Του Κώστα Βενιζέλου
Ισχυρότερο από εκείνο του Πάπα είναι το αλάθητο του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ούτε τις προάλλες που έκανε τη δήλωση για χωριστή ΑΟΖ αναγνώρισε το λάθος του, ούτε και προχθές μετά την αναφορά «Δεν λύνονται τα ΜΕΔ (Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια) με τα λεφτά της μαμάς» (συνέντευξη στην Καθημερινή) είπε mea culpa.
Στην πρώτη περίπτωση ήταν ζωντανή δήλωση, στις τηλεοπτικές κάμερες, που μπορούσε, εάν ήθελε, να γινόταν επίκληση γλωσσικού λάθους (ούτε αυτό επικαλέστηκε). Η δήλωση που έγινε στη συνέχεια δεν διόρθωσε οτιδήποτε, μάλλον επιβεβαίωσε την πρώτη εντύπωση και ερμηνεία για το τι εννοούσε με τις υποδείξεις προς την Τουρκία και τις απειλές που εκτοξεύει.
Στη δεύτερη περίπτωση, η οποία ήταν συνέντευξη σε εφημερίδα, σαφώς και υπήρχε χρόνος να διορθώσει τοποθετήσεις που έγιναν, ακόμη και πριν να δει το φως της δημοσιότητας. Αυτό που ανέφερε χθες πως «όχι μόνο σέβομαι αλλά εκτιμώ ιδιαίτερα την κα Φωτεινή Παπαδοπούλου και πολύ περισσότερο είμαι ευγνώμων στον εθνικό ευεργέτη, τον αείμνηστο Λεβέντη. Δεν ήταν δυνατόν να ασκήσω (κριτική)», μπορεί να θεωρηθεί διόρθωση.
Εκ των υστέρων και μετά που έγινε «σφαγή» στη δημόσια σφαίρα. Είναι σαφές πως όλοι οι υπόλοιποι ερμήνευσαν τη δήλωσή του και κατάλαβαν που πήγαιναν τα καρφιά, τι εννοούσε με την αναφορά του. Ο ίδιος, όταν αποφάσισε να δώσει άλλη ερμηνεία, επέλεξε να περάσει στην αντεπίθεση αφήνοντας και αιχμές: «Η προσπάθεια παρερμηνείας και οι ύβρεις που άκουσα αντανακλούν ένα επίπεδο που δεν αρμόζει…». Φταίνε όλοι οι άλλοι που δεν καταλαβαίνουν! Δεν γνωρίζουν… γνωμικά και λαϊκές ρήσεις! Δεν γνωρίζουν την κυπριακή κουλτούρα!
Ο Πρόεδρος, επειδή είναι παλιά καραβάνα στο πολιτικό κουρμπέτι, θα έπρεπε να γνωρίζει πως η αντιπαράθεση γίνεται με πολιτικούς όρους. Δεν εμπλέκονται άλλα ζητήματα και πρωτίστως δεν μπορεί να γίνονται αναφορές σε μέλη της οικογένειας αντιπάλου. Έστω και εμμέσως. Εάν ήθελε να κρίνει τον Νικόλα Παπαδόπουλο θα μπορούσε να το πράξει, και το πράττει, να επιχειρηματολογήσει για τις θέσεις του, για το πρόγραμμά του, για τη δική του πολιτική συμπεριφορά. Την ώρα που και ο ίδιος είχε αντιδράσει –και σωστά– όταν κάποιοι επιχειρούσαν να εμπλέξουν μέλη της οικογένειάς του στις πολιτικές κόντρες, δεν μπορεί να ακολουθεί τον δρόμο αυτό.
Και στις δυο περιπτώσεις θα μπορούσε να παραδεχθεί το λάθος του και το θέμα να κλείσει. Το «δεν εννοούσε αυτό αλλά εκείνο» και πως «φταίνε οι άλλοι», δεν αλλάζει τις εντυπώσεις. Δείχνει πως απουσιάζει η αυτοκριτική και η παραδοχή λάθους.