάνι που βράζει.
Σήμερα έχουμε καλό καιρό, αύριο όμως θα μπορούσε να βιώσουμε μια καταιγίδα. Οι γείτονές μας δεν ξέρουμε ούτε τι θα δρομολογήσουν αύριο, ούτε πώς θα αντιδράσουν με τις οποιεσδήποτε αλλαγές στις εξελίξεις. Γι’ αυτό ας είμαστε παρόντες όπου μπορούμε. Ας είμαστε αλληλέγγυοι και ανθρώπινοι. Ας δούμε λίγο πιο μακριά από τον δικό μας ορίζοντα. Δεν έχει σημασία αν βλέπουμε τις τραγικές φωτογραφίες στις ειδήσεις, στον υπολογιστή μας ή αν τις κρύβουμε γιατί μας τρομάζουν.
- Σημασία έχει αν σε όλο αυτό το σκηνικό μπορούμε να φανούμε πιο ανθρώπινοι από ποτέ. Γιατί αυτά τα μικρά παιδιά που έχασαν τη ζωούλα τους μέσα στα ερείπια, που προκάλεσαν οι βομβαρδισμοί, θα μπορούσαν να ήταν και δικά μας παιδιά. Γιατί, ειδικά εμείς, είδαμε το έργο να παίζεται σε όλη του την έκταση μέσα στο σπίτι μας. Ας πάμε λοιπόν στην επόμενη κίνηση. Ας βοηθήσουμε, όσο μπορούμε…