Θα βιώνουμε κρίσεις και τον τουρκικό τσαμπουκά παραμένοντας όμηροι του Ερντογάν;




Του Κώστα Βενιζέλου

Για τα όσα διαδραματίζονται στην κυπριακή ΑΟΖ με τις τουρκικές προκλήσεις δεν ακούστηκε τσιμουδιά από τους Τουρκοκύπριους. Δεν διατυπώθηκε ούτε ένα σχόλιο, μια θέση και άποψη, μια έστω τοποθέτηση για ενέργειες που γίνονται στην κυπριακή ΑΟΖ και προκαλούν κρίση.

Και αυτό δεν αφορά τα ξεκουρδισμένα αντηχεία της Τουρκίας στα κατεχόμενα, τον Μουσταφά Ακιντζί και την ψευδοκυβέρνηση, αλλά τους Τουρκοκύπριους ευρύτερα.

Είναι προφανές πως ενίοτε οι Τουρκοκύπριοι –και αυτό αφορά και την ηγεσία τους– επιστρατεύουν ένα ιδιότυπο win-win situation. Κοντολογίς, εάν κερδίσει η Τουρκία, κερδίζουν. Αν κερδίσουν οι Ελληνοκύπριοι, πάλι κερδίζουν, καθώς ως γνωστό είναι… γενναιόδωροι και θα τους δώσουν από τα κέρδη (η Κυβέρνηση εξήγγειλε συνεταιρικό ταμείο). Λειτουργούν, δηλαδή, οι Τουρκοκύπριοι μέσα σε ένα πλαίσιο που προάγει και καθιστά πρακτική, παράδοση, το διπλοπόρτι. Και Κυπριακή Δημοκρατία, με όλα τα οφέλη, και Τουρκία για την «ασφάλειά» τους, τα κονδύλια και τη στήριξη, οικονομική και στρατιωτική.

Αυτό, όμως, δεν μπορεί να συνεχιστεί εσαεί. Θα πρέπει να επιλέξουν: Είτε θα αντικρίσουν το μέλλον τους μαζί με τους Ελληνοκύπριους στα πλαίσια της Κυπριακής Δημοκρατίας, είτε θα παραμείνουν όμηροι της Τουρκίας, του σημερινού κατοχικού στάτους κβο. Και τα δύο μαζί δεν μπορεί να τα έχουν.

  • Το φυσικό αέριο ανήκει στο κράτος και μόνο. Δεν μπορεί, συνεπώς, να διατυπώνονται απόψεις και να γίνονται υποδείξεις από τρίτους για διαμοιρασμό του από τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους. Πώς μπορεί ο φυσικός πλούτος της χώρας να περιγράφεται ως «δικοινοτικής ιδιοκτησίας»; Ούτε κοινοτήτων είναι, ούτε των πολιτών, αλλά του κράτους, της χώρας.

Θα μπορούσε, δηλαδή, ο φυσικός πλούτος της Τουρκίας να ανήκει σε Τούρκους, Κούρδους, Έλληνες μειονοτικούς ιδιοκτήτες, και όχι στη χώρα; Θα το αποδεχόταν η Τουρκία αυτό; Ή οποιαδήποτε άλλη χώρα θα δεχόταν η κρατική περιουσία της να διαμοιράζεται στους πολίτες της με βάση την εθνική προέλευση;

Μόνο στην περίπτωση της Κύπρου μπορούν οι παραδοξότητες και οι πολιτικές ανορθογραφίες να ισχύσουν. Και μπορούν να ισχύσουν επειδή διαχρονικά γίνονται αποδεκτές τέτοιες παραδοξότητες από τη Λευκωσία, την Κυπριακή Δημοκρατία. Είναι, ίσως, το μόνο κράτος που δέχεται τόση υπονόμευση και συχνά αποδέχεται ή ανέχεται να αυτο-υποβαθμίζεται σε κοινότητα. Για αυτό και επιμένουν οι τρίτοι, αντί να κάνουν λόγο για φυσικό αέριο της Κυπριακής Δημοκρατίας, να αναφέρονται –ως «φυσιολογικό» και αναμενόμενο– στις δύο κοινότητες ως ιδιοκτήτες.

Κράτος πουθενά. Αυτό, άραγε, το «κανονικό κράτος» εννοούσε ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών όταν έκανε λόγο στο Κραν Μοντάνα; Με βάση και την τελευταία του δήλωση, για τις τουρκικές προκλήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ, μάλλον ο Γενικός Γραμματέας δεν εννοούσε, στο Κραν Μοντάνα, ένα κράτος κανονικό όπως τα άλλα. Αλλά ένα υποβαθμισμένο.

Όπως σε κάθε κρίση, έτσι και σε αυτήν που βιώνουμε στην κυπριακή ΑΟΖ από τις τουρκικές προκλήσεις, δημιουργούνται και ευκαιρίες. Και σε αυτήν την περίπτωση, πρέπει να αναθεωρηθούν πολιτικές, να αλλάξουν προσεγγίσεις. Κυρίως σε σχέση με την ακολουθούμενη, την πεπατημένη προσέγγιση στο Κυπριακό, που κατέρρευσε στο Κραν Μοντάνα. Διαφορετικά, θα παραμείνουμε όμηροι του Ερντογάν και θα βιώνουμε κρίσεις και τον τουρκικό τσαμπουκά.

  • Μπορούμε να ρισκάρουμε ένα μοντέλο λύσης, όπως η ΔΔΟ, που πέραν των διαχωριστικών στοιχείων, ρατσιστικών, που γεννούν και διαιωνίζουν εθνικισμούς, διατηρεί την Τουρκία εντός Κύπρου; Συνεπώς, πρέπει χωρίς άλλη καθυστέρηση να ξεκαθαρίσουμε πολλά σε σχέση με την ακολουθούμενη πολιτική στο Κυπριακό, έναντι της Τουρκίας, αλλά και των Τουρκοκυπρίων, που επιμένουν στο διπλοπόρτι.

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: