Η απάντηση στον Ερντογάν για τη δήλωσή του ότι στο θέμα των Σκοπίων δεν έχει δίκιο η Ελλάδα




Του Βασίλη Σαββίδη*

Έχουμε μια κυβέρνηση που έχει επιλέξει ξεκάθαρα μια πολιτική κατευνασμού προς την Τουρκία και ειδικότερα προς τον Πρόεδρο αυτής κ. Ερντογάν. Αυτό δυστυχώς δεν φαίνεται να αποτρέπει την άλλη πλευρά από τις προκλήσεις. Άλλο ένα δείγμα σε μια μακρά σειρά προκλήσεων ήταν ότι ο Πρόεδρος της γείτονος έσπευσε να εμπλακεί σε ένα θέμα που δεν θα έπρεπε να τον αφορά άμεσα, το Σκοπιανό.

Δυστυχώς, για άλλη μια φόρα δεν έλαβε προσήκουσα απάντηση από την κυβέρνηση της χώρας μας, ιδίως σε ένα ζήτημα όπου φυσικά κι αβίαστα προκύπτει από την ίδια την πρακτική και λογική της Τουρκικής πλευράς η απάντηση για το αν η Ελλάδα δικαίως εκφράζει ενστάσεις κι ανησυχίες στο θέμα της ονομασίας και της προβολής ανιστόρητων και αλυτρωτικών αξιώσεων.

Εδώ και χρόνια η Τουρκία διατυμπανίζει σε όλα τα διεθνή φόρα ότι αντιτίθεται στην  ίδρυση αυτόνομων ζωνών υπό Κουρδική διοίκηση σε Ιράκ και Συρία, και πολύ περισσότερο στην ανεξαρτητοποίηση αυτών των περιοχών. Η Τουρκία το αιτιολογεί υποστηρίζοντας ότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε απειλή για την εδαφική της ακεραιότητα και την πολιτισμική και ιστορική συνοχή σε ότι αφορά στις Νοτιοανατολικές της επαρχίες, μη αποδεχόμενη το δικαίωμα σε αυτοδιάθεση του Κουρδικού λαού.

Γιατί λοιπόν δεν κατανοεί τις Ελληνικές ανησυχίες για το Σκοπιανό; Φυσικά ο λόγος που η Άγκυρα «δεν κατανοεί» είναι ότι απλά παίζει το παιχνίδι της στα Βαλκάνια. Εκμεταλλεύεται κάθε ρήγμα στις σχέσεις των Βαλκανικών κρατών, και δυστυχώς αυτά τα ρήγματα δεν είναι και λίγα.

Ωστόσο, χάρις της συζήτησης, σε διεθνή φόρα και ενώπιον διεθνούς κοινού, είναι καλό να παρατηρήσουμε και να υπογραμμίσουμε την υποκρισία και τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τα οποία η άλλη πλευρά προσεγγίζει τα ζητήματα. Το Σκοπιανό για την Ελλάδα έχει παρόμοια στοιχεία με το Κουρδικό για την Τουρκία, κυρίως το Κουρδικό σε σχέση με τους Κούρδους σε Ιράκ και Συρία.  Αυτό μπορούμε να το επισημάνουμε. Κάπου εδώ όμως αρχίζουν οι ουσιώδεις διάφορες που καλό είναι να τις τονίζουμε κι αυτές.

Πρώτη διαφορά, ότι ενώ Κουρδική μειονότητα και μάλιστα πολυπληθής υπάρχει στη χώρα του, στη δική μας χώρα δεν υπάρχει ανιχνεύσιμη «Μακεδονική» μειονότητα όπως διατείνεται το Σύνταγμα των Σκοπίων. Άρα εκτός από απαράδεκτες από πλευράς πολιτικής και διεθνούς δικαίου, οι σχετικές αιτιάσεις είναι και ιστορικά έωλες.

Επίσης, η Ελλάδα, πέρα από το ζήτημα του ονόματος όπου υπάρχουν οι δεδηλωμένες ενστάσεις, και με την επίτευξη και της ενδιάμεσης συμφωνίας ακολούθησε μόνο ειρηνικές και διπλωματικές οδούς και στην πράξη διευκόλυνε, στήριξε και στηρίζει τη γειτονική χώρα πολιτικά και οικονομικά σε κρίσιμες καμπές της σύντομης ιστορίας της ώστε και στη διεθνή κοινότητα να ενταχθεί ομαλά και την εδαφική της συνοχή και ακεραιότητα να διαφυλάξει. Και η Ελλάδα θα συνεχίσει να το πράττει γιατί πιστεύει έμπρακτα στην ειρηνική συνύπαρξη των λαών στην περιοχή. Απλά δεν αποδέχεται, και δεν είναι υποχρεωμένη να αποδέχεται, εις βάρος της διεκδικήσεις. Αντίθετα η Τουρκία, τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει εισβάλει στο έδαφος μιας άλλης χώρας σε πολεμική επιχείρηση όπου και η ίδια έχει απώλειες αλλά και η άλλη πλευρά έχει απώλειες και μάλιστα αμάχων.

Εξαιτίας άλλωστε αυτών των δύο σημαντικών διαφορών, και πολλών άλλων βεβαίως, τα δυο ζητήματα δεν είναι συγκρίσιμα και δεν συσχετίζονται επ’ ουδενί μεταξύ τους. Ωστόσο παραμένει ένα ζήτημα αρχής και καλής διπλωματικής συμπεριφοράς του αποθρασυσμένου από τον κατευνασμό και αμετροεπή εκ φύσεως Τούρκου Προέδρου.

Με το παραπάνω σκεπτικό και εφόσον ο κ. Ερντογάν δεν ανασκευάσει αλλά επιμένει στη δήλωσή του και την εννοεί, αν το καλοκαίρι του 2018 στη σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ τεθεί θέμα ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, κάτι που φαίνεται ότι η Τουρκία θα υποστηρίξει ενθέρμως και ίσως επιδιώξει, τότε και η Ελληνική πλευρά θα είναι αναγκασμένη να υπενθυμίσει στην Τουρκία ειδικά τις πολύ πιο έντονες, ακραίες και αμφισβητούμενης διεθνούς νομιμότητας ενέργειες και αντιδράσεις της στο Κουρδικό.

Ενώ αν πάλι τεθεί για παράδειγμα θέμα ψηφίσματος ενδονατοϊκής επίδειξης αλληλεγγύης και κατανόησης προς τις ανησυχίες της Τουρκίας για την εδαφική της ακεραιότητα και την πολιτισμική της συνοχή ως απειλούμενες από την προοπτική ίδρυσης ανεξάρτητων ή αυτόνομων Κουρδικών οντοτήτων σε Ιράκ και Συρία, θα αναγκαστούμε να υπενθυμίσουμε στον κ. Ερντογάν ότι ο ίδιος δεν επιδεικνύει ανάλογη κατανόηση στις αντίστοιχες Ελληνικές ανησυχίες και να ζητήσουμε, έστω και τότε, με σχετική δήλωση να ανασκευάσει και να επιδείξει την αντίστοιχη κατανόηση προτού κι εμείς συναινέσουμε σε σχετικό ψήφισμα.

Κι αυτό παρά το γεγονός ότι η επίσημη Ελληνική θέση αρχής είναι, και ορθά είναι, η διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας όλων των κρατών, και φυσικά και της Συρίας και του Ιράκ, αλλά και της Τουρκίας. Η Τουρκία όμως είναι εκείνη που εδώ και πέντε δεκαετίες ακολουθεί μια αναθεωρητική πολιτική διαφορετικών μέτρων και σταθμών τύπου «τα δικά μου δικά μου, και τα δικά σου δικά μου» που παίζει με τη φωτιά και διασαλεύει την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή, με πιο χτυπητό κι εγκληματικό παράδειγμα την εισβολή και κατοχή της βόρειας Κύπρου από το 1974.

Σ’ αυτόν τον κόσμο δεν γίνεται όλοι, ακόμα και πρόεδροι, βασιλείς και σουλτάνοι, να τα έχουμε όλα δικά μας. Εκτός αν μας τα δίνουν έτοιμα στο πιάτο οι άλλοι”.

  • Ο κ. Βασίλης Σαββίδης είναι νομικός-διεθνολόγος και υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού του κόμματος «Δημοκρατική Ευθύνη».

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: