Γράφει ο Σταύρος Καλεντερίδης*
Στις 18 Ιανουαρίου η Τουρκική βουλή παράτεινε την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επεβλήθη μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016 στη γείτονα χώρα.
Η συγκεκριμένη κατάσταση δίνει την ικανότητα στην κυβέρνηση να παρακάμπτει την βουλή για την ψήφιση νόμων, ενώ αναστέλλει τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες. Στα ίδια πλαίσια, ανεστάλη από το 2016 και η εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, συμπεριλαμβανομένου του Άρθρου 6 (Δικαίωμα στη χρηστή απονομή δικαιοσύνης) και του Άρθρου 7 (Μη επιβολή ποινής άνευ νόμου).
Η εφαρμογή των εν λόγω άρθρων επαφίεται πλέον στην διακριτική ευχέρεια και την καλή διάθεση των τούρκων αξιωματούχων.
Η πολιτειολογία λοιπόν μπορεί να ορίσει το αυταρχικό τουρκικό καθεστώς μόνο ως μια σύγχρονη και ανάλγητη δικτατορία. Το απάνθρωπο και εγκληματικό ποιόν της Τουρκίας κυμαίνεται από κυνήγι μαγισσών μέχρι πογκρόμ αντιφρονούντων. Ενδεικτικά, από την ημέρα του πραξικοπήματος 152.000 δημόσιοι υπάλληλοι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, 65.000 πολίτες συνελήφθησαν, 3.000 πανεπιστήμια και σχολεία έκλεισαν, 4.500 δικαστικοί και εισαγγελείς απολύθηκαν, 200 μέσα ενημέρωσης έκλεισαν, και 320 δημοσιογράφοι συνελήφθησαν.
Ταυτόχρονα, η ελεύθερη έκφραση καταπνίγεται συστηματικά με απαγορεύσεις λειτουργίας ιστοσελίδων κοινωνικής δικτύωσης και επικοινωνίας όπως το YouTube (Μάρτιος 2007), Twitter (Μάρτιος 2014), Facebook, Skype, Instagram, WhatsApp (Νοέμβριος 2016), και Wikipedia (Απρίλιος 2017). Εύλογα λοιπόν, η μη κερδοσκοπική οργάνωση «Freedom House» κατηγοριοποίησε την Τουρκία στις «μη ελεύθερες» χώρες, μαζί με την Σομαλία και τη Β. Κορέα.
Οι συνθήκες είναι ιδιαίτερα οδυνηρές στον τομέα των συλλήψεων, μιας και οι αρχές αντιμετωπίζουν τους κρατούμενους ως «αιχμαλώτους», καθώς η κατάσταση εκτάκτου ανάγκης απαγορεύει την γραπτή επικοινωνία των φυλακισμένων με τον έξω κόσμο, ενώ επιτρέπει μέχρι και την κακομεταχείριση τους.
Ακόμα χειρότερα, πριν από λίγες μέρες συνελήφθησαν 100 πολίτες (επιφανείς δημοσιογράφοι και εκλεγμένοι πολιτικοί), επειδή τόλμησαν να ασκήσουν κριτική στην πολεμική επιχείρηση της Τουρκίας κατά της πόλης Αφρίν, στη Συρία. Το πλέον προκλητικό είναι το γεγονός πως οι συλληφθέντες, αν και υποστήριζαν το τέλος των εχθροπραξιών, δηλαδή την ειρήνη, κατηγορήθηκαν από τον εισαγγελέα ως «υποκινητές της βίας»! Εδώ γίνεται αντιληπτή η στρεψόδικη και αναξιόπιστη φύση της απολύτως ελεγχόμενης τουρκικής δικαστικής εξουσίας.
Ο ωμός πολιτικός τραμπουκισμός της Άγκυρας δεν χωράει να κρυφτεί πίσω από κοστούμια, ενώ δεν πρόκειται ποτέ να υποκύψει σε παρακλήσεις για νομιμότητα, δικαιοσύνη ή έστω σωφροσύνη. Αντιθέτως, απέναντι του μπορεί να αντιταχθεί μόνο η επίδειξη ισχύος (πολιτική, οικονομική, κ.ά.), όντας μόνο αυτή ικανή να κάμψει τις φασίζουσες συμπεριφορές και τις θρασύδειλες προκλήσεις του εξ ανατολών αντιπάλου.