Μεταξύ δικαίου και ηθικής: Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι μια δημοκρατική χώρα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Ο Ρούμπιν εκθέτει και εγκαλεί τον Πρόεδρο Μπάιντεν: Γιατί επιβραβεύεις τους εχθρούς μας και αγνοείς τους συμμάχους μας; Γιατί καλείς τον Ερντογάν και όχι τον Νίκο Χριστοδουλίδη;
«Γλυκομίλητος»… ξαφνικά σήμερα ο Ερντογάν για την επίσκεψη Μητσοτάκη στην Τουρκία: «Σημαντικό στάδιο στις ελληνοτουρκικές σχέσεις»
Δεν είναι προς υποτίμηση η αναμόχλευση πάλι του θέματος της τύχης των οκτώ Τούρκων στρατιωτικών που αυτομόλησαν στην Ελλάδα μετά το πραξικόπημα του 2016 στην Τουρκία και ζήτησαν προστασία από τις ελληνικές δικαστικές Αρχές.
Τη ζήτησαν και την έλαβαν, επειδή η πιθανή απέλασή τους κρίθηκε πως δεν θα εξασφάλιζε σε αυτούς μια δίκαιη δίκη και δεν αποκλείεται να έθετε σε κίνδυνο και την ίδιά τους τη ζωή. Η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι μια δημοκρατική χώρα.
Η Ελλάδα ελπίζω πως είναι ακόμα. Αν και συχνά τα τελευταία χρόνια λοξοκοιτάζει προς άλλες κατευθύνσεις.
Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δέχτηκε στενό μαρκάρισμα από τον Τούρκο Πρόεδρο για να στείλει τους οκτώ αξιωματικούς πίσω στην Τουρκία. Ο Ερντογάν δήλωσε σε συνέντευξή του ότι ο Έλληνας Πρωθυπουργός τού είπε ότι θα το κάνει. Ο κ. Τσίπρας δεν διέψευσε τον απίθανο αυτόν ισχυρισμό.
Εμμένει, βεβαίως, στην πρώτη θέση του ότι στην Ελλάδα «η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη», αλλά ταυτόχρονα και ενώ τα δικαστήρια σε δεύτερο βαθμό ενέκριναν τη χορήγηση ασύλου στους οκτώ, έκανε χρήση διάταξης του νόμου που επιτρέπει στον αρμόδιο υπουργό (των Εσωτερικών, κ. Σκουρλέτη) να κάνει προσφυγή εναντίον της δικαστικής απόφασης.
Είναι νόμιμο αυτό που έπραξε η κυβέρνηση. Αλλά είναι ταυτόχρονα και ηθικά απαράδεκτο. Οι υποστηρικτές της κάνουν λόγο για «ανώδυνη υποχώρηση» έναντι της Τουρκίας και επικαλούνται μάλιστα λόγους «εθνικού συμφέροντος». Δηλαδή, βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων προς κοινό όφελος, λένε.
Εθνικό συμφέρον που να πατάει στην ανηθικότητα δεν μπορεί να υπάρχει. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός είναι σαφές πως αν ήταν στο χέρι του, θα «έδινε» αμέσως τους Τούρκους φυγάδες αξιωματικούς. Τους θεωρεί και τους ονοματίζει «πραξικοπηματίες», δίχως να έχει αποφανθεί για αυτό κανένα δικαστήριο. Το τεκμήριο της αθωότητός τους ώσπου να αποδειχθεί η ενοχή τους δεν γίνεται σεβαστό από τον Πρωθυπουργό ευρωπαϊκής χώρας.
Δεν ξέρω τι έχει κατά νου. Ούτε εάν ο Τούρκος Πρόεδρος τού έχει τάξει λαγούς με πετραχήλια. Ακόμα και επίλυση του Κυπριακού να του έταζε, με ριζικές υποχωρήσεις από την Άγκυρα, ως αντάλλαγμα για την παράδοση των οκτώ, εγώ προσωπικά, που δεν μένει μέρα που να μη σκεφτώ μέσα μου την Κύπρο ελεύθερη και ενωμένη, θα έβγαινα στους δρόμους για να φωνάξω «όχι». Λύση με παζάρια τις ζωές ανθρώπων δεν θέλω. Τακτοποίηση εθνικών εκκρεμοτήτων με υποχωρήσεις σε θέματα ηθικής και δικαίου είναι και πρέπει να είναι ανεπιθύμητη.
Ό,τι και αν μαγειρεύει η Αθήνα, εύχομαι να μην της βγει. Και πιστεύω πως η Δικαιοσύνη θα σταθεί και πάλι στο ύψος της.
Αν οι Τούρκοι αξιωματικοί είναι ένοχοι, αυτό να το αποφασίσει δικαστήριο δικαίου. Με τον θόρυβο όμως που έχει κάνει για αυτούς ήδη ο Ερντογάν, και με τον χαρακτηρισμό «πραξικοπηματίες» που τους έχει κιόλας προσδώσει ο Τσίπρας, ποιος δικαστής εκεί θα δικάσει αμερόληπτα;
«Είμαι βέβαιος ότι τα δικαστήρια, που θα έχουν εν προκειμένω και τον τελευταίο λόγο, θα υπενθυμίσουν, σε όποιον το αμφισβητεί, ότι δεν υπάρχουν στεγανά μεταξύ δικαίου και ηθικής», έγραψε σε ένα άρθρο του στην «Καθημερινή» ο ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Αλιβιζάτος.
Έγραψε
«Χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία, καθείς μπορεί να είναι μόνος του και με όλους, ωστόσο ο όγκος των πληροφοριών τείνει να καταβροχθίζει το νόημα που τους δένει μεταξύ τους. Κι ενώ αγγίζουν τους ανθρώπους μικρά και μεγάλα ζητήματα, ο πολιτικός λόγος και τρόπος τους αφήνουν υπαρξιακά ακάλυπτους και τους σπρώχνουν να απέχουν μαζικά. Πώς να συγκινεί η πολιτική, όταν η εμπιστοσύνη αρχίζει από την αμοιβαία περιχώρηση και η τελευταία δοκιμάζεται σκληρά;». Ο φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος, στην εισαγωγή του βιβλίου του «Πολιτική από στόμα σε στόμα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρμός.
