Ένας κόσμος που αναχώρησε ήδη: Eπιστρέφουν στον πόνο τους από τον Τύμβο ή το νεκροταφείο




Του ΚΩΣΤΑ ΜΑΥΡΙΔΗ

Τη χρονιά που φεύγει, έγιναν αρκετές κηδείες αγνοουμένων του 1974. Στα ξύλινα μικρά κιβώτια βρίσκονται, πλείστες φορές, υπολείμματα οστών που  ανήκουν κυρίως σε νέους 18 με 20 χρονών. Αρκετές φορές στα οστά είναι το σημάδι της εν ψυχρώ εκτέλεσης, ορισμένες φορές με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα.

Ωστόσο, ο αβάσταχτος πόνος των αγνοουμένων δεν τέλειωσε με το χαμό τους, συνεχίστηκε σε αρκετούς γονείς και αδέλφια. Ο στενός περίγυρος έζησε και ζει το υπόλοιπο της ζωής του μέσα στον πόνο του τεράστιου κενού της  απουσίας του αγαπημένου προσώπου. Οι πλείστοι γονείς έφυγαν νωρίς με την υγεία τους,  φυσική ή ψυχική, κλονισμένη και άλλοτε, αδέλφια κλείστηκαν στον εαυτό τους,  έγιναν ράκη και αποτραβήχτηκαν από την κοινωνία.

Στη χρονιά που πέρασε αποχαιρετίσαμε το λεβεντονιό από την κατεχόμενη Μια Μηλιά που σκόπευε να παντρευτεί την αγαπημένη του από το Βουνό της Κερύνειας και αν ο πατέρας της αρνιόταν, ήταν αποφασισμένος να την κλέψει… Αποχαιρετίσαμε επίσης τον Μιχάλη που βρέθηκε με την μισή καρδιά σε καδένα κρεμασμένη στο λαιμό του και άθικτη. Η άλλη μισή έμεινε στην Άννα στην Αθήνα.

Στη διάρκεια της χρονιάς έγιναν αρκετές κηδείες του Τάγματος 286. Σε όλες πάντα η Αθηνά που έθαψε τον αδελφό της Γιώργο, στρατιώτη του Τάγματος. Στην εκκλησία των Αγίων Πάντων στην Έγκωμη. Στον Άγιο Παντελεήμονα της Μακεδονίτισσας. Στον Άγιο Ελευθέριο στα Λατσιά. Στον Απόστολο Αντρέα στη Λεμεσό. Στην εκκλησία Πέτρου και Παύλου στην Πάφο. Χειμώνα καλοκαίρι, η Αθηνά βιώνει κάθε φορά τον πόνο του χαμού του αδελφού της και περιμένει αμίλητη μέχρι που το κιβώτιο με τα οστά τίθεται στον τάφο. Εκείνη την στιγμή πλησιάζει και ψελλίζει: «Χαιρετίσματα στον Γιώργο μου»…

Ήταν η χρονιά που στην μικρή εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, έγινε ταυτοχρόνως η κηδεία δύο νέων του χωριού που αγνοούνταν από το 1974. Πριν ξεκινήσει η κηδεία, μια ευωδία πλημμύρισε τον χώρο. Μια μαυροντυμένη γυναίκα, κρατώντας δύο δέσμες από πλατύφυλλο βασιλικό μπήκε στην εκκλησία, προχώρησε και εναπόθεσε στον καθένα από μια δέσμη.

Την ίδια χρονιά, στην κηδεία του Κυριάκου τα αδέλφια «διχάστηκαν». Η αδελφή του λαβωμένη με εγκεφαλικό, καρδιακές παθήσεις και άλλα, από την αγωνία της για τον αγνοούμενο αδελφό και τα αναπάντητα ερωτήματα αν τον βασάνισαν, τι σκεφτόταν άραγε την ώρα που ξεψυχούσε… Κάποια αδέλφια δεν ήθελαν παρουσία πολιτικών στην κηδεία ενώ άλλα την θεωρούσαν ένδειξη τιμής προς τον ήρωα αδελφό τους. Τελικά, ο μεγάλος αδελφός ξεκαθάρισε: «Είπαμε κανένα και σημαίνει κανένα!». Και έτσι έγινε η κηδεία. Μέρες αργότερα βρέθηκε στον τάφο ένα στεφάνι που έγραφε μόνο: «Στον Κυριάκο, που θα συγχωρέσει την απουσία μου».  Χωρίς όνομα.

Ένας κόσμος γύρω μας βιώνει τα πάθη του αποτραβηγμένος από την βουή της κοινωνίας. Αυτός ο κόσμος δεν θα είναι στις καφετέριες να φωνασκεί, ούτε θα γλεντάει σε πάρτι. Την ώρα που άλλοι θα επιστρέφουν στις χαρές της καθημερινότητας, εκείνοι επιστρέφουν στον πόνο τους μετά που άναψαν το καντήλι στον Τύμβο ή στο νεκροταφείο. Οι προσευχές και σκέψεις μας για αυτό τον κόσμο που αναχώρησε ήδη σε αυτή την μοναδική χρονιά που πέρασε.

  • Ο Κώστας Μαυρίδης είναι Ευρωβουλευτής του ΔΗΚΟ (S&D) – [email protected]

Hellasjournal - Newsletter


%d bloggers like this: